Stolat.pl - Wyślij tekst znajomemu

Wyślij tekst znajomemu

Wyślij do:

Treść wiadomości:

Na koniec ten starodawny świat ci sie przejada Pasterko wieżo Eiffla nad ranem mostów pobekują stada Grecka i rzymska antyczność twojego nie nasyci głodu Tutaj starzyzną trąci już nawet widok samochodu Religia sie jedna została nowsza nad wszystko Religia prosta pozostała jak hangar na lotnisku O chrześcijaństwo ty jedno w Europie zakwitasz świeżo Najbardziej modernistycznym Europejczykiem jesteś ty Piusie X Papieżu A ciebie którego dziś każde okno śledzi Wstyd powstzrymuje od pójścia do kościoła i do spowiedzi Czytasz prospekty katalogi afisze śpiewające głośniej niż kobiety Oto poezja dzisiejszego poranku a dla prozy są liczne gazety Książeczki po 25 centymów awanturniczych pełne figur Portrety wielkich ludzi i tytułów wybór Widziałem dziś rano ładną ulicę nazwy jej nie pamietam Trombitą słońca była nowiutka czysto uprzątnięta Od poniedziałku rano do soboty wieczór cztery razy dziennie po tej ulicy Chodzą dyrektorzy piekne stenotypistki i robotnicy Z rana trzy razy syrena tam gra W południe dzwon zawzięty kołata Napisy murów i obwieszczeń Szyldy plakaty jak papugi wrzeszcą Urok tej przemysłowej ulicy lubię niezmiernie Leży ona w Paryżu między Aumont-Thieville a l'avenue de Ternes Oto młoda ulica a ty jesteś jeszcze maleńkie dziecko Matka ubiera cię na biało i niebiesko Jesteś bardzo pobożny ty i Rene Dalize wierni przyjaciele Najbardziej przepadacie za przepychem w kościele Dziewiąta gaz pobłękitniawszy opadł z sypialni bursy wymykacie sie skrycie Klęknąwszy w kaplicy szkolnej przez całą noc się modlicie Gdy tymczasem w głębokich wiecznych ametystach Krąży niezmiennie Chrystusowa chwała płomienista Jest ona piekną lilią wychowanicą naszą Rudowłosą pochodnią której wiatry nie zgaszą To blady i szkarłatny syn matki bolejącej Drzewo zawsze listwione w pacierzy tysiące Podwójna szubienica i czci wieczności Gwiazda o szóstym podziele Bóg co umiera w piątek a zmartwychwstaje w niedzielę To Chrystus który lepiej od lotników lata On najwyższym wzlotem bije rekord swiata Zrenica Chrystus oka Dwudziesta zrenica wieków on to sfruwa z wysoka I zmieniony w ptaka nasz wiek jak Jezus leci Diabły w przepaściach podnoszą głowę by spojrzeć na ptaka stuleci Mówią że naśladuje Szymona Czarownika Krzyczą że to złodziej kiedy tak umyka Anioły latają dokoła ślicznego lotnika Enoch Ikar Eliasz Apoloniusz z Tiany Szybują wokół pierwszego areoiplanu Rozstępują się czasem aby przepuścić tych których Sakrament przemienia Księży wstępujących wiecznie w czasie podniesienia Samolot wreszcie przystaje choć skrzydeł nie składa I niebo napełniają wnet jaskółcze stada Ciągną w locie sokoły puchacze i kruki Z Afryki przybywają ibisy flamingi marabuty Ptak Roch którego poeci i bajarze wieszczą Waży się w szponach ściskając Adama czaszkę najpierwszą Orzeł horyzont orze krzyk wydając wielki I z Ameryki małe koliberki Z Chin zbiegają się zwinnych długich pihi roje Po jednym mają skrzydle i latają po dwoje A oto gołębica duch niepokalany Towarzyszą jej ptak lira i paw nakrapiany Feniks ten stos który sam siebie rodzi Na chwilę wszystko w żarkim popiele grzebie Syreny płyną z niebezpiecznych ciśnień Wszystkie trzy spewające najpiekniejsze pieśni I orzeł feniks pihi ptaków z krańców świata Wszystko z latającą maszyną się brata Teraz jesteś w Paryżu sam jeden idziesz w tłumie Stado autobusów rycząc koło ciebie sunie Niepokój milości chwyta cię za gardziel Jakby miłośc na zawsze miała cię w pogardzie Gdybyś żył w dawnych czasach zamknąłbyś się w klasztorze Nikt spośród was odmówić bez wstydu modlitwy nie może Kpisz ze siebie i jak ogień piekieł smiech twój się burzy Skry twego śmiechu zdobią głąb życia płatkami róży Jest to obraz w muzeum wisi okryty mrokiem Zachodzisz tam czasami aby nań rzucić okiem Dziś chodzisz po Paryżu we krwi kobiety młode To było chciałbym zapomnieć to było u schyłku urody W ognistych kłębach Najświętsza Panna spojrzała na mnie w Chartres Krew twego Serca Świętego skropiła mnie na Montmartre Choruję kiedy usłyszę błogosławieństwa słowo Miłość na którą cierpię jest wstydliwą chorobą A obraz co cię nawiedził odbiera ci sen i spokój Ten obraz który przemija wciąż dotrzymuje ci kroku Teraz jesteś na brzegu Morza Śródziemnego Pod cytrynami kwitnącymi od roku do roku Na przejażdżki z przyjaciółmi wypływacie w łodzi Jedne nicejczyk są dwaj turbianie jeden z Mentony pochodzi Ze strachem patrzymy jak polip głębiny wybiela A między algami nurkują ryby obrazy Zbawiciela Jesteś w okolicach Pragi w ogródku za gospodą Czujesz się całkiem szczęśliwy na stole róża przed tobą I patrzysz zamiast pisać opowieść swej podróży Na chrząszcza uspionego w sercu młodej róży Przerażony oglądasz w agatach Świętego Wita swoje odbicie Byłeś smutny w ten dzień jak gdyby miało cię opuścić życie Jesteś podobny do Łazarza co od świata oszalał W żydowskiej dzielnic w Pradze idą wstecz wskazówki zegara I ty przez swoje życie powrotnym idziesz torem Z wolna wstępując na Hradczyn albo w taqwernie wieczorem Kiedy czeskich piosenek słuchasz skupiony Oto jesteś w Marsylii a dokoła kawony Oto jesteś w Koblencji w Gigantów hoteliku Oto w Rzymie usiadłeś u stóp japońskiego niespliku Oto jesteś w Amsterdamie z dziewczyną ktorą uważasz za piękną a która , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , jest szpetna Niedługo ma wyjść za mąż w Leydzie za studenta Najmują tam pokoje cubicula locanda zwane pamiętam żem trzy dni z rzędu tam spedził tyle co w Guda mniej więcej Jesteś w Paryżu zeznajesz przed sędzią Jak przestępcy w kajdany okuto ci ręce Odbywałeś podróże wesołe i bolesne Zanim się ustrzegłeś przed kłamstwem i przed snem Cierpiałeś zmiłości w roku dwudziestym i trzydziestym Ja com czas swój roztrwonił jak szaleniec jestem Nie śmiesz spojrzeć na swoje ręce a ja każdej chwili gardło pełne łez mam Łez nad tobą nad tą którą kocham nad wszystkim co budzi twój przestrach Patrzysz na biednych emigrantów i oczy we mgle ci toną Modlą się wierzą w Boga żony ich karmią dzieci Przed odjazdem dworzec Świętego Łazarza napełniają swoim odorem Święcie wierzą w swą gwiazdę jak trzej królowie magowie W Argentynie spodziewają się wydzwignąć z nędzy I powrócić ale z wielkimi pieniędzmi Ja wy niesiecie swe serce tak czerwoną pierzynkę niesie biedna rodzina Jednako są nierealne i nasze sny i ta pierzyna Niejeden z tych emigrantów zostaje tu i obiera Siedzibę na rue des Rosiers lub rue des Ecouffes w ruderach Widuje ich często wieczorem jak przechadzają sie po ulicy Rzadziej zmieniają miejsca niż pionki na szachownicy Zwłaszcza jest wielu żydów ich żony okryte peruką Bezkrwiste w głębi kramów przesiadują długo Teraz stoisz przed ladą w niechlujnym barze Za dwa sous pijesz kawę jak ci oto nędzarze Jesteś w wielkiej restauracji gdy zapadnie noc Tekobiety nie są złośliwe tylko że moc mają trosk Wszystkie najbrzydsza nawet dręczyła swego amanta Jest to córka policjanta na wyspie Jersey Ręce jej których nie widziałem są twarde i chropowate Niezmierną litośc budzą we mnie szwy na jej brzuchu W okropnym śmiechu zniżam usta do biednej dziewczyny Jesteś sam już nadchodzi poranek Ulice brzęczą od mleczarskich baniek Noc się oddala jak piękna Metywa To Ferdina fałszywa albo Lea życzliwa I pijesz ten alkohol palący jak życie życie które pijesz jak wódkę obficie Idziesz w kierunku Auteil do domu wracasz pieszo Spać między fetyszami Australii i Gwinei To innych wiar Chrystusowie którzy inaczej się mierzą Są to niżsi Chrystusowie niejasnej nadziei żegnaj żegnaj Słońce szyjo ścięta