Stolat.pl - Wyślij tekst znajomemu

Wyślij tekst znajomemu

Wyślij do:

Treść wiadomości:

O, dziecko smutne, o ty zagubiony w żalu najczystszym za wrót niedomknięciem, którędy by duch przewiał natchnionym cyklonem i wiarę święcił. Ty gdzie odjeżdżasz, coś aniołów widział w ludziach znużonych, co szli nad strumieniem, i juz odbicia ich ujrazałeś światłem, gdy były cieniem? Gdzie chciałeś wyczuć pod dłonią kształt lawy, która by w gemmy zastygła zwycięstw? Czy gdzie sie bunt nie z ognia, a z małości stawał, a z pieśni - wyciem? Czy gdzie się wolność stawała skuwaniem w imię powstałych, którzy kładli nowe spadli jak głowy? Czyś ty nie widział, że w słabości wokół nikt nie dopatrzył do końca przeznaczeń i że za mały, by stanąć na cokół wojownik płacze? A wiesz, że mędrców i magów spełnienia to niebo było czynione przez człeka, by trwał dla celu, szedł, jak idzie-cieniem, czekał, jak czeka! I wiesz, co miłość - jeśli tylko sobie? co znaczy przemoc, jeśli tylko zemstą za krzywdy, których nie wydrze i spowiedź, aż staną klęską? O, dziecko smutne, ty nie dopełnione człowiekiem - jakby nie spełnione życiem. Cóż to rzeźbienie, jeśli tylko w marmur marmuru ryciem? Cóz to pod snami jak pod palcem czułym znajdziesz, gdyś człowiek przez ciało i ruchy, kiedy cię smutkiem w kamieniu wykuły najczystsze duchy? Nie płacz i pojmij prawo, które mija i pojmij sen, a tając pojmowanie, uczyń żywy grom w głazie jak ręka niczyja, co żyjąc - uczy.