Stolat.pl - Wyślij tekst znajomemu

Wyślij tekst znajomemu

Wyślij do:

Treść wiadomości:

Wesoły jestem, wesoły i śmieję się do łez; choć jesień już na poły, kwitnący czuję bez. Wesoły jestem, jary, choć idą czasy burz; widzę z otuchą wiary kwitnących ogród róż. Wesoły jestem, świeży... - cóż to? na marach trup? to ciało tylko leży, lecz duch jak ognia słup. Wesoły jestem, młody, już zbywam zbytnich piór, już idę w krąg swobody, już słyszę gwiezdny Chór. Już słyszę, biją dzwony wysoko w niebios strop: trup dawno pogrzebiony, duch niesie pełny snop. Ach, któryż jestem żywy, czy ten, co leci wzwyż, czy ten, co zmarł szczęśliwy, ściskając w dłoni krzyż? - Czy ten, co skrzydeł loty przez żywot miał związane, czy ten, co ciska groty, o krzemień gwiazd krzesane? - Czy ten, co legł przykryty kirami i całunem, czy ten, co mija szczyty i drogę tnie piorunem? - Czy ten, co legnie zmoźon przed świątyń własnych progiem, czy ten, co niezatrwożon na sąd ma stanąć z Bogiem? - O, chcą ode mnie, chcą, by hart był zawsze w sile, by wciąż ich wzruszał łzą, podniosłą łzą na chwilę. By hart był w dźwięku słów, by jęk był pełen siły, by dreszczem wstrząsnął znów i żywych, i mogiły. Lecz nie dostrzegli snadź, żem dość już chyba gadał, by siłę Chóru znać, by Chór mi odpowiadał.