Stolat.pl - Wyślij tekst znajomemu

Wyślij tekst znajomemu

Wyślij do:

Treść wiadomości:

Idę nad brzegiem zamarzłego morza [o Matko Święta, zmiłuj się nad nami] - wydęte - głuche - lodowe bezdroża [o Matko Święta, zmiłuj się nad nami] - z czarnych rozpadlin wylatuje śnieg - i z dzikim świstem uderza na brzeg. Tu skały groźne - tam oślizgłe jary - kłębią się - wyją - na powietrzu mary; wody rzegocą głucho pod stopami - [o Matko Święta, zmiłuj się nad nami]. Ja niegdyś Roger - król Normanów - z pychy sławiony i czarnego męstwa - wielem dokonał przy woli szatanów, wieże na gwiazdach budując i księstwa - Choremu niosę grzechów odpuszczenie, ale z mej duszy któż mię wyratuje? słyszę w głębinach niepojęte drżenie - morze swój kaftan szalonego pruje. Na turni kościół, a w podziemiach blask - słyszę anielski śpiew i lodów trzask. Wejdę na chwilę pomodlić się Bogu - wściekły mię wicher odtrąca od progu; ale przez okno widzę złoty tron - w światłach tęczuje mi lecący szron - a w tęczach widzę rozśpiewany chór - na tronie rycerz - mój pośmiertny wtór. Włos czarny mu w połowie zakrył trupią twarz - z sześciorga skrzydeł płynie krew do czasz. Na harfie niemej gra - szatański zawtórzył śmiech tej męce. Rzekłem: pieśń Twoja odpuszcza Ci grzech. Z gór się olbrzymich bory łamały wśród łkań - rzekłem: rycerzu, ty się zorzą stań. Tysiące nad nim złotych rozbłysnęło piór, księżyc, jak kielich czerwony wśród chmur. Drzewa szły za nim - i krze - i ptastwo - i mogilny głaz - i aniołowie w blasku swych nieziemnych kras - i czarne smugi dziko rozkrakanych wron - w pustym kościele ktoś uderzył w dzwon. [O czarna męko moja, o morze - wyjące pod krami - !...] rzekłem, odchodząc: duchy, pokój z wami.