Stolat.pl - Wyślij tekst znajomemu

Wyślij tekst znajomemu

Wyślij do:

Treść wiadomości:

Często wróżbiarz, co własnej nie wywróżył doli, Nagłym skokiem na trwogę i bladością czoła Skupia widzów, krwi żądnych, i szerzy dokoła Postrach, nie pozbawiony zgrozy i swawoli! Cały w znakach piorunnych i piętnach zagłady Przed oczyma ciekawych obnaża sam siebie I nagi aż do nieba, bezwstydny i blady Czuje się bohaterem, jak trup na pogrzebie! Aktor, godny za widza mieć boga w niebiosach, Choć sam wpada w wytrawne swoich guseł szpony - Marząc skrycie o rajskich zaciszach i rosach, Z uśmiechem wyczekuje ostatniej zasłony!... Bo wie, że gdy na śmierci niebotycznych szczudłach Przeskoczy ziemskich źródeł zwierciadła i kwiaty, Pozostawi legendę, odbitą w tych źródłach, O straszliwym rycerzu, co niegdyś, przed laty... Tak! dla niej, dla niepewnej, dla swojej dalekiej, że go może przygarnie wiernego przybłędę Nie szczędzi niecnych trudów i dziwnej opieki, I krew mężnie przelewa za baśń, za legendę! Bo ta siostra wieczności, kwiaciarka wspomnienia, Gdy go w gmachu zaklętym na śmierć ukołysze, Obdarzając istnieniem z dala od istnienia, Da mu w jednym napoju i tryumf i ciszę. A zdzierając zeń ziemską powłokę obłudy I zdobiąc pierś rycerskim złotem i żelazem, Na ów cud go pasuje, ażeby zarazem I był sobą i nie był!... O, cudzie nad cudy! I kiedyś czyjeś usta, zbudzone ku wiośnie, Szepną o nim na pamięć choćby jedno słowo Lub przyśpiew nieodparty, lub gwiezdną przenośnię, Która duszę z wszechświatem spokrewnią na nowo!..