Stolat.pl - Wyślij tekst znajomemu

Wyślij tekst znajomemu

Wyślij do:

Treść wiadomości:

Chciałbym ci najbujniejszy kwiat złożyć na piersi, chciałbym cię w najjaskrawsze ubierać kolory, koło twych myśli rzucić przez najpierwsze wzory, na czole upleść wieniec woniejących ziół, co czarodziejską upoiwszy siłą fantazję... w świetlne koła by cię wyrzuciło. Błądziłbyś... Nie znając granic dla swego kształtu, nie widząc końca swemu objęciu, a czując wszechbyt swego pojęcia i znając przetwór swego poczęcia, płynąłbyś falą w przestrzeni, żyłbyś życiem wszystkich tworów, tchnąłbyś życie w wszelki kształt, miałbyś światło meteorów, jaśniałbyś jak gwiazda, nie wieki na jednym świecie, ale wieki we wszechświecie, i już byś nie zaznał płaczu ani śmiechu, ani bólu, ale znałbyś przeznaczenia potęgę. Lecz ty nie śpisz jeszcze snem czarodziejskich sił, ani pierś ci zakwitnęła najbujniejszym kwiatem, ani tobie tęcza siostrą, ani tobie czucie swatem. - Rzuć pojęcia, co cię wiążą, zerwij więzy - choć do strun duszy przydziergnione, nie zlęknij się muzyki burz, nie zlęknij się jaskrawych łun, fantazję sobie weź za żonę, leć za nią. - Bo mi cię żal, gdy ciebie widzę jak roślinę (na tym samym zginie łanie, gdzie urosła). Wyssają łodygę słodką, oberwią kwiatuszki, aże zwiędną listki żywe, łodyga i kwiatuszki innych chwilowym szczęściem nieszczęśliwe. Czekam na cię, bo mi smutno samemu, bo nie mogę dojść do celu, ale póty błądzić muszę, aże drugą znajdę duszę. Bo za dumne, za wieczne podwoje, gdzie strażą uczucie i siła, gdzie śmierć i sława czekają, samotnika zaduszą, zadławią, a nie puszczają. Dwu idących wpuścić muszą. Za dumne, za wieczne podwoje wchodzi się tylko po dwoje, by siłę przemóc siłą, uczucie zwalczyć uczuciem, śmierć - własną śmiercią przerazić, a sławę cieniem postawy i przejść wrota nieśmiertelne bez trwogi. Tam dopiero myśl leci bez granicy, tam dopiero się świeci ogień miłości. Nam trzeba za cenę życia po ogień jasny iść, przejść siedem czarnych pól, minąć siedem czarnych bram, aż się zhartuje ból... do samego dotrzeć ołtarza, porwać ogień strzeżony, zanieść w ojczyste strony. To cel... Przez litość - tam nie pójdę sam, ani ja śmierć przemogę, ani dosięgnę sławy - choć znałbym i wiedział drogę, błądzę.