Stolat.pl - Wyślij tekst znajomemu

Wyślij tekst znajomemu

Wyślij do:

Treść wiadomości:

PROLOG W białe noce, od rżysk i gumien porośniętych i mchem i mgłą pozbierałem tę pieśń, jak umiem i przynoszę skrwawioną i złą. Rozhuśtała już jesień tysiącem batut krzywe wierzby nad stawem w takt żabich gam. Na ostatni fałszywy czerwienny atut dzisiaj w durnia ze śmiercią gram Może jutro juz przejdzie traktor po tych polach, jak łaty płacht przyjdzie zmierzch - czarnobrody faktor - weźmie ziemię w swój czarny pacht I na dziesięć mil w krąg, czy na sto, kędy łan się pod sierpem kładł wstanie wielkie, kamienne miasto, nieprzejrzany, sześcienny sad. I gdy znowu się noc rozgwiezdni w białej mszy księżycowych plam, będą zwisać nad ścieżką jezdni ciężkie jabłka łikowych lamp - - W białe noce, zza kęp ostrężnic gdzie chowała się słońca rzyć, wychodziła ta pieśń na księżyc godzinami po psiemu wyć. Przykucała na polu, za kępą chwastów kołysała się, chwiała jak zwiędła nać. Kiedy rankiem ją spłoszył pastuch Krople krwi w bruzdach było znać. Raz ta pieśń - zaszła mnie w życie, za łąką, powaliła, przygniotła, kazała: służ! i wyrwała mi język jak płony kąkol, a miast niego wetknęła mi nóż Przyszła zimą skostniała, skomlała: milczę! przypytała się: ogrzej! jęczała: krew! A w zanadrzu urosła w żarłoczne wilczę, nakarmiła się sercem, sięgneła trzew - - Kiedyś wiosna otworzy na ścieżaj pestki serc rozłupane na pół zasiądziemy przy jednej wieczerzy Będzie ziemia jak jeden stół Wstrzyma dzień ten swój pęd, co prze go, gdy mu krzykną: nie zachodź! stań! Zniesie każdy, co ma najlepszego Będzie świat cały - kartą dań. Na ten dzień krasnolicy i gwarny zwiastowany przez grad i szkwał zasiądziemy, czerwony i czarny zmywać barwy z sztandarów i z ciał. Na ten dzień - pokłon jutru od dzisiaj trzepocącą się we krwi jak karp na glinanej przynoszę wam misie tę złą pieśń mój największy skarb. Część 1. Tańcowała izba, stół, cztery konie, piąty wół Tańcowały krowy z obór jak w tancerkach był niedobór. Tańcowała izba, sień - jak ci bida, to się żeń! Z końmi wiadra, z ludźmi konwie jeden Bóg ich z których stron wie. Tańcowały skrzypce, bas, biała droga w czarny las. Wyrzucała nogi-wierzby na gościńcu, bo i gdzieżby? Tańcowała izba, wieś - Jak ci bida - mam cię gdzieś! * Padał deszcz. Płakał deszcz. Umorusał szybki. Zawodziły, labidziły w ciasnej izbie skrzypki: * A cóż ci to, Maryś, co ci, że ci w oczkach się markoci, że ci jakoś oczki puchną, co przemówisz z którą druhną? A czy cię kto, Maryś, urzekł, czy żałujesz swoich nóżek że nie tańczysz tak jak drudzy? Przecież dziś twój ślub, nie cudzy. Padał deszcz. Płakał deszcz. Szumiał wiatr pod lasem. Dziwował się krępy bas Pomrukiwał basem: * A czyś ty, Maryna, miała oczy w bielmach, że ci się spodobał ten smarzowski stelmach? A gdzieś ty Maryna miała oczy, powiedz że ci się uwidział na młodego wdowiec? A czy ci Maryna A czy ci to warto? Pochował już żony trzy Pochowa i czwartą. Wdowiec mruk, będzie tłukł, o tym każdy parch wie - - Złakomiłaś ty się Maryś na ten zagon marchwi. Maryna, Maryna, czy ci to nie lubo, że ci gram w taki kram, że ci grram tak grrubo. * Padał deszcz. Płakał deszcz. Kroplą kroplę starł wnet. Podrygiwał, podmigiwał usmarkany klarnet: * Weź se, Maryś, czepek nasadź, jak nie chciałaś gęsi pasać, jak nie chciałaś statków myć - idźże za mąż, idźże, idź! Taki baran, jaka owca - chciałaś wdowca, idź za wdowca. Taki ogier, jaka klacz - wprzódyś chciała - teraz płacz! Przywiózł Szela wódki z miasta Roków miałaś półpiętnasta Radził wujek, radził ksiądz: nie idź za mąż, jeszcześ brzdąc. Czemuś mu nie rzekła, Maryś Idźże Szela, dla mnie staryś. Roków masz trzydzieści pięć Innym pannom głowy kręć. * Padał deszcz. Płakał deszcz. W bruzdach lśnił jak lakier. Tańcowała cała wieś - czapki strzech - na bakier. * Grajże, Josek, grajże Berek! Naści wódki półkwaterek! Naści wódki całą kwartę na wesele, na to czwarte! Idźże, Maryś, tańczyć, idżże! Już mi dziś cię nikt nie wydrze, już nie ujdziesz, jak byś w dno wrósł, już nas związał księży powróz. Stoją wierzby koło szczelin, przyszły patrzeć na ślub Szelin. Idź je, Maryś, do dom prosić, jadła - picia będzie dosić. A musiałażeś ty, Maryś, Jakiś zadać czar mi, że się niczym już, jak tobą głód mój nie nakarmi. * A musiałaś ty mi zadać jakiś zdradny napój, że mię pali, choć go stamtąd nożem powydrapuj. A musiałażeś ty, Maryś, we mnie wróść jak gałąź, żem tak osłabł, jak byś ze mnie krew wyssała całą-ś. Ani wyrwę cię już stamtąd choćbym trzewia rozciął Udławiłem się ja tobą jak zdradliwą ością. Ani dom mi dom bez ciebie ani wieś mi - nie wieś, jeno mi się w oczy popatrz i przez ramię przewieś Omotała mię całego jakaś dziwna chorość że już czasem jak ta ziemia chciałbym zbożem porość. że bym czasem w byle sadzie chciał być ulem pszczelim, żeby we mnie pszczoły grały nie ten ból mój, Szelin. Snadź dojrzało we mnie cosik, aż z tej ciąży ścierpłem, że jak snop się dzisiaj wale pod twym słodkim sierpem. Snadź ustało się to we mnie jak najtęższy rosół. Weźże Maryś, go pokosztuj, jedną łzą go osól. Oj, ustało coś się we mnie, kutym starym łotrze, coś od soku z malin gęstsze i od miodu słodsze. Zamuliła mnie jak kożuch jakaś dziwna dobroć, by się do niej twoim ustom łatwiej było dobrać. Weźże mi się nad nią nachyl, ile zechcesz - upij, a tę resztę choć rozpryskaj dla swawoli głupiej. Jeno wprzód mi tej słodyczy miarką ust twych namierz - żółty kłos mi serca wyrósł, ty go głupia złamiesz. * Tańcowała izba, sień cztery noce, piąty dzień. Strumień wódki rowem pociekł, zatańcował w gnieździe bociek. Tańcowali, poszli spać. Wyszedł księżyc, nie mógł wstać. Jak żydowska lśnił się maca, wszystkie cienie poprzewracał. Tłuk się niebem wszerz i wzdłuż, nie mógł trafić ani rusz. Po kościelnym dachu biegał wpadł na wieżę, rozbił zegar. Aż go w krzakach zgryźli psi Było wrzasku w całej wsi. * A i głupiżeś ty, Szela, głupi! A i herny z ciebie Szela, mąż. Pół jarmarku-ś swojej Maryś skupił Teraz z bidą koniec z końcem wiąż. A i dziwnyżeś ty, Szela, dziwny! A gdzieś ty taki, Szela, rósł? Za spojrzenie tych jej oczu piwnych całe miasto bys jej do dom zwiózł. Choć jak jabłoń, choć jak jabłoń obródź, że cię garścią, że cię garścią rwą - nie przemogła jeszcze nigdy dobroć babskiej chuci nie wybitej z krwią. A i kiedyż ty się, Szela, dowiesz jak nie widzisz, choć na oczyś zdrów, po co chodzi twoja Marys w owies z smagłym Wickiem, co go masz do krów? A i spytałbyś się tego siana i tych snopków, co je zwarzył szron, ile razy z nich schodziła zgrzana twoja Maryś, cała w źdźbłach, i on - - * U karasia kare skrzela, u szczupaka - siwe. Nie udało ci się, Szela, to kochanie ckliwe. * Na stodole - wrota z kłodką. Miękkie siano pachnie słodko. Na stodole snopek mężyn mięcej drga od pańskich sprężyn. * "Weź mię, Wicuś, sobą przykryj. "Lepszy dzień od nocy przykrej. "Taka mdli mię straszna lubość, "jeno pójdź mię sobą ubość." * -Daj mi, Maryś, daj mi z bliska -twoich piersi kretowiska -Jak dwie skiby twoja kibić -dajże mi się pługiem wskibić. * Czy to słońce zaszło chmurą jak za drzewo dzięcioł, że tę jasność ode słońca taki czarny cień ciął? Oj nie obłok to, nie chmura nagłym deszczem szumna - to ci stoi Jakub Szela na środku gumna. * Jak uderzył Szela raz przykląkł Wicuś, zgiął się w pas Jak uderzył Szela drugi poszły nosem krwi dwie strugi. Jak uderzył w skroń, nad brwią przysiadł Wicuś, charknął krwią Jak uderzył czwarty z prosta upadł Wicuś, tak już został. Otarł Szela krwawy farsz: -Ty mi, tłuku, do dom marsz! Zamknął w izbie na trzy spusty, wyszedł w pola mdły i pusty. Kończył dzwonić dzwon i pierzchł. Wyszedł w pole siwy zmierzch. W kierpcach krasnych szedł jak Hucuł, mrok po polach garścią rzucał. Wstał na niebie wąski sierp. * Jakeś głupi - teraz cierp! * Jak chowali przy niedzieli Szelinego Wicka żałowała ci go cała ludność katolicka. Cała ludność wychodziła choć przed próg, na ganek jeno Szelin nikt nie wyjrzał z izby, zza firanek A i po co ci to było miód kraść z cudzych uli? Już cię teraz jedna ziemia do swych ust przytuli A i po co ci to było służyc cudzym żonom? Nie pomierzwiłby cię był tak nawet sam ekonom. A i gdzież ta twoja Maryś, co ją wziął tak smęt aż, że niewyszła dzisiaj nawet odwieźć cię na cmentarz. że se jedziesz sam jak palec albo jaki panic. Zagubiłeś ty się, Wicuś, zagubiłeś za nic. Część 2. Rozwichrzonych nad polem grzyw dym kapie deszczu wymieniem koziem. Gorzki smak przypalonej krzywdy ma brunatny twych grud czarnoziem Oblepiły cię macki jemioł kędy krztę twego soku znajdą. Wykarmiłabyś wszystkich ich, Ziemio swojej skiby razową pajdą Ale wargi bezsilnie drgają gdy pomiesza ktoś wiecznych miar cel Zawisł dwór - szklanooki pająk - w pajęczynie twych pól i parcel. Roni Ziemia łzy czarne ożyn płacze świerszczów lamentem zza grud Zamotały się w nitkach drożyn wątłe muchy wieśniaczych zagród. Przyjdzie sierp i po słomie zgrzytnie trysłe soki się w ciernie zsoplą Zachłysnęły się kłosy żytnie swego ziarna złocistą kroplą. Znów na ściernisk łysiny płowe wyłaź z pługiem i zagon kop z kim Złoży snop umęczoną swą głowę Na ramieniu, na parcie chłopskim. Latem ciało obiera męką parzy stóp natarczywy dotyk Pręży pole swą raną miękką drylowaną palcami motyk. Cisza łubin otrząsa z łupin i w jelitach cię, Ziemio, boli. Nadwarzyło się w faskach chałupin kwaśne mleko twej melancholii. Nocą w ludziach się wieczność spala. Coś ich ciągnie w dalekośc mglistą. Na księżycu siadł diabeł Srala spuszcza haczyk na nitce z glistą. Cienka nić gdzieś głęboko wadzi, choć zębami ją chwyć i wyprój - Każdy z nas w swego wnętrza kadzi nosi śliskich, błyszczących ryb rój. Księżyc gnojem od obór śmierdzi. Drzemią konie, swój trakt zmierzywszy. Siwym lasem, zza krat harbedzi, wstaje świt, z każdym dniem nieżywszy. Pełznie dzień z każdym dniem osłblej. Prędkoż mrok znów i kres nasz bliskoż? Na mieniącej się wędce diablej w męce skręca się serca piskorz. * Oj, nie ma to chłopu ni ma, jak pańszczyzna, - żyje sobie wesół, drugim się nie przyznana. Oj, ni ma to, ni ma, a i weź zrób co - zwodzi zboźe panu, ani dba o kupca. U dworskiego chłopa krew w dziewuchach wrząca, co napocznie dziedzic, to napocznie rządca. Chłopu Pan Bóg darzy, nie narzeka na nic - tatuś byli chamy syn co drugi - panicz. Na przednówku w karczmie stoi wóz bez late - chłop jak piórko letki, sam go nosi wiater. Na przednówku w karczmie nie borgują sznapsa. Pan, co z stołu nie zje, to zostawi dla psa. Leci pies przez owies, chłop go zmani: naści! urznie psu ogona, kapustę omaści. * Latała, krzyczała Siwa gęś nad wodą: Nie zmawiajta się po karczmach Idźta, chłopy do dom! Trzepotał, klekotał Kary kur na grzędzie: Nie zmawiajta wy się, chłopy, Nic z tego nie będzie! A ty wódko - ciotko, pokuśniczo czarcia, nie namawiaj ty ich na złe za tę miskę żarcia. A wprzód ty się, wódko, w pańskich kadziach zaśmerdź. Jak ich znajdzie pan ekonom, pozabija na śmierć * Nie słuchały chłopy babie rady zdrowej. Mówił w karczmie kamienieckiej Kuba z Gorzejowy: "A i cóż ty, słonko, jakoś nisko zwisasz? Oj, zapomniał musi o nas nasz wideński cysarz! "A czy zdjąć się, słonko, czyli wesprzeć namże - ć? Już nam widać wszystkim chłopom przyjdzie teraz zamrzeć. "Ni o krzywdzie naszej nikt mu nie opowie, chyba jasny Pan Namiestnik na wysokim Lwowie. "Pan Namiestnik lwowski panom bardzo nierad, jeno myśli, jakby z chłopa zrzucić pański kierat. "Chłopskim żalom ucha zawżdy, jako żyw, da, niech się tylko dowie, że chłopom gdzie u pana krzywda. "Jak mu skądsić wioska pismo - skargę prześle, zaraz czyta ją siedzący na złocistym krześle. "Jeno teraz pocztą chłopskie listy giną. Trza by chłopa umyślnego wysłać całą gminą. "Nazbierali krzywd my, jak tych ziarn do siejby - Niech choć wyda taki befel, żeby chłopom lżej by Poskrobali chłopi brody. Spadła cisza kroplą wody. Kogo w drogę licho pcha Za sto stajań i o ha! Oj, niejeden marnie zmarł już, z kim miał złość pan mandatariusz. * Lepszy w izbie głodny wikt - Była cisza. Nie wstał nikt. Jak się kubek ciszy przelał, wstał spod ściany Jakub Szela. Zwalił ramion słowa - sąg. Poszły pręgi w kręgi w krąg. "Cóż się, chłopcy, garbić w czworo? Coś żadnemu w świat niesporo. "Lepiej łajno ssij i pość, Niż masz panu iść na złość. "Czas wziąć samym z obór klucze - pańskie oko konia tłucz! "Pod siekierą mrący las w biegu w ziemię wrósł po pas "Choć się w pocie pław jak karaś, ale panu się nie naraź - "Z roku na rok zboże płodź: panu ziarno, chłopu - kłoć. "Dość już chyłkiem błoń wypasam - Nie chce żaden - pójdę ja sam! "Jedna droga ze wsi w świat, nogi drogą ćmią od lat. Wył w nim żal, że ręce gryzłby. W czapce na brwi szedł do izby. Astrem w niebie księżyc kwitł - Jak wychodził - był już świt. * Oj, ty, drogo, nieschodzona, daleka! Oj, ty, drogo, nieschodzona niebliska! Cztery wierzby i olszynka - kaleka, i na plecach ciężka nieba walizka. A przez czyjeż gnasz ty pola, przez czyjeż, że cię dziedzic ich rózgami nie zasiekł? A i wijesz ty się, drogo, i wijesz jak litania robaczywych zdrowasiek. Nad rzeczułką, cały w brzozach prócz wieży, póki chłody brzozom liści nie potną, klepie kościół kijankami pacierzy chłopską dole, jak ta szmata wilgotną. Ni wypłynąć jej, ni na dnie jej lec, Sinym ustom nie zamilknąć od gliny - Czworgiem ramion macha wiatrak - topielec Ciężkie nieba odgarniając mydliny. Oj, nie mówił do mnie , drogo twój smęt nic, anim pytał się, czy ciężar mój uznasz. Białym krzykiem umęczonych cierpiętnic położyłaś ty się, drogo, pod wóz nasz. Jeszcze ciężej kamieniami go nałóż, niech mu koła własnym potem oleim! Mdłymi łzami zieleniących się kałuż patrzą bruzdy twoich ślepych kolein. Już nam krzykiem nie wyśpiewać cię ustnym, lepiej w ciszy twoim bólem frymarczmy. Półpijanym, ślepym dziadem odpustnym wolno wleczesz się od karczmy do karczmy. Słońce, lśniące się to ryńskim, to szóstką, toczy wiater, pędziwiatr, gonikąt - Okłamałaś ty mię, drogo, oszustko! Nie prowadzisz ty, zwodnico donikąd! * W mieście Lwowie szumnie, tłumnie, więcej lamp, jak ziaren w gumnie. Z boków domy jak te cacka, środkiem droga jak posadzka. W mieście Lwowie, w białym mieście w każdym domu okien dwieście, w każdym oknie jasna pani, szyta suknia szyta na niej. W mieście Lwowie, ścieżką z mory, chodzą pany jak indory, a dziedziczki jak te pawie nie podnoszą nóżek prawie. Z ulic naród płynie ciurkiem, stoi żandarm z kurzym piórkiem - którzy w takt nie chodzą też tu, takich bierze do aresztu. W mieście Lwowie, z ziemi w gorę rosną drzewa gniado - bure, Jak bocianów rząd przy drodze stoją śpiąc na jednej nodze. Na nich liście jak ornament, rośnie na nich kamień - diament, popod każdym stoi strażnik urwać z nich - ani się waż nikt. W mieście Lwowie księży wiele, Stoi kościół przy kościele. Po kościołach suma co dzień, Aż się pstrzy os złotych odzień. Do kościoła, skwar czy zima, człek biedniejszy wstępu ni ma. Jedzie państwo sznurem karet, jak królowie do Nazareth. Pod kościołem, nikiej na wsi, siedzą dziady jeszcze łzawsi, z szat im żebro lśni na żebrze, każdy siedzi, każdy żebrze. Komu bida - do nich należ. Przejdzie pani - rzuci halerz. Przejdzie financ, co się upasł - komu areszt, komu ciupas. W mieście Lwowie domy różne, z wierzchu szklane, w środku próżne, spod nich wędlin całe mendle, jak spod kloszów patrzą zwiędle. Stoją ludzie ciency w pasie, Każdy zajrzeć przez szkło pcha się, Każdy stoi, ślinę łyka, Aż mu szczurem skacze grdyka. Tam gdzie jadeł całe kopska, chodzi nocą nędza chłopska, puka w cegłę, jaki ton da, w pańskich szybach się przegląda. Świtem - rankiem z wszystkich fabryk buchnie zgiełk jak setek bab ryk, aż przez domy przejdzie mrowie w białym mieście, w mieście Lwowie. .* Dnie oskubują drzewa z liści, bronią się liście, które krzepsze. Dziwią się lwowscy kanceliści, co też ten chłopski upór przeprze. Łatwiej przez ścianę kropli przesiać, Niźli przed urząd wnijść nie z datkiem. Cóż to za chłop już trzeci miesiąc Kurz w kancelariach ściera zadkiem? Szczęście na głupich chlusta dzbankiem. Nigdy nie zbadała, jak to jest , nikt. Natknął się raz na chłopa rankiem w dusznym urzędzie sam Namiestnik. Trafisz mu na zły humor - biada - ć! Trafisz na dobry - pewien sojusz. Kazał Namiestnik chłopu siadać, wszystko wysłuchać jak i co już. Długo coś prawił, jak w teatrze - ręka na klapie: pasterz trzodom. "Wszystko" - powiada - "sam rozpatrzę "Chybaj na pańskie nazad do dom " Dowlókł się Szela kundlem do wrót, stanął, na mury spojrzał: twierdza . Daleka droga, dalszy powrót Z centem jałmużny w torbie serca. * Jesień już idzie z chmurą niepogód wszystkich nas zmiecie smugami strzał. Na szczycie wieży blaszany kogut trzy razy skrzydłem trzepocząc piał. Pognił zbożą, zanim je skwar ściął, i nocą wilki owyły stóg, a deszcz spocony wilgotną garścią miesił i miesił ciasto dróg. Otrute słońca bułką z zakalcem zdychają zmierzchy pod lament wierzb. Wychudłym drzewom kościste palce osypał nocą wróbli świerzb. Prędko się, sercem z śmiercią pojednasz, na grzędach duszy wypielesz chwast - - Do beczki nieba Niebieski Bednarz nabija nocą gwoździe gwiazd. Wiecznież się będziem tulać w tej pace kłębkiem skrwawionych ramion i nóg? Z krwi naszej ciepłej okrągłe mace wypieka w niebie cadyk - bóg. Rękom - gałęziom w pień drzewa stężej! Z wiatrem w huśtawie po nocach trzeszcz! Zmrokłym kropidłem pociechy księżej zboża nam w polach pognoił deszcz. Krzywym pacierzom w niebie nie doleźć! Inne, uczeńsze przyjmij i ziść! Tylko ta chłopska zawszona boleść z torbą po prośbie w świat musi iść. Zamiast po kruchtach skomleć i wołać, Łbem tłuc o ziemię w pokorze psiej, Głębiej tę gruntu nie swoją połać Zęby ścisnąwszy oraj i siej. Choć się od niej tysiącem tęcz mień, potem zapładniaj każdy jej kąt, - cudzy ci na niej wyrośnie jęczmień, obcy jak bękart nie wiedzieć skąd. Suce starczyło psów z jednej wsi by, o tę - pokoleń toczy się targ. Śpi rozwaliła na słońce skiby tysiącem czarnych sromowych warg. Darmo za chłopa dziedzic ją wydał. Ciężko żyć dalej z jedną we dwóch - - Trzy wskazujące paluchy wideł wskazują pański, kosmiczny brzuch. * U rządczyni atłas w skrzyni, wyżej skrzyń - samodział Wrócił Szela ode Lwowa, gdzieś się na zapodział. Oj, zapodział się, zapodział, jeno blisko, gdzieści - Siódmy tydzień z pańskich lochów nie ma o nim wieści. Jak przyleciał ode wschodu jak ten jasny sokół, kazał pan go bić kijami, łańcuchami okuł. Siedzi, siedzi, wiosny czeka. Dzień już za dniem brzydszy. Zupę z pomyj jadł na wilię Na święcone - wszy trzy. * W sadzie drzewa grube, w bożym lesie grubsze. Nie wypędzić z żucia chłopa, jak się przy nim uprze. Za stodołą, w owsie, siedzi koń na jedli. Wypuścili Szelę z lochu, gdzie go będą wiedli. Mówił pan do stójki: "Później zbója stłamszę. "Wiedźcie mi go na Nowy Rok "do kościoła, na mszę . "Trzy dni jeść mu nie dać, "niech się zrobi bladszy, "żeby by dla całej wioski "postrach jak się patrzy. To nie pomruk karczmy Opętanej polką Rozsadziło kościół ludem, Jak gadzinę kolką. Nawaliło ścisku, ani wetknąć dłoń jak. Aż zapachniał kościół nędzą cierpką jak amoniak. Jak wwodzili Szelę wejściem frontem przednim, zachybotał cały naród, rozstąpił się przed nim. Na trzy kroki wokół zmiótł mu przestrzeń wielką, przygnieciony nagle ciszą jak olbrzymią belką. Stanoł Szela w progu, Pchnął go Wicek - strażnik. Sine oko miał pod szmatą, Nie poznał go w twarz nikt. Jak na Podniesienie ksiądz niósł w górę kielich, nie puścił się na płyty, na zbutwiałą biel ich. Jedno nad gromadą sztywny stał jak fantom i zadzwonił łańcuchami w odgłos ministrantom. Jak go stójka na śmiech Boso wieść przez wieś miał, Ustawił wieś mu szpaler, Nikt się jakoś nie śmiał. Jeno z lasu zamieć wyszła z wiatrem na błoń tańcowali w dworskim sadzie, przewrócili jabłoń. A jak wieczór księżyc wszedł na niebie cichszem, zapaliła się obora pode dworskim spichrzem. Zasypało studnie, znikąd wody nawieź - - Trzy dni sadza czarnym śniegiem z chmur prószyła na wieś. * U dziedzica nos jak świeca, koło nosa - krosta. nie pozwoli zgubić Szeli tarnowski starosta. Nie chciał dziedzic słyszeć - widzieć, dziś - choć łaski proście - Czwórką koni zjechał traktem do Smarzowy w goście. Jak się witał, grzecznie pytał, przywiózł z miasta zakup. "A czy jest też u was we wsi "taki Szela Jakub? "Pan namiestnik, co ma ludzu "jak ten kopiec mrówczy, "kazał mu się nisko kłaniać "i zapytać: zdrów czy? Jak puścili Szele z lochu i przywiedli przedeń, jakoś bardzo głową kręcił, a wspominał Wiedeń Cięgiem krzyczał po niemiecku i po polsku cosik, aż we dworze szyby drżały, jak te listki osik. Jak już wsiadał, jeszcze gadał - Wiatr zmiótł parę zgłosek - "żeby mi tu temu chłopu "nie spadł z głowy włosek! "Bo wam dwór ten z ziemią zoram "aż do samych pól den - - I w kosmatą czapkę Szeli Kapnął srebrny gulden. * A i gdzież tu, Szela, chodzisz raz na tydzień raz na dwa? Czy na jarmark, hań, po odzież? czy po frykas? czy po drwa? Nie na targ po śliwki w occie, jeno musi ważniej gdzieś, kiedy w karczmie późno w noc cię czeka nieraz cała wieś. * Od Smarzowy do Tarnowa Jedna droga - tęcza. Wrosła w mech ta ścieżka płowa, coś nią chodził wtenczas. Do Tarnowa droga prosta. Mówi Szeli Breinl - starosta: "Rok po roku - minus - plus - chłopskim krzywdą brędko szlus . "Uradziło panów ...nastu powyrzynać wszystkich nas tu. Uzbierali prochu funt, - na cesarza knują bunt " - Cóżeś - mówią - nam za cysarz, jak z nas tylko krew wysysasz? Siódmą skórę z nas byś kradł, jenoś chłopom za pan brat. " - Miast ich fochy władzą zmóc twą szerzysz po wsiach bałamuctwo, wietrzysz belkę w każdym źdźble: tu im krzywda , tam im źle - - " - Co nam dzielić chłopską dań z kim? Rządźmy Polską rządem pańskim! Który chłopom mąci w łbach, tego drągiem po łbie - bach! " - Mówi cesarz: - Daj pchle grzędę! Ja się z nimi bić nie będę. Mają chłopy do nich złość, - jest ich na to po wsiach dość. " - Dosić leli łez jak z rynien. Jażem krzywdą ich nie winien. Zrobią tak, by bunt ten ścichł - Panom zfora, ziemia - - ich. "Z tobą chłopy idą rzeszą. Tyś do Lwowa chodził pieszo. Tobie mówię: tak a tak - Przyjdzie chwila - daj im znak . "W waszych rękach teraz los wasz. Com ci mówił, dobrze rozważ: Komu ziemię - komu grób. Co masz robić - idź i rób. Powstał Szela, zbladł znienacka. Mówił: "Rada - - rzecz gromadzka . "Wieś odmierzy w garść jak w ćwierć komu wola, komu śmierć. Idźże, Szela, głową skrobże. Cóżeś słyszał, rozważ dobrze. Chodzą lasem wilczy trzej. Myśl domyśleć w lesie lżej. Nocą cień się chowa za pnie. Stoją w śniegu pnie jak w wapnie. Trzeszczy las jak pokrak srok. Ziemia - niebo - śnieg i krok. Część 3. Jak wstawało słońce - mak ten, Co na śniegu rozkwitł - Wyszedł Szela świtem - traktem Do sąsiednich wniosek - zwid. Usiadł w polu buty przezuć, Uszedł dalej jeszcze. Aż się spotkał z nim Pan Jezus Na smarzowskiej ścieżce. Jak go poznał Szela na dziw, skłonił mu się po pas: "A dokąd też Bóg prowadził, "że aż u mas popasł? To nie słowo miodem tchnie z ust jako flet z kapeli, to skłaniając się Pan Jezus odpowiada Szeli: "Mało - wiele drogi - m ubiegł, chociaż idę z bliska. Odpowidzcież mi, Jakubie, gdzie tu wieś Siedliska. "Tam, gdzie most się z rzeką mijał, co pokrywa kra ją, ponoś chłopy panów biją, piłami ich krają. "Już mi w nóżkach drzazg jak os tkwi, krwawi rana, gwóźdź gdzie, a tam pono krwi po kostki w kaździuteńkiej bruździe. "Jedną drogą bóg nam zdarzył, co ją miedzą skracasz - Powidzcież mi, gospodarzu, Czy tam zdążę na czas. To nie topól w niebo strzela, to nie pohuk sowi - Odpowiada Jakub Szela Panu Jezusowi: "Dobrze snadź kto komu krzyw gdzie, wiedzą pańskie posły, kiedy słuchy o ich krzywdzie już do nieba doszły. "A i wielki musi wiater z tego w niebie pnie gnie, kiej aż sam Pan Jezus światem im na pomoc biegnie. "Nie biegałeś jak się naszych krzywd przelała kwarta! Widać garnca pańskiej kaszy Chłopska krew nie warta. "Unieś suknie po kolana, stąpaj pomalutku, bo tu naszą krwią polana każdziuteńka grudka. "Nie ceniłeś ty krwi chłopskiej za złamanych szeląg! - Czemużeś się, Panie Jezu, tak o pańską przeląkł? "Co się stać ma, to się stanie, przyszły raz te dni choć! Ale ty, Prześwięty Panie, Dziś tam lepiej nie chodź. "Po co ci to z chłopską nędzą w twarz się spotkać twarzą? Dziś tam z krwi tej, co ją pędzą, tęgie piwo warzą. "Nam ta swego raju nie raj - z łzyś do zlepił naszej! Idźże lepiej je pozbieraj i na kubrak naszyj. "Białe rączkiś przykrył komżą, nie splamił - ś ich pracą. Dzisiaj chłopcy takich wiążą tylko gzie zobaczą "Wnet tu spełzną się jak glist rój skarżyć ci na kij mój. Idźże, bramę dla nich przystrój i w swój raj ich przyjmuj. "Lepiej gwiazdę za nich zawieść, "być się o nich nie bał - - I zawrócił Szela na wieś, a Jezus - do nieba. * Na rozstajnych drogach , kole czterech kopcy, namawiali się ze sobą gorzejowscy chłopcy. Był tam Waluś - pastuch, w zimie chodził boso, siekierką się opasywał, podpierał się kosą. Jak dojrzały izby w polu samych brzdący, podkasały kiecki - ściany po śniegu lecący. Przegonił je wiatrak, w dyrdy biegł przez odłóg, ruszył w taniec opętaniec, poszły wióry z podłóg. * Tańcowali cztery dni, ani więcej, ani mniej. Tańcowali piątą noc - runął dwór jak zgniły kloc. Tańcowali rach - ciach - ciach i po drogach , i po wsiach. Tańcowali, gdzie kto mógł. tryskał, pryskał śnieg spod nóg. * Szedł śnieg. Grał mróz Biegł zbiegł. W mróz wrósł. Z ust krew - as kier. Znad drew mgła skier. Tańcowali w tył i wprost, kto po lodzie, kto przez most. Od Smarzowy aż do Siedlisk poszły w tan gałęzie jedlisk. Tańcowali z chłopem pan milczkiem - boczkiem koło ścian. Tańczył rządca, tańczył dziedzic, żaden nie chciał w miejscu siedzieć. Tańcowali ząb o ząb - z sieni oknem i na klomb. Tańcowali z góry na dół, coraz któryś w tańcu padał. Tańcowali raz po raz chłopska kosa, pański pas. Od ogródka do ogródka ciekła rowem krew jak wódka. Tańcowali - z panem pień. Była noc jak biały dzień. * Gdzie kończyli taniec - cały dwór był na nic, brali panów rankiem, kładli ich pod gankiem. A wieczorem - zmierzchem jechał księżyc wierzchem, w srebrnych był sandałach siwy pod nim wałach. Gdzie za dworem kępa, zwalniał konia stępa. Gdzie schlustała krew je, skręcał z pól na rewię. * Oj, ty, wolo, rozchełstana, strzelista wolo wolna, wolo polna! Potoczyłaś ty się, wolo, po polu, po polepie śniegowej, w noc miałką kulą śnieżną - ulegałką. Rozmagałaś ty się z gręby na grębę, w cichym polu grającem, kiełpkiem ozimin - zającem. Zakręciłaś ty się się bąkiem - furkorem, spuszczonym wiatrem na złość ci ze szpagatu codzienności. Rozszumiałaś ty się chlustem - rozpluskiem, siwym roztopom z tych stron tu aż na margines horyzontu. Wyżej stert, co się w drodze nawiną, polem za wąskim, za pustem, tańcem - łomotem - zapustem - lawiną! Och, wolo! Kiełkiem spod redlin i grąbel w zamróz powtarzał się lęk. Głód twój w nas wzbierał jak bąbel - wezbrał i pękł. "Po zielonej komorze tańczył ogień we dworze, krzesał iskry obcasem, pokrzykiwał "hop"! czasem. "Co tknął piórem pułapu, trzaskał pułap pół na pół. Co nadłubał go tak tu, przyśpiewywał do taktu: " - Tak smarzowska gromada ratowniki nie lada - ile razy już gasłem, dogaszały mnie masłem. " - A ci chłopcy siedliscy gaszą ogień, aż piszczy, gaszą ogień, aż piszczy, w rozskrzypieniu kół gorzkiem wożą wodę półkoszkiem. * Dość chciał nam dopiec kopic i wał - Hulaj gromada, wiatrom na schwała! W polach odprzęgaj konie od landar, żaden nie pośmie bruździć ci żandarm! Hulaj, wychylaj głowy zza wnęk! Byli - ubyli, jechał ich sęk! Hola na pola orki się uczyć, orać karbowym, rządcą nawłóczyć! Hejże a nuże! Hala! A haj! Wozy z dobytkiem do zagród pchaj! Klamki złociste do wsi poznoścież! Rygle otwarte - ziemia na oścież! K- r - r - r - r - aj! Czy to tam, od wschodu, zmrok już zapadł? Czy to kurze pierze sypie z chmur? Zamajaczył trakt od czarnych kapot, Tupot kopyt i łopot piór. To nie mrok wypełza z wrzosów wydem. To nie w kojcu nieba lament psi. To stępuje traktem glid za glidem wojsko cesarskie w dół ku wsi. Nie mówiły drogi, skąd ich wiozły, wierzbowymi pniami biegły w trakt. Ustawili we wsi gwery w kozły, sztachetami rzędów spruli trakt. Poleciała po wsi wieść jak sekret Odrąbaną łapą tłuc do bram: Przysłał cesarz z Wiednia dekret! Dzielić, co dworskie! Ziemia - nam! Wyrwał się jeden, piórko - dębem, papier w zanadrzu: co i jak. Załomotał werblem w bęben , w bęben . Posypała z bębna cisza - mak. "My, Cesarz na Lodomerii, Król Austro - Węgrii - Bośni - Czech - - Kazujemy chłopom przestać ferii, wrócić na pańskie do dni trzech "Kto się nie posłuch naszego pisma, dwory zaprzepaści wsiom na żer, wciągnąć mi go kapral zaraz w spis ma, - - pójdzie w żołnierze, dźwigać gwer - - Długo jeszcze bębnił, drwem bił, dudnił, Długo jeszcze słowa na wiatr kładł. A już po wsi cisza szła jak z studni, Ołowianą chmurą skryła świat. * Jak odeszło ze wsi wojsko - - wszyscy chłopcy ładni - przepadł Szela niewieś dokąd, nie było go dwa dni. Jeno w nocy, o północy, nim zbudziła wieś się, ponoś gadał coś z drzewami w kamienickim lesie. Jak na trzeci dzień powrócił, zdziebko siwe brwi miał. Tak się skoblem w sobie zaparł, jakby wyolbrzymiał. Na rozstaju, pod figurą, tam gdzie głów jak makiem - krąg jak namiot czapką zawiódł, mówił słowem takiem: * Oj, na darmo ty, wiatraku, na nas ręką machaj! Snadź już wieczna dola chłopa cierpieć pański nahaj. Snadź ni Pan Bóg mu nie Pan Bóg, ani cesarz - cesarz. Nie obetrzeć chustką nieba już z tych naszych łez aż. Wierzył chłop cesarskiej łasce, wrósł weń świerkiem smęt ów, - wziął nas cesarz, sprzedał panom za trzydzieści centów. Teraz siedzi, z szlachtą pije, hań na modrych Węgrzech. Niech się kiedyś ciężką śmiercią pomści na nim ten grzech. Wyszła wieś swym prawem stawać - wyjdźże ty i stań z twem. Sam ci cesarz ją podmawiał, jak się pogryzł z państwem. Cztery dni się godził zwodził, piąty stanął na tym, że tę zgodę w chłopskiej skórze spiszą oba batem. Teraz siedzą, wino piją, nowe pakty knują. Darmo czekać, by się ktosić naszej krzywdy ujął! Dość nas łaska pańska żgła! Nie oddamy ani źdźbła! Wprzódy cała wioska spłoń! Nasza pasza, nasza błoń! Ubił cesarz z państwem targ: pańskie jarzmo, chłopski kark. Jakieś ubił - idź i rządź! Łatwo kupić, trudniej wziąć! * Był cham, giął łeb. Dziś sam - cep cep! Z rąk front. Chcesz? - Masz! Bier gront! Gront - nasz! * Nim dokwitła stokroć na zielonej darni, przyjechali zabrać Szelę tarnowscy żandarmi. Uciekała nocka po zielonej łące, jak wkładali mu na rączki kajdanki dzwoniące. Jak go prowadzili wzdłuż tych czarnych sztachet, wysypała całą wieś, z płaszczem za nim szła het. Jak go prowadzili Pod ten biały kasztan, zakapały z nieba gwiazdki, toczyły się aż tam. Jak go prowadzili tamtą kładką giętką, wyszły ryby na przerębel łapać ludzi wędką. W całej rzece wielki narobiły ruch tem, jak po lodzie jak te kundle biegły za nim truchtem. Jak go wiedli bagnem, tym, co śmierci dar ma, wyszli wilcy, zjedli w lesie jednego żandarma. A jak z nim mijali ten uschnięty modrzew, popędzały go żandarmy, mówiły mu: chodźże! "Modrzewiu, modrzewiu, malowany dziadku, pilnujże mi tego lasu, daję ci go w spadku. "Pilnuj mi go, pilnuj, jak jaworu powój. Przyjdzie czas, że twych gałęzi trza nam będzie znowuj. "Idźta, chłopcy, do dom, nie trza stać markotnie. Przyjdzie wiosna tylko patrzeć, drzewom pąki potnie. "Wyjdą w pola dziewki plewić chwast, rumianek. Sielne zboże wzejdzie latoś pańską krwią rumiane. "Sieliśwa na cudzem, ruń nam rosła smętna Będziem zbierac chleb na własnem, każde ziarno - cetnar. Ciarachy, ciarachy, Nie być z wami zgody! Prędzej ogień przyjdzie latem upić z studni wody. "Choćbyście zorały trakt ten, gdzie mój dom stał - czarnym kłosem na tej ziemi wzrośnie na was pomsta. "Choćbyście mi na nim zboże na pniu żęli, nie zapomni wieś-gęsiarka kołodzieja Szeli. "Darzyła się ruń nam, wystraszył się los tem, wyszedł w pole, za oborę, chlusnął z wiadra postem. "Skończył się nam zapust dalej, pany, jedziem! Zwiśnie chłop na szubienicy popielcowym śledziem."