Stolat.pl - Wyślij tekst znajomemu

Wyślij tekst znajomemu

Wyślij do:

Treść wiadomości:

Dawniej bez serca - dziś bez rozumu, , O biedna Lauro! nim zginę, Dla Ciebie z głuchych pamiątek tłumu , Wianek Ofelii uwinę, Ty go drzącymi weźmiesz rękoma, , Jak wąż ci czoło okręci... Oto bławatki, ruta i słoma, , A to są kwiaty pamięci... Burza żywota nad nami mija, , Przeminie - lecz głowę zegnie: Śmiech nie pociesza - ból nie zabija, , Wkrótce i rozum odbiegnie. Cicha spokojność nigdy nie wróci, , Zniszczenia wicher nie wionie, Słońce nie cieszy, księżyc nie smuci... , A w nicość śmierć nie pochłonie... Strętwiałość! - za cóż ten zimny kamień , Na serca nasze się wali? żeśmy się niegdyś w kraju omamień , Na jednej drodze spotkali? że cię tak długo dźwiękami lutni , Budziłem i do snu kładłem: A ty smutniejsza, niż ludzie smutni, , Za innym biegłaś widziadłem. I coraz wyżej w niebo lecąca , Niknęłaś w marzeń lazurze; I roztopiona w blasku miesiąca, , Zwiędłą rzuciłaś mi różę. I nie wiem nawet, czy z twego czoła, , Czy twoją skropiona łezką, Czy mi jakiego ręka anioła , Rzuciła różę niebieską. Ciemność twej duszy, jak dżumy plama , Od ciała przeszła do ciała. Widzisz jad w sercu? - to łza ta sama, , Którąś ty w serce nalała. Widzisz, jak zagasł dziecka rumieniec, , Gdzieś ty oddechem przebiegła?... Nie laur na głowie - lecz z ognia wieniec, , Tyś mi skrami oczu zażegła. Dziś, gdy mi włosy burza roztarga, , Ogniami czoło mam sine: A jakąś dumą drzy moja warga, , że w tych płomieniach nie ginę... Lecz, gdy do szczęścia świat mię zawoła, , Nie biegnąc za szczęsnych śladem: Przeklinam ciebie z bladością czoła! , Serca przeklinam cię jadem. Więc niech mię prędko chmury czarnemi , Porywa wicher nicości! Bo już przekląłem wszystko na ziemi, , Wszystko - w aniele przeszłości. Tam, gdzie tłum ludzi huczy, ucieka, , I falą powraca ciemną: Nic mię nie żegna, nic mię nie czeka, , Nic za mną! i nic przede mną! Gdy bracia moi, gdy wędrownicy , Lecieli z szumem po niebie: Ja nieruchomy, gwiazdą źrenicy , Patrzyłem w przeszłość - na ciebie. Dziewice ziemi nieraz spostrzegły, , Łzawymi oczu błękity, że oczy moje za tobą biegły, , żem był na sercu zabity. Okruszynami serca, miłości, , Karmiłem blade widziadła... Ale łza taka, jak łza przeszłości, , Na żadne serce nie spadła. Jak moje oczy topią się - mdleją, , Jak myśli rzucają ze dna, Jak iskry sypią, jak łzami leją, , Ty wiesz! - lecz tylko ty jedna. A teraz, smutny przeszłości echem, , O! ludzie, idę za wami. Choć śmiech wasz dla mnie, szalonych śmiechem, , Łzy wasze - szalonych łzami. Lecz gdy się znudzę łez zimnych rosą , I zimnych uściskiem prawic: Duszę mi od was wichry uniosą, , Lecz wichry pełne błyskawic.