Stolat.pl - Wyślij tekst znajomemu

Wyślij tekst znajomemu

Wyślij do:

Treść wiadomości:

I To jest tęskne zachwycenie, To miłosne jest znużenie, To jest dreszczów pełny bór. To w objęciach tych powiewów Ku gałązkom szarych krzewów Mknący drobnych głosów chór. O poszepty wy urocze! To świegoce i szczebiocze, To jest niczym cichy jęk, Io Którym trwoga traw się żali... Rzekłbyś, że to w wirach fali Rzecznych żwirów głuchy szczęk. Dusza ta, co w tym niezmiennym Skarży się lamencie sennym, Wszak jest nasza, cżyżby nie? Moja jest i twa jest ona, Z niej ta korna antyfona Ciepłym zmierzchem cicho tchnie? , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , II Odgaduję w najniklejszym szmerze Kontur głosów z dalekiej przeszłości, A w muzycznych lśnieniach = kształt miłości, Która kiedyś zorzy strój przybierze! Dusza wespół z sercem w błędnych wirach Jest już tylko drugą parą oczu, Co, ach! wiążą lotne skry w pomroczu W piosnkę graną na stu naraz lirach! Umrzeć! Śmierć, samotność - koniec sprawy... (Przepłosz, miła, swe lęki motyle!) Tańcząc idą w dal kolejne chwile... Umrzeć! Runąć z tej czarciej huśtawy! III Łzy padają w serce moje, Jak deszcz pada ponad miastem. Jakież dziwne nieukoje Przenikają serce moje? O łagodny szmerze słoty; Na ulicach i na szybach! Dla tych serc, co mrą z tęsknoty, O harmonio śpiewnej słoty. Łzy padają bez przyczyny W serce, które stygnie w męce. Jak to! nie ma żadnej winy, Smutek przyszedł bez przyczyny. W tym ból największy gości, że już nie wie się, dlaczego Bez niechęci, bez miłości Tyle smutku w sercu gości.