Stolat.pl - Wyślij tekst znajomemu

Wyślij tekst znajomemu

Wyślij do:

Treść wiadomości:

Pociecho moja ty, książeczko, pociecho smutna; nad małą siedzę schylon rzeczką z wód igrające falą dziecko, żal mroku skrada się zdradziecko, nad łąkę, rzeczkę, nad mój strumień, w duszącej mgle nieporozumień zapada noc okrutna. Pociecho moja, straszna nocy, pociecho smutna; nad wielką siedzę schylon rzeką, wód pędem chyżym fale cieką, wiary potęga rośnie w mocy, nad rzeką, łąką, nad polami, nad borów rzeszą, nad mrokami noc gaśnie w zorzach, świtach, błyskach, i słońce wstaje na przestworzach, słoneczna moc okrutna. Pociecho moja, dniu słoneczny, pociecho smutna; nad morza siedzę fal roztoczą, wiara nade mna w niebios kręgu, widze te fale wód, jak biegą we sprzęgu wałów, w brył rozprzęgu w górę się piętrzą, w doły lęgą, jak nowe fale z nagła kroczą, a jedna dola im okrutna. Pociecho moja, ksiegi moje, schylony w karty księgi patrzę, od kart tych patrzę w wód rozwoje, z ksiąg karty rzucam w fale twoje, o morze, morze, wód olbrzymie, a tylko fal powrotne rzuty, w czas wód rozgwaru, w wód sklebieniu, na brzeg rzucają, kędy siedzę, z ksiąg, co przepadły w zapomnieniu, wydarte z kart tych moje imię, nic więcej, tylko własne imię. Znikąd okrętu, znikąd łodzi, a rośnie fala powodzi, ha! tam! -- jest łódź! -- tam -- ktoś -- przewodzi, tam, na dalekim kresie, o, bliżej, bliżej, już -- fala go niesie, to nie powódź -- to przypływ -- wał bije, jęk skargi -- ha! mordują -- orkan wyje -- -- -- Gdzie łódź?! czy fala schłonie ją okrutna --? o księgo -- -- oczy patrzą -- w wód roztoczy, o księgo -- serce -- oczy, pociecho smutna.