Stolat.pl - Wyślij tekst znajomemu

Wyślij tekst znajomemu

Wyślij do:

Treść wiadomości:

II 
	Czy zwodziły nas, 
	Czy zwodziły siebie ciche odgłosy starc&oacute;w, 
	Dając nam tylko receptę na fałsz? 
	Pogodę - tylko rozmyślną tępotę, 
	Mądrość - jedynie wiedzę o matwych sekretach, 
	Bezużytecznych w mroku, w kt&oacute;ry spoglądali 
	Lub od kt&oacute;rego odwracali oczy. Jest, jak się wydaje, 
	W najlepszym razie tylko przybliżona wartość 
	W wiedzy wynikłej z doświadczenia. 
	Wiedza narzuca wz&oacute;r, i przez to spacza, 
	Gdyż wz&oacute;r jest nowy w każdej chwili, 
	A każda chwila jest nową i szokującą 
	Oceną tego, czym byliśmy. I tylko nie zwodzi 
	To, co nas zwodząc nie może już szkodzić. 
	W środku, nie tylko w środku drogi, 
	Lecz na całej drodze: w środku lasu, w gąszczu jeżyn, 
	Na brzegu bagien, gdzie nie ma bezpiecznej piędzi ziemi, 
	Straszeni przez potwory i błędne ogniki, 
	Narażeni na czary. Nie chcę słyszeć 
	O mądrości starc&oacute;w, lecz o ich szaleństwie, 
	O ich lęku przed lękiem i szałem, lęku przed opętaniem, 
	Należeniem do kogoś drugiego, do innych albo do Boga. 
	Jedyna mądrość - kt&oacute;rą możemy osiągnąć, 
	Jest mądrością pokory: pokora jest nieskończona. 
	Wszystkie domy zniknęły, zalało je morze. 
	I tancerze zniknęli, przykryło ich wzg&oacute;rze. 
	 
	 
	 
	III 
	O ciemno ciemno ciemno. Wszyscy odchodzą w ciemność, 
	W pr&oacute;żnię przestrzeni międzygwiezdnej, istoty puste w pustkę, 
	Kapitanowie, bankierzy, znakomici pisarze, 
	Hojni patroni sztuk, mężowie stanu i władcy, 
	Wysocy urzędnicy, prezesi rad nadzorczych, 
	Potężni przemysłowcy, drobni handlarze - wszyscy odchodzą w ciemność; 
	I gaśnie słońce i księżyc, i Almanach Gotajski, 
	I Gazeta Giełdowa, i Skorowidz Dyrektor&oacute;w, 
	I stygnie rozum, i traci motywy działania. 
	I wszyscy podążamy z nimi w milczącym orszaku, 
	Na niczyim pogrzebie, bo grzebać nie ma kogo. 
	Powiedziałem do duszy mej, bądź spokojna i pozw&oacute;l, by ciemność zstąpiła 
	na ciebie, 
	Bo będzie to ciemność Boga. Jak w teatrze - 
	Światła zostały zgaszone, by zmienić scenę 
	Z pustym dudnieniem kulis, z przesunięciem ciemności na ciemność; 
	I wiemy, że wzg&oacute;rza i drzewa, daleka panorama 
	I dumna, imponująca fasada zostały uprzątnięte - 
	Lub jak w metrze, gdy pociąg zbyt długo stoi pomiędzy stacjami 
	I rozmowa narasta, a potem z wolna przechodzi w milczenie, 
	I widzisz poza każdą twarzą coraz głębszą pustkę 
	I wzrastające przerażenie - że nie ma o czym myśleć; 
	Lub pod narkozą, gdy umysł jest świadom, lecz świadom niczego; 
	Powiedziałem do duszy mej, bądź spokojna, czekaj bez nadziei, 
	Bo byłaby nadzieją niewłaściwych rzeczy; czekaj bez miłości, 
	Bo byłaby miłością niewłaściwych rzeczy; jest jeszcze wiara, 
	Lecz wiara, nadzieja i miłość - wszystkie są w oczekiwaniu. 
	Czekaj bez myśli, bo nie jesteś gotowa do myśli: 
	Tak że ciemność będzie światłem, a bezruch tańcem. 
	Szept wartkiego strumienia i zimowa błyskawica. 
	Dziki tymianek nie dostrzeżony i leśna poziomka, 
	Śmiech w ogrodzie, zachwyt zdwojony echem, 
	Nie utracony, lecz wymagający - wskazujący na udrękę 
	Narodzin i Śmierci. 
	 
	M&oacute;wisz, że powtarzam 
	To co m&oacute;wiłem uprzednio. Powiem to raz jeszcze. 
	Czy mam to powiedzieć jeszcze raz? Aby dotrzeć tam, 
	Aby dotrzeć tu, gdzie jesteś, aby wyruszyć stamtąd, gdzie ciebie nie ma, 
	Musisz iść drogą, na kt&oacute;rej nie ma ekstazy. 
	Aby dotrzeć do tego, czego nie wiesz, 
	Musisz iść drogą, kt&oacute;ra jest drogą niewiedzy. 
	Aby posiąść to, czego nie posiadasz, 
	Musisz oddać to, co posiadasz. 
	Aby dojść do tego, czym nie jesteś, 
	Musisz iść drogą, na kt&oacute;rej nie ma ciebie. 
	A to, czego nie wiesz, to jedyne, co wiesz 
	A to, co posiadasz, jest tym, czego nie posiadasz 
	A tam, gdzie jesteś - nie ma ciebie wcale. 
	 
	 
	 
	IV 
	Jedynym zdrowiem jest choroba 
	Jeśli słuchamy konającej siostry, 
	Kt&oacute;ra nas nie chce zadowolić, 
	Lecz przypomina naszą i Adama klątwę: 
	Aby ozdrowieć, musimy umierać. 
	 
	Ziemia jest naszym ogromnym szpitalem, 
	Kt&oacute;ry milioner zrujnowany wzni&oacute;sł, 
	Gdzie każdy zdrowy umiera powoli 
	Wśr&oacute;d absolutnej ojcowskiej kontroli, 
	Kt&oacute;ra nas nie opuści, lecz w końcu wyzwoli. 
	 
	Od st&oacute;p do kolan pełznie mr&oacute;z 
	Gorączka śpiewa w m&oacute;zgu zwojach. 
	Aby się ogrzać, muszę marznąć, 
	Dygotać w czyśćca lodowatych zdrojach, 
	Kt&oacute;rych r&oacute;żami płomień, a cierniami dym.