Stolat.pl - Wyślij tekst znajomemu

Wyślij tekst znajomemu

Wyślij do:

Treść wiadomości:

Byłeś wciąż przy mnie niegdyś przed tysiącem lat (A może tak sie tylko memu sercu zdaje). Byłem wtedy pasterzem białorunych stad, Po roli pług wodziłem, który ziemie kraje, Siałem w rozorę bruzdy oziminy, jarce, Pielęgnowałem z troską płodny, ciężki sad, Chowałem pszczoły w ulach i z ciszą w pogwarce, Zmierzchem śpiewałem proste pieśni na fujarce. Odszedłeś precz ode mnie przed tysiącem lat (A może tak się tylko memu sercu zdaje). Bom przykrzył sobie lnianą prostotę swych szat I jednostajne życia zgrzebnego zwyczaje. I zapragnąłem zgiełku, który ciszę płoszy, Przygód i niespodzianek, którym młodzian rad, I chwały, i bogactwa, i bujnej rozkoszy, I władzy, co się dumnie nad słabszym panoszy. Nie byłeś potem przy mnie długie tysiąc lat (A może tak się tylko memu sercu zdaje). Bom zbiegał z nieukojem wielki, dziwny świat, Znajdowałem wciąż nowe drogi i rozstaje. Byłem kupcem, co w sakwie grube zyski liczy, Graczem, co rzuca kości i złoto jak grad, żołnierzem żądnym walki, sławy i zdobyczy I włastem, co z sąsiady sporami graniczy. Wróciłeś znowu do nie po tysiącu lat ( I to się sercu memu już nie tylko zdaje). Bo nie znalazłem szczęścia, lecz cierpienie i jad I, wróciwszy z tęsknotą, rzucony próg maję. I znów spokojny jestem snując się po polu, Bo czuję, żeś jest przy mnie, druh słodki i brat, I chłonę, pojednawco radości i bólu, Duszę twą z dźbła pszenicy i kwiecia kąkolu.