Stolat.pl - Wyślij tekst znajomemu

Wyślij tekst znajomemu

Wyślij do:

Treść wiadomości:

Ich oblicza to pisma tajemne, wstydliwą Treść smutku skrywające w niewidzialnym wsiewie. Dość je ognia szkarłatną podrażnić pokrzywą, By sparzone zjawiły swych liter zarzewie! Wtedy, zbrojąc swe oczy miłości rozsądkiem, Można czytać je w świetle księżyca lub słońca, A że koniec nadziei jest zgrozy początkiem, Więc najlepiej je czytać z uśmiechem od końca! Jedni, na dzień zaledwo mając zasób miodu, Wyszli w podróż na długich lat tysiąc, jak bogi I wypiwszy miód do dna, w poprzek własnej drogi Pokładli się, bezsilni od strachu i głodu! Drudzy na winobrania chwilę umówioną Spóźnili się o całą niedomówień dobę, Gdy już ścięto owoce i nie zostawiono Nic, prócz wiatru, co ziewa na pustki żałobę! A innym, co się z losem pogodzić nie mogą, Pieśń na wardze skonała tak dobrze zaczęta! Więc nie chcą taką wargą całować nikogo I chmurni omijają zdziwione dziewczęta... A są jeszcze i tacy, którzy w noc i słotę Nie dobrej, lecz najlepszej czekając Nowiny, Wykrzesali z dusz głębi skry dziwne i złote, Oprócz owej najzłotszej, naprawdę jedynej! Tych dusze to wróźbiarki, co w księżyca pełnię Z sennika wypatrują zjaw, swemu podobny, Ten sam prawie z pozoru, tak samo żałobny, Lecz zawsze tylko prawie, a nigdy zupełnie!