Stolat.pl - Wyślij tekst znajomemu

Wyślij tekst znajomemu

Wyślij do:

Treść wiadomości:

Gdy ją raz pierwszy ujrzał w kobiet gronie Uczuł w swej duszy jakby światło nowe: Zdawało mu się, że widmo tęczowe Młodzieńczych marzeń podaje mu dłonie. I zapatrzony w oczy szafirowe Zaledwie zdołał skłonić przed nią głowę Przy przedstawieniu, i wiedząc, że płonie, Onieśmielony stał jak żak w salonie. Ona spostrzegłszy to jego zmieszanie, Chciała przyjść w pomoc i pierwsza z uśmiechem Zadała jakieś zwyczajne pytanie. By odpowiedzieć, zwrócił się z ośpiechem, Lecz się w jej sukni zaplątał jedwabnej I urwał kawał falbany, niezgrabny! II Trudno uwierzyć! Lecz taka przygoda Zamiast mu szkodzić u pięknej kobiety, Pomogła raczej - i nastała zgoda Pomiędzy sercem wdówki i poety. I widywała się ta para młoda. On jej przynosił do domu bukiety, I wzdychał ciągle, na co czasu szkoda, I co go wreszcie zgubiło, niestety! Siedział sam przy niej, źrenicą spragnioną Tonął w jej oczach w niemym zachwyceniu; Na twarz im padał srebrny blask miesięczny, Więc ją mógł widzieć drżącą i wzruszoną. Ale w tym samym został oddaleniu, Gdyż bał się suknię nadeptać, niezręczny!