Stolat.pl - Wyślij tekst znajomemu

Wyślij tekst znajomemu

Wyślij do:

Treść wiadomości:

Z przepaści ciemne widmo wstało... I na urwisku stromem Wędrowca w drodze zatrzymało Bezkształtnym swym ogromem. Przyszło go trwożyć groźną mocą, Co ludzkie serca gnębi - Unicestwienia głuchą nocą - Próżnią bezdennej głębi. I zasłoniwszy błękit, rzecze: \"Nic ciebie nie ocali, Z tego rozdroża, o człowiecze, Już nie ma wyjścia dalej! Próżno na przekór twardym losom Zmierzałeś wciąż do szczytu I próżno chciałeś kraść niebiosom Zagadkę swego bytu. Szalona pycha ciebie zwiodła - Myślałeś, że bez końca Będziesz nieść w górę ludzkie godła, Do prawdy zdążać słońca. Wiedz, że nie może nikt bezkarnie W bezdenną ton spozierać... I musisz wszystkie przejść męczarnie, I zwątpić... i umierać... To światło, z którym dumnie kroczysz, Na to ci tylko służy, Byś ujrzał przepaść, gdzie się stoczysz Na końcu swej podróży. Tym światłem mar uroczych roje Spłoszyłeś na swej drodze - Uniosły z sobą szczęście twoje... A za to ja przy - chodzę. Na miejsce jasnej ich gromady Co pierzchła już skrzydlata... Przybywam jako cień zagłady I wiecznej nędzy świata... A człowiek na to: \"Marny cieniu, Coś postać wziął olbrzyma, Idę ku swemu przeznaczeniu I nic mnie nie zatrzyma. Do góry, naprzód, wciąż przez wieki Z tym światłem, co mi dano Muszę w przyszłości kraj daleki Za jutrznią biec różaną. Muszę zdobywać krok za krokiem, Zdążając wiecznie za nią, Na stromych ścieżkach walczyć z mrokiem I chwiać się nad otchłanią. Niejedne widma przychodziły, By wieść mnie na bezdroże, Niejeden sen mnie wabił miły Na kwiatów miękkie łoże. Spędziłem wszystkie mary piękne, By prościej iść do celu - I ciebie teraz się nie zlęknę, Posępny kusicielu. I ty ustąpić musisz z drogi - Zwodnicza twa potęga! Ponad nicestwa ciemne progi Duch ludzki wyżej sięga!\"