Stolat.pl - Wyślij tekst znajomemu

Wyślij tekst znajomemu

Wyślij do:

Treść wiadomości:

Poeto! Oskarżono ciebie przed narodem, Ze kazałeś bezwładnym poruszać się bryłom I po swej śmierci niosąc pieśń - jak sztandar - przodem Prowadziłeś bezbronne zastępy na wyłom, Gdzie bez nadziei zwycięstw lały krew obficie. Jeśli to twoją winą, że budząca życie Pieśń jak orkan wstrząsnęła śpiącą grobów ziemię I na chwilę zwiększyła naszych nieszczęść brzemię Krwawe widmo ojczyzny wywołując z trumny; Jeśli to twoją winą, że pchany rozpaczą Naród zerwać chciał więzy - to możesz być dumny! Ci, którzy ucierpieli najwięcej, przebaczą! I Polska ci przebaczy, kochający synu, I nie będzie dla ciebie żałować wawrzynu. Bo święte hasła twoje, to nie hasła chwili, Co przepadają mamie w ciężkich dniach rozbicia; Wiara twa nie zawiedzie, miłość nie omyli, Lecz poprowadzi naród do nowego życia. Mylą się pokolenia w dróg swoich wyborze, Jednak cel postawiony mylnym być nie może. Gdyby nie głos natchniony narodowej lutni, Który nie dał zmęczonym usypiać w letargu, Czymże byśmy dziś byli my, nędzarze smutni? - Gromadą niewolników na publicznym targu, Narodem bez przyszłości, bez celu, bez części, Którym pan jego gardzi, chociaż czasem pieści. Wprawdzie by nas żywiła szczodrzej polska gleba, A plon nasz by nie poszedł na pastwę płomieni; Wprawdzie byłoby lepiej tym zjadaczom chleba, Którzy się tuczyć pragną, z losem pogodzeni; Lecz nad przyszłością naszą noc by zaszła głucha I naród cały został bez serca, bez ducha... że tak nie jest - to twoja, o poeto, wina, Więc potomność już wyrok ogłaszać poczyna I laur, który od dawna tobie się należy, Pośród nowych pokoleń bierzesz z rąk młodzieży.