Stolat.pl - Wyślij tekst znajomemu

Wyślij tekst znajomemu

Wyślij do:

Treść wiadomości:

I Nieszczęście, rycerz w masce, co milcząc mnie mijał, Na wskróś me stare serce przebódł swą kopiją. Mego starego serca krew trysła strumieniem I na kwiatach się w słońca rozwiała promieniu. Mrok oczy moje zgasił, krzyk ścisnął mi gardło I stare moje serce w dzikim dreszczu zmarło. Wtedy rycerz Nieszczęście obrócił się do mnie, Zsiadł z rumaka i podszedł i ręką swą tknął mnie. Swój palec w stal zakuty wbił w mą ranę krwawą, Podczas gdy twardym głosem stwierdzał swoje prawo. I wraz za jego palca dotknięciem lodowem Odrastać mi zaczęło serce dumne, nowe I oto rozgorzałe w czystości najszczerszej Młode i dobre serce zabiło w mej piersi. I stałem jak pijany, drżąc w niewiary trwogach, Jak człowiek, który ujrzał jakąś wizję Boga. Lecz dobry rycerz, konia dosiadłszy na nowo, Odjeżdżając, znacząco ku mnie skiriął głową I krzyknął (głos ten we mnie wciąż jeszcze nie zamilknął): "Strzeż się choć ! bo tak uda się raz tylko jeden tylko". VI O wy, Troski, Radości - jak w dali kulawy - Ty, serce, krwawe wczoraj, dziś rozpłamieniane, Więc to naprawdę koniec, więc pierzchła spłoszone Z naszych zmysław to wszystko, zdobycze i zjawy. Stare szczęścia, nieszczęścia stare, jak wśród trawy Sznur gęsi na zdeptanej ścieżce zakurzonej, Szczęśliwej drogi! I Śmiech, i przed nim zradzone Topielce Smutki, w czerni pławiące się łzawej, I reszta ! - Dobra pustka, wielkie uciszenie, Ktoś w nas, pokoju wonią tchnący nieskończenie, Jasność prostoty w jakiejś świeżości promiennej... I patrzcie! Nasze serce, co w pysze krwawiło, Płomienieje w miłości, i niosąc tę miłość Ku życiu się otwiera, dla śmierci bezcennej! VII Złudny blask lśnił dzień cały, biedna moja duszo, I rozedrganiean miedzi zachód już wyzłaca. O, zamknij oczy,duszo, i czym prędzej wracaj: Jedna ze złud najgorszych. Uchodź przed pokusą. Lśnił przez dzień cały, gradem płomienistym krusząc Winobranie na zboczach wzgórz, i w proch obracał Wszelkie żniwo w dolinie, i w niwecz zatracał Niebo jasne, co śpiewem woła cię nad głuszą. Zblednij i odejdź z wolna. i składając dłonie. Czyż nam to wczoraj jutra wspaniałe pochłonie? Czyżby dawny szał jszcze skradał się uparcie? Te wspomnienia od nowa trzebaż będzie burzyć ? Gwałtowne, najstraszliwsze już chyba natarcie ! O idź się modlić, idź się modlić przeciw burzy . , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , VIII Skromne życie wśród zajęć łatwych, nieciekawych, To czyn, co, tylko z wielkiej miłości się rodzi. Mieć radość, gdy po smutnym dniu dzień smutny wschodzi Być mocnym, a zużywać się na drobne sprawy, Łowić uchem jedynie z wielkomiejskiej wrzawy Zew dzwonów, o mój Boże, co z wieży dochodzi, A mieć samemu udział w tej wrzawie, gdy chodzi 0 spełnianie prac błahych jak dziecka zabawy, 5pać pod dachem grzeszników z sercem pokutnika, Kochać ciszę, a przecież rozmów nie unikać; Takk długi czas, jak wielka cierpliwość bez skargi, I wciąż naiwne skrupuły, wciąż skruchy nawroty , I tyle tych zachodów o te biedne cnoty ! Wstyd, rzekł Anioł Stróż, pycha zaczyna przetargi!