Stolat.pl - Wyślij tekst znajomemu

Wyślij tekst znajomemu

Wyślij do:

Treść wiadomości:

Z górskich szczytów lawina, Bogu czyniąc szkodę, Strąciła w przepaść nizin Marcina Swobodę. Spadał, czując, jak w ciele kość szaleje krucha, I uderzył się o ziem ostatnią mgłą ducha. Poniszczony śmiertelnie, chciał się z bólem wadzić, Wokół bólu jął miazgę człowieczą gromadzić Dłoń złamana w niej tkwiła, jak nóż w ciepłym chlebie! To się ciułał, to trwonił...i tak pełzł przed siebie. I z trudem bezkształtnego ciała rozwłóczyny Doczołgały się wreszcie do stóp dziewczyny. Wargami, zszarpanymi o skały i krzaki, Szeptały własne imię pewno dla poznaki. Bocząc się na pełzacza, w ogrodzie bielała. "Nie strasz kwiatów ranami! Precz, kałużo ciała! Odkrwaw mi się od stopy! Szukaj lęków w niebie! Próżno szepcesz swe imię! Nie poznaję ciebie!" - A Bóg z nieba zawołał: "Wstyd dziewczyno młoda! Nie poznałaś? - Jam poznał! To - Marcin Swoboda!" I pobladła dziewczyna i odrzekła: "Boże! Już to ciało Marcinem dla mnie być nie może!..." A Bóg otchłań do niego przybliżył mogilną, Aby ciału ułatwić śmierć już bardzo pilną. I biedne, przez dziewczynę nie poznane ciało, Poszeptawszy swe imię, w otchłań się przelało.