Stolat.pl

O Winter! Bar thine adamantine doors:
The north is thine; there has thou built thy dark
Deep-founded habitation. Shake not thy roofs,
Nor bend thy pillars with thy iron car.

He hears me not, bit o'er the yawning deep
Rides heavy; is storms are unchain'd; sheathed
In ribbed steel, I dare not lift mine eyes
For he hath rear'd his sceptre o'er the world.

Lo! Now the direful monster, whose skin clings
To his strong bones, strides o'er the groaning rocks:
he withers all in silence, and his hand
Unclothes the earth, and freezes up frail life.

He takes his seat upon the cliffs, the mariner
Cries in vain. Poor little wretch! That deal'st
With storms; till heaven smiles, and the monster
Is driv'n yelling to his caves beneath mount Hecla.

Posłuchaj głosu Barda,
Który widzi, co było, jest i będzie
Który mógł owo
Usłyszeć Słowo,
Co dawniej przechodziło wszędzie.
Płacząc nad duszą, wzywało w biegu,
Ażeby wzięła znów we władanie
Ukryty w śniegu
Gwiaździsty biegun
I światła odnowiła taniec!
"O ziemio, ziemio, wróć!
I wynurz się już z trawy
Noc się kończy,
Ranek sączy
Swoje światło w śpiący bezład".
"Już nie oglądaj się za siebie.
Po cóż oglądać się w swym kątku?
Leże gwiaździste
I morze czyste
Masz aż do dnia początku."