Stolat.pl - Wyślij tekst znajomemu

Wyślij tekst znajomemu

Wyślij do:

Treść wiadomości:

Psyche uciekła z domu, gdy w ramiona Wziął ją raz Amor, i dziś, jego żona, Mieszka wśród bogów, lecz się z nimi nudzi, Rwie do dzieciństwa, do swoich, do ludzi. Dzfeń cały błąka się niema, ucieka, Gdy męża ujrzy, i tylko gwiazd czeka, By udać ciche spanie, bo skrzydlaty Małżonek w szale wpada do komnaty. Gdyby dziś mogła na ziemię powrócić, Już by nie chciała, miłosnych powieści Słuchać, marzeniem snów dziewiczych kłócić, Ni kochać w duszy białej i niewieściej. Dzisiaj już Psyche to wie, jaką zgubną Silą jest miłość, złą i samolubną, Wie, że kochaną, kochającą duszą Tylko się ciała pożądliwe kuszą, że kiedy między dwojgiem istot padnie Raz słowo "kocham" i zwiąże je żdradnie, To już w Astarty tajemnym obrzędzie Jedna ofiarą, druga katem będzie. Gdyby tak uciec skrytą, cichą nocą! Lecz mąż jej pragnie i więzi przemocą, A patrząc na jej bladość, w głuchym gniewie, Trwa i klnie ślepe wyroki, bo nie wie, Czego tej dziwnej kobiecie potrzeba, Kiedy ją kocha on, jasny bóg z nieba? Nie wie, że kiedy bierze ją w ramiona, Jest najsmutniejsza i osamotniona. I tak w tęsknocie żyje nieustannej Psyche, a pierś jej wzbiera ciężkie łkanie, Gdy ze smug fali drżącej Helios ranny I mąż jej z łoża nareszcie powstanie. Z gór wtedy śledzi: nad rzekami ziemi Puch piór łabędzich smugami srebrnemi Zaległ, i Psyche tęsknie, pilnie patrzy, Jak jej odsłania ziemię coraz rzadszy Pomrok. I naraz wstrząsa nią znów całą, Dreszcz, jako dzieckiem, co długo płakało. Chciałaby o tym zapomnieć, co bylo, Jak sen odgarnąć lub nakryć mogiłą. Helios już górą, bogów tłum się roi I Psyche idzie wzdłuż świętych podwoi, Słuchając, czy jej jaki głos - nie zbudzi, Nie powie: "wolnaś, powracaj do ludzi". Aż nie wstrzymana niczym, zapłakana, Pada przed wielkie bogi na kolana I tak przed nimi w rozpaczy się żali: "Na toż - to moja piękność nie więdnąca, Czyście mi na to nieśmiertelność dali, Bym od miłości cierpiała bez końca?" Ale się bogi śmieją, w jasny ranek Od swoich ziemskich wracając kochanek, I Psyche próżno w oczach bogiń czyta, Czy nie odezwie się w której kobieta. Więc wraca w gorzkiej i samotnej dumie, że nikt wśród niebian skarg jej nie rozumie.