Stolat.pl - Wyślij tekst znajomemu

Wyślij tekst znajomemu

Wyślij do:

Treść wiadomości:

Łabędzi słyszałem śpiew. 
	Było to letnim wieczorem: 
	Przy bladym świetle miesiąca, 
	W pośrodku płaczących drzew, 
	Ponad przejrzystym jeziorem, 
	Stała wybładła i drżąca, 
	Łabędzi zawodząc śpiew. 
	 
	Na cichej powierzchni fal 
	Łabędzie pieśni słuchały, 
	Myśląc, że jeden z ich grona 
	Przedśmiertny wylewa żal, 
	Gdyż ona, jak łabędź biały, 
	Co z pieśnią, zraniony, kona, 
	Śpiewała wśr&oacute;d cichych fal. 
	 
	Dziś dla niej ostatni dzień, 
	W kt&oacute;rym do śnieżnych słuchaczy 
	Swobodnie przemawiać może 
	Wśr&oacute;d serca gwałtownych drżeń, 
	I głosem śpiewnej rozpaczy 
	Płynąć po modrym jeziorze, 
	żegnając ostatni dzień. 
	 
	Gdyż jutro wykopią gr&oacute;b 
	Dziewiczej życia piosence, 
	Pogrzebią sen ideału: 
	Jutro nastąpi jej ślub, 
	I zwiążą na zawsze ręce, 
	 
	Bez serc żywszego udziału 
	W małżeński położą gr&oacute;b. 
	 
	Niemiły weźmie ją mąż - 
	Tak każą względy rodowe, 
	I domu wysokie związki - 
	Te słowa słyszała wciąż... 
	Więc poddać musiała głowę 
	Pod cierń mirtowej gałązki, 
	Pod łańcuch, co włoży mąż. 
	 
	I musi, rzucając dom, 
	P&oacute;jść za nim, jak niewolnica, 
	Po stracie wszystkich swych marzeń 
	Ku ciemnym, nieznanym dniom, 
	Przywołać uśmiech na lica, 
	Gdy sama, pełna przerażeń, 
	Porzuca rodzinny dom. 
	 
	I nie wie, jaki jej byt 
	Zgotuje ręka człowieka, 
	Kt&oacute;rą ma ująć ze łzami; 
	Czy boleść, rozpacz, lub wstyd, 
	W ciemnej przyszłości ją czeka? 
	Czy białych skrzydeł nie splami 
	Ten nowy, posępny byt? 
	 
	I nie wie, na jaki ląd 
	Obca ją wola popędzi... 
	Wie tylko, że bez miłości, 
	Bez pociech odejdzie stąd 
	I już wśr&oacute;d białych łabędzi 
	Nie stanie w dawnej czystości, 
	Na obcy stąpiwszy ląd. 
	 
	Więc b&oacute;lem dobyty śpiew 
	Rzuca, w łabędzia postawie, 
	Tej rzeszy słuchaczy bratniej 
	Spod wieńca płaczących drzew; 
	Ptaki słuchają ciekawie, 
	Bo wiedzą, że to ostatni, 
	Prawdziwy łabędzi śpiew!