Stolat.pl - Wyślij tekst znajomemu

Wyślij tekst znajomemu

Wyślij do:

Treść wiadomości:

Nieraz w ulicznych latarń poświacie czerwonej, Kiedy wiatr rozkołysze płomień ich oszklony, W sercu starych przedmieści, w labiryntów brudzie, Gdzie wśród wrących fermentów błąkają się ludzie, Widzimy gałganiarza, co potrząsa głową, Potyka się, zawadza o mury widmowo Jak poeta, co szpiclów nikczemnych ma za nic I zwierza się z zamiarów, którym nie ma granic, Składa przysięgi, prawa szlachetne dyktuje, Miażdży podłych, ofiary nieszczęsne ratuje I pod niebem rozpiętym jak baldachim jasny Upaja się świetnością cnoty swojej własnej. Tak, ci ludzie przez troski domowe gnębieni, Wyczerpani robotą, wiekiem udręczeni Zgięte pod kupą śmieci cherlawe istoty, Olbrzymiego Paryża ohydne wymioty, Nasiąkli wonią beczek, idą w gronie swoich Niezliczonych kompanów osiwiałych w bojach, Których wąsy zwisają jak sztandary stare I wznoszą się przed nimi, tchnąc magicznym czarem, Flagi, kwiaty, wysokie triumfalne łuki! I wśród orgii upojnej wsłuchani w pomruki Bębna, w trąby, w okrzyki brzmiące niepokornie, Ludowi, co miłością spił się, głoszą glorię! Tak skroś ludzkość przeżarta swawolną niecnotą Wino toczy jak Patokl swe przepyszne złoto I przez gardło człowieka czyny swe opowie, I dzięki swoim darom rządzi jak królowie. Dla starców, co w milczeniu konają wyklęci By pogrążyć ich żale w błogiej niepamięci, Bóg, tknięty wyrzutami sumienia, sen stworzył, A człowiek Wino - dziecię Słońca - im dołożył.