Stolat.pl - Wyślij tekst znajomemu

Wyślij tekst znajomemu

Wyślij do:

Treść wiadomości:

Ogród pana Błyszczyńskiego zielenieje na wymroczu, Gdzie się cud rozrasta w zgrozę i bezprawie. Sam go wywiódł z nicości błyszczydłami swych oczu I utrwalił na podśnionej drzewom trawie. Kiedy zmory są zajęte przyśpieszonym zmorowaniem Między mgłą a niebem, między mgłą a wodą - Zielna zjawa swe dłonie zbezcieleśnia ze łkaniem Nad paprocią - nad pokrzywą - nad lebiodą. W takiej chwili Bóg przelatał, pełen wspomnień wiekuistych, Ścieżką podobłoczną - właśnie, że tułaczą - I przystanął na zbiegu dwojga tęsknot gwiaździstych, Gdzie się widma migotliwe bylejaczą. Zaszumiało jaworowo, ale chyba wbrew jaworom - Samych cisz zamętem, samą cisz utratą... "Kto te szumy narzucił moim dumnym przestworzom? Kto ten ogród roznicestwił tak liściato?..." Cisza... Nikt nie odpowiada. Płyną chmury i godziny... Wszelka dal w niebiosach - to dal zagrobowa. Pan Błyszczyński w świat nagle z trwożnej wyszedł gęstwiny, Szepnął: "Boże!" - i powiedział takie słowa: "Był w zaświatach - sen i wicher i zaklętej burzy rozgruch! Boże, snów spełnionych już mi dziś nie ujmuj! Jam te drzewa powcielał! To - mój zamysł i odruch... Moje dziwy... Moje rosy... Dreszcz i znój mój! Przebacz smutkom i widziadłom, nie znającym rozwodu I opacznym kwiatom, com je snuł z niczego... Moja wina! O, Boże, wejdź do mego ogrodu! Do ogrodu!... Do - mojego!... Do - mojego!... Wyznam Tobie całą zwiewność, całą gęstwę mojej wiary W życie zagrobowe kwiatów i motyli Wejdź do mego ogrodu! I cóż z tego, że czary!... I cóż z tego, że ułuda nikłej chwili!..."