Stolat.pl - Wyślij tekst znajomemu

Wyślij tekst znajomemu

Wyślij do:

Treść wiadomości:

Lubiłem rodzinne miasto, jak wy, jak lubi je każdy, gadaliśmy pod kasztanami, przenikał na gwizd lokomotyw, zielonych map entuzjasta na glos obmyślał odjazdy, było nas dwóch lub dziesięciu i nikt z nas nie wiedział o tym, że dojrzewamy w przerwie miedzy jedną wojną a drugą. Chwaliłem ruch wyobraźni i w wierszu otwarta m płynąłem, dzwony biły, rodzina siedziała w stołowym za stołem, lampa zwisała z sufitu, jak oprawiony pożar. To było niegdyś, wyrosłem, pływałem w rzekach i morzach, podróżowałem niewiele w latach wulgarnych przygód, bulwar paryski o zmroku opryskał mnie krwią pierwszych świateł, powalił mnie, tłumem pędzącym czy żalem mnie przygniótł - ktoś za mnie ginął, ktoś inny cieszył się za mnie światem. Lata zgryzoty, luki w pamięci, pomiędzy jedną wojną a drugą mój brat bezrobotny, obłąkany, wyskoczył z okna. Nie oglądałem go w kostnicy, płakałem tylko, kiedy ukląkłem przed jego szufladą, gdzie leżały drobiazgi nieużyteczne jak on: zepsuta zapalniczka, drobne wynalazki, sztuczki magiczne, które lubił bardzo -- to zastępowało mu rymy i asonanse. Niepokoiło mnie nic tylko to - meble, draperie sute, ozdobne, pederaści piszący wiersze o aniołach, wszystko, co w obyczajach wróżyło nową wojnę, piękne mitomanki o platynowych włosach, w sukniach z epoki secesji, powieści nic napisane, obumarłe przed narodzeniem, nuda i czczość zwiastujące wojnę. Rozmowy przy kolacjach czy w knajpach przy wódce, słowa tęczujące, w których dudni chaos. W tych latach bowiem w ludziach nie najgorszej woli reakcja maskowała się zgiełkiem w umysłach, pojęcia gmatwały się jak niegdyś bogowie w epoce synkretyzmu, pewien mój znajomy malarz przez trzy godziny bez przerwy potrafił mówić od rzeczy, inni układali krzyżówki, czekali na kataklizm jak na upiorną fotografie zbiorową w wybuchu magnezji, czytali Nostradamusa. Kłamca był między nami, przebrany za dziennikarza, szpicel był pięknoduchem albo poetą-cyganem, alfons i ajent niemiecki był snobem, nie wiedziano, kto z czego żyje, dziesięciu sprawiedliwych ginęło w Hiszpanii. W tych latach mówiłem do siebie głosem starszego brata: ileż razy trzeba cię budzić, abyś zbudził się w swojej epoce? Mówiłem do siebie głosem brata samobójcy i zamiast pisać - pióro stawiało kreski, znaki, chodziło po papierze jak sejsmograf, aż prysło. Zbudzono nas, ludzie nie najgorszej woli, albo nas pochowano pod gruzami domu. I wielu jeszcze zbudzono, aby oczy zalepić im plastrami śmierci i postawić pod murem w koszuli z papieru. Okopany nad Wisłą, na przedpolu Warszawy, przez lornetę wpatrując się w brzeg przeciwległy, tam gdzie jutro pociski naszych dział będą biegły, przypominam sobie lata, które były i waszymi latami, ludzie nie najgorszej woli, pochowani w moim sercu jak we wspólnym grobie.