Stolat.pl - Wyślij tekst znajomemu

Wyślij tekst znajomemu

Wyślij do:

Treść wiadomości:

VI Biały sierp wąski Wzeszedł nad bór; Z każdej gałązki Świegotów chór Płynie gęstwiną... O ma dziewczyno! Stawu tajemne Lustro bez dna Odbija ciemne Wierzb sennych tła, Gdzie wiatr wspomina... Marzeń godzina. Ogromna, tkliwa Cichość i mir Z szafirów spływa, Z gwiaździstych lir Slodko się chyli... O, czar tej chwili! VII Krajobraz w wagonowych drzwiczek obramieniu Mknie bez opamiętania i całą przestrzenią Wraz z drzewami, zbożami i wiatru podmuchem Wali prosto w okrutną oną zawieruchę, W której kładą się smukłe słupy telegrafu Z drutami jak zakrętas dziwnego parafu. Swąd węgla płonącego, pary wrzącej chmury, Cały łoskot tysiąca łańcuchów, na których . Tysiąc sieczonych chłostą wyłoby olbrzymów; I nagle krzyki sowie, przeciągłe wśród dymów. - -I cóż to dla mnie znaczy, kiedy w ocząch moich Mam wizję, która serce me radością poi, Kiedy głos ten tak wdzięczny jeszcze szepta do mnie, A to Imię urocze, brzmiąc dźwięcznie i dzwonnie, Niczym oś w oszalałych tych wirowań środku W brutalny wozu rytm się włączą nutą słodką. , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , Feliks Konopka VIII I w aureoli swojej Święta I Kasztelanka w swojej wieży, Wszystko co słowem da się spętać Z miłości jak i gracja świeżej; Ta nuta złota, co ją umie Głos rogu budzić w głębi lasu, Serdecznej zaślubiona dumie Szlachetnych Dam z minionych czasów! Wreszcie uśmiechu też orędzie Co słodko, a niezwyciężenie W czystości rodzi się łabędziej Z Kobiety-Dziecka zarumienień; W patrycjuszowskiej wdzięcznej lidze Róż z bielą w mas perłowych lśnieniu. Wszystkie te rzeczy słyszę, widzę W Karlowingowskim jej imieniu. , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , Feliks Konopka XIII Wczoraj o tych i innych rzeczach była mowa, A wzrok mój oczu twoich wciąź szukał od nowa, A moich znowu oczu wciąż szukał twój wzrok, Podczas gdy dalej równo płynął rozmów tok. Pod banałem zdań płytkich, ważonych najściślej, Miłość moja błądziła po tropach twych myśli; A gdyś ty mówiła, niebaczny twych słów Ku twej tajemnicy jam wytężał słuch: Bowiem głos i spojrzenie Tej, co w twych wahaniach Czyni cię raz radosnym, raz smutnym - odsłania - Choćby się w uśmiech krył czy w smutku cień - Istoty naszej najtajniejszy rdzeń. Wczoraj pierś ma radości nie mogła pomieścić: Jestże złudną nadzieja co serce me pieści, Jestżeś złudą nadziei mojej, słodki śnie? O! nie! nieprawdaż? nieprawdaż że nie?