Stolat.pl - Wyślij tekst znajomemu

Wyślij tekst znajomemu

Wyślij do:

Treść wiadomości:

I Dziwnie myśleć teraz o tobie, gdy odeszłaś bez gorsetów i oczu, a ja idę słonecznym trotuarem Greenwich Village. po centrum Manhattanu w jasne zimowe południe, całą noc nie spałem gadając, gadając, czytając Kaddysz na głos, słuchając przy gramofonie ślepego wrzasku bluesa Ray Charlesa rytm rytm - i w mej głowie po trzech latach pamięć o tobie - I głośne czytanie ostatnich zwycięskich strof Adonais - spłakany, świadom jak bardzo cierpimy - I że śmierć jest owym lekiem, o którym śpiewacy marzą, śpiewy, wspominanie, proroctwa jak w. hebrajskim hymnie lub w buddyjskiej Księdze Odpowiedzi - i w mojej wyobraźni uwiędły liść - O świcie - Śniąc żywot minio my, Twój czas - i mój, rwące ku Apokalipsie, moment finalny - kwiat płonący w ów Dzień - i to co potem nadchodzi, oglądając się wstecz na umysł, który ujrzał amerykańskie miasto, wyprawa w przeszłość i wielki sen o Mnie, Chinach lub o tobie, fantomie Rosji lub wygniecionym łóżku, co nigdy nie istniało - jak wiersz w ciemności - który odszedł w Niepamięć - Nic już do powiedzenia, nic do opłakania i tylko Istnienia we Śnie przychwycone gdy bledną, wzdychają, krzyczą w nim, kupują i sprzedają szczątki zjawisk we wzajemnym uwielbieniu, w uwielbieniu Boga wcielonego w to wszystko - tęsknota czy nieuchronność ? - gdy wszystko to przetrwa, Wizja - nic więcej ? To ona skacze obok mnie, gdy- wychodzę i idę ulicą, oglądam się w tył Siódma Aleja, ramy okienne oszklonych biurowców wynoszących się nawzajem ku górze, pod chmury, przez chwilę w niebiosach - a niebo powyżej stare miejsce błękitne, albo w dół Aleją w stronę południową, do której - jak ja ku Lower East Side - szłaś 50 lat temu, mała dziewczynka - z Rosji, jedząc pierwsze zatrute pomidory Ameryki - twój strach w portowym doku - potem przedzierając się w tłumie Orchard Street dokąd ? - do Newark - do sklepiku, do pierwszej w tym stuleciu wody sodowej robionej w domu, lodów ukręconych w maślnicy w spiżarni na zbutwiałych deskach brązowej podłogi - Do edukacji, małżeństwa, nerwicy, operacji, szkoły nauczycielskiej i nauki szaleństwa, we śnie- czymże jest to życie? Do Klucza w oknie - i wielki Klucz układa swą świetlistą głowę na szczycie Manhattanu, na podłodze i kładzie się na chodniku - szeroką kłodą, sunąc za mną gdy schodzę Pierwszą Aleją ku Yiddish Theater - i ku dzielnicy ubóstwa którą znałaś i którą ja znam, lecz teraz nie zwracam na nią uwagi - Dziwnie przebyć Paterson, Zachód, Europę i znowu znaleźć się tu wśród krzyków Hiszpanów na werandach w drzwiach, ciemni chłopcy na ulicy schody przeciwpożarowe stare jak ty - Choć ty nie jesteś teraz stara, to wszystko pozostało ze mną - Ja zaś, może tak stary jak wszechświat - który jak sądzę, umrze z nami dość by przekreślić wszystko co się staje - Co nadeszło odchodzi w każdej chwili na zawsze - To dobrze! Nie ma miejsca na żal - na strach przed grzejnikiem, brakiem miłości, torturą, bólem zęba wreszcie- Choć gdy nadchodzi jest lwem, co pożera duszę - i jagnię, dusza, w nas, niestety, oddaje siebie na ofiarę dzikiemu głodowi zmian - włosy i zęby krzyk kostnego bólu, nagość czaszki, pękanie żeber, gnicie skóry, oszukane mózgiem Nieprzejednanie. Aj ! aj ! coraz z nami gorzej ! Tkwimy w gównie! A ty odeszłaś, Śmierć zezwoliła, Śmierć okazała łaskę, skończyłaś z epoką, Bogiem, drogą przez to wszystko, z tobą samą wreszcie - Czysta - wróciłaś w Dziecięcy mrok sprzed Narodzin, przed nas wszystkich - przed świat - Tam pozostań. Już żadnych dla ciebie cierpień. Wiem dokąd odeszłaś, jest dobrze. żadnych już kwiatów letnich pól Nowego Jorku, żadnej radości, lęku o Louisa, i żadnych jego słodyczy, okularów, jego dekad w szkole, długów, miłości, przerażonych telefonów, zapładniających łóżek, krewnych, rąk - Siostry Elanor - odeszła przed tobą - ukrywaliśmy to - ty ją zabiłaś albo to ona się zabiła z twego powodu - serce artretyczne - Ale Śmierć pokonała was obie - Mniejsza z tym - Ani twych wspomnień o matce, 1915 łzy w cichych kinach, tydzień za tygodniem - zapominanie, smutne patrzenie na Marię Dressler zwróconą ku ludzkości, taniec młodego Chaplina, albo Borys Godunow w wykonaniu Szaliapina w Metropolitan, wznoszący swój głos płaczliwego Cara - ty na miejscach stojących z Elanor i Maxem - oglądasz Kapitalistów, gdy sadowią się na Parterze, białe futra, diamenty, z Ligą Młodzieży Socjalistycznej autostopem przez Pensylwanię, w czarnych workowatych gimnastycznych pantalonach, fotografia 4 dziewcząt obejmujących się wpół, roześmiany wzrok, nazbyt skromny, dziewicza samotność lat dwudziestych, dziewczęta się postarzały lub pomarły, teraz ich długie włosy w grobie szczęśliwie znalazły wcześniej mężów - Ty też - urodziłem się - Eugeniusz mój brat wcześniej (ciągle się martwi i będzie się już zawsze spuszczał na zesztywniałą dłoń, gdy tak poddaje się rakowi - lub się zabije - może później - jeśli pomyśli - ) I to ostatni moment, jaki pamiętam, gdy widzę ich razem, na własne oczya ciebie nie Nie odgadywałem, co czułaś - jakaż to szkaradna czeluść złych ust nadeszła najpierw - ku tobie - i czy byłaś gotowa ? Pójść dokąd? W Ciemność - ową - do tego Boga? w blask? Do Pana w Próżni? Niczym oko w ciemnej chmurze we śnie? Adonai wreszcie, z tobą ? Poza mą pamięcią! Nieodgadnione! Nie tylko żółta czaszka w grobie lub skrzynia robaczywego prochu, wyplamione wstążki - Trupia Głowa w Aureoli ? możesz w to uwierzyć ? Czy też to tylko słońce co raz zajaśniało umysłowi, tylko błysk istnienia, którego dotąd nie było? Nic poza tym co mamy - co miałaś - tak żałosne - a przecież to Triumf, być tu, zmieniać się jak drzewo, złamane, lub kwiat - pokarm z ziemi lecz szalony, płatki, kolorowe, myślący Wielki Wszechświat, poszarpany, z poranioną głową, bezlistny, ukryty w skorupie szpitala, owinięty w płótna, chory - oszalały w mózgu Księżyca, ale nie Nicość. żadnego już kwiatu jak ten kwiat, który znał siebie w ogrodzie, walczył z nożem - przegrał Ścięty lodowatą - nawet Wiosną - dziwną upiorną myślą głupiego Bałwana - jaka Śmierć - Ostry sopel w jego dłoni - w koronie ze starych róż - oczy psa - chuj z fabryki robotniczego potu - serce elektrycznych żelazek. Wszystkie nabytki życia, które nas zużywają - zegary, ciała, świadomość, buty, piersi - zrodzeni synowie - twój Komunizm - "Paranoja" w szpitalach. Kopnęłaś raz Elanor w nogę, zmarła później na atak serca. Ty zaś na udar. Śpicie? wy obie, w ciągu roku, siostry' w śmierci. Czy Elanor jest szczęśliwa ? Max żywy, zamartwia się w biurze na Dolnym Broadwayu, samotne wielkie wąsy nad Księgowością o północy, niepewny. Jego życie przemija w jego własnych oczach - i w co on teraz wątpi ? Ciągle marzy o robieniu pieniędzy, lub że mógł był zrobić pieniądze, wynająć pielęgniarkę, mieć dzieci, nawet zapewnić ci Nieśmiertelność, Naomi? Wkrótce go zobaczę. Najpierw muszę się przedrzeć - ku mówieniu do ciebie - bo nie robiłem tego, kiedy miałaś usta. Na zawsze. I tak z nami musi być. Na zawsze - jak konie Emilii Dickinson pędzące w stronę Kresu. One znają drogę - Owe Rumaki - biegną szybciej niż nasza myśl - przez nasze własne życie - porywają je ze sobą. Wspaniała, już nie do opłakiwania, z sercem zrujnowanym, umysł zagasły, w małżeństwie, w snach, w śmiertelnej przemianie - tyłek i twarz skończyły z morderstwem. W świat rzucona, zwariowana na punkcie kwiatów, wolna od Utopii, w sosnowej skrzyni pochowana w Ziemi, zabalsamowana w samotności. Panie, przyjmij ją. Bezimienny, Z jednym obliczem, Na zawsze poza mną, bez początku, bez końca, Ojcze w umieraniu. Chociaż jestem tu nie dla tego Proroctwa, nie mam żony, nie znam hymnu, nie znam Niebios, bezgłowy' w szczęśliwości chciałbym wielbić Ciebie, Niebiosa, po Śmierci, tylko Jedynego w Nicości, nie światło lub ciemność, Wieczność Bezdzienną- Weź, weź ten Psalm ode mnie, rozpalony mą dłonią któregoś dnia, część mego Czasu, oddanego teraz Nicości - by Cię sławić - Ale Śmierć To kres, zbawienie od Zagubienia, droga dla Wątpiącego, Dom przez Wszystkich szukany, czarna chusteczka łzami wymyta - stronica poza Psalmem - Ostatnia przemiana moja i Naomi - ku boskiej Ciemności doskonałej - Śmierci, wstrzymaj swe widma ! II Dalej i dalej - refren - Szpitali - twoja historia wciąż nie napisana ciągle abstrakcyjna - parę obrazów przebiega w umyśle - jak saksofonowy chór domów i lat - wspomnienie elektrycznych wstrząsów. W czas długich nocy jako dziecko w mieszkaniu w Paterson, śledząc twą nerwowość - byłaś otyła - twój kolejny ruch W czas tego popołudnia, gdy nie szedłem do szkoły by zająć się tobą raz na zawsze - gdy ślubowałem, że gdy człowiek odrzuci mój pogląd na kosmos, będę zgubiony I moje późniejsze brzemię - ślubowałem oświecać ludzkość - to jest uwalniać od szczegółów - szalony jak ty) - !zdrowie jako sztuczka zgody) - Lecz ty wyglądałaś oknem na róg Broadway Church szpiegując mistycznego zabójcę z Newark, Zadzwonił Doktor - "O.K. przejdź się odpocznij" - ubrałem więc płaszcz i sprowadziłem cię na ulicę-Po drodze chłopiec wykrzykiwał niesfornie - "Gdzie się wybierasz Królowo Śmierci ?" Drżałem - zakryłaś nos staroświeckim futrzanym kołnierzem, maską gazową przeciw truciźnie, co wkradła się w atmosferę śródmieścia za sprawą Babuni - I czy kierowca beczki śledzi autobusu Usług Publicznych należał do gangu? Trzęsłaś się przed nim, nie mogłem cię skłonić, byś wsiadła - do Nowego Jorku, na Times Square, łapać inny Greyhound - gdzie przez 2 godziny zwalczaliśmy niewidzialne pluskwy i żydowską chorobę - Roosevelt zatruł wiatr - by cię dosięgnąć - i mnie wlokącego się obok w nadziei na koniec w cichym pokoju wiktoriańskiego domu nad jeziorem. 3-godzinna jazda tunelami przez amerykański przemysł, Bayonne w przygotowaniu do II wojny światowej, czołgi, pola gazonośne, fabryki sody, wozy restauracyjne, forteca .parowozowni - w sosnowych lasach New Jersey Indianie - ciche miasta - długie drogi tv piaszczystych drzewostanach - Mosty nad dolinami bez saren, stare paciorki wypełniają koryto strumienia - a w nim tomahawk albo kość Pocahanta - milion starych dam głosujących na Roosevelta w małych brązowych domach, drogi od autostrady Szaleństwa - Chyba jastrząb na drzewie albo pustelnik w poszukiwaniu gałęzi ze sową - Cały czas mówiąc - w obawie przed obcymi co na fotelach z przodu chrapią beztrosko - w jakiej teraz chrapią podróży? "Allen, ty nie rozumiesz - to jest - odtąd wciąż mam w plecach 3 wielkie kije - oni mi coś zrobili w szpitalu, otruli mnie, chcą mnie widzieć martwą - 3 wielkie kije, 3 wielkie kije - Ta Suka! Stara Babunia! Widziałam ją w zeszły tydzień, w spodniach jak stary chłop, z plecakiem, właziła po ścianie mieszkania! Na schodach przeciwpożarowych, z ziarenkami trucizny, żeby je rzucić na mnie - w' nocy - pewno Louis jej pomaga - jest pod jej władzą - Jestem twoją matką, zabierz mnie do Lakewood" (gdzieś tam Graf Zeppelin się rozbił, według niej pewnie Hitler) "tam się ukryję". Weszliśmy - dom wypoczynkowy doktora Ojboli - skryła się za szafą - żądała transfuzji. Wykopano nas - włóczęga z walizą do nieznanych domów na cienistych polanach - mrok, sosny w ciemności - długa martwa ulica pełna świerszczy i bluszczu - zamknąłem ją póki co - wielki dom POKOJE DOMU WYPOCZYNKOWEGO - dałem szefowej pieniądze za tydzień - wniosłem żelazną walizę - siadłem na łóżku przed odejściem - Schludny pokój na poddaszu z miłą pościelą - zasłony z lamówką tkany dywanik - drukowane tapety w wieku Naomi. Byliśmy w domu. Wsiadłem w następny autobus do Nowego Jorku - złożyłem głowę na tylnym siedzeniu, przygnębiony - najgorsze jeszcze nadejdzie? - opuściłem ją, jechałem w odrętwieniu - miałem dopiero 12 lat. Czy ukryje się w swym pokoju i wyjdzie grzecznie na śniadanie? Czy też zamknie drzwi i będzie wyglądać przez okno na ulicznych szpiegów? Nadsłuchiwać u dziurki od klucza hitlerowskiego niewidzialnego gazu? Zaśnie w krześle - czy będzie mnie przedrzeźniać - sama, przed lustrem? Dwunastolatek w autobusie nocą w New Jersey zostawił Naomi Parkom w Lakewood, w domu, gdzie straszy - wydany autobusowi swojego losu tonąc w fotelu - wszystkie skrzypce połamane - serce rzęziło mu wśród żeber - umysł był pusty - Czy będzie bezpieczna w trumnie - Albo znów w seminarium nauczycielskim w Newark, gdy w czarnej spódniczce uczyła się o Ameryce - zima na ulicy, bez obiadu - kiszony ogórek za pensa - wieczorem w domu by zająć się Elanor w sypialni - Pierwsze nerwowe załamanie w 1919 - nie poszła do szkoły i trzy tygodnie leżała w ciemnym pokoju - coś niedobrego - nigdy nie powiedziała co - każdy hałas ranił - sny O pękaniu Wall Street - Przed szarą Depresją - wyjechała na północ stanu New York - wyzdrowiała - Lou zrobił jej zdjęcie, jak siedzi w kucki na trawie - długie włosy snują się wśród kwiatów - uśmiecha się - gra kołysanki na mandolinie - dym bluszczu w letnich obozach lewicowej młodzieży i ja, dziecko patrzące na drzewa - albo znów szkoła, ona roześmiana wśród idiotów, klasa opóźnionych w rozwoju - jej rosyjska specjalność - kretyni o sennych ustach, wielkie oczy, chude stopy, krzywe palce, zapadłe grzbiety, rachityczni- wielkie głowy zwisłe nad Alicją w Krainie Czarów, tablica pełna słów KOT. Naomi czyta cierpliwie, historię z komunistycznej książki baśni - Opowieść o Nagłej Słodyczy Dyktatora - Przebaczenie Czarowników - Armie Całujące - Trupie Główki Wokół Zielonego Stołu - Król i Robotnicy - Paterson Press wydawało je aż do lat trzydziestych gdy ona popadła w obłęd, stracili na nich zresztą. O Paterson! Tej nocy wróciłem późno. Louis się martwił. Jak mogłem - czy ja nie myślę? Nie powinienem jej zostawiać. Szalona w Lakewood. Wezwać Doktora! Zadzwonić do domu wśród sosen. Za późno. Poszedłem spać wyczerpany, pragnąc opuścić świat (w tym roku chyba miłość do R - moje gimnazjalne bożyszcze, żydowski chłopiec, później został lekarzem - wtedy ciche schludne dziecko - Złożyłem potem przed nim życie, przeniosłem się na Manhattan wstąpiłem za nim na uczelnię - Modliłem się na promie że będę pomagał ludzkości, jeśli przyjmą - ślubowałem w dzień wyjazdu na Egzamin Wstępny - być uczciwym rewolucyjnym adwokatem pracy - wykształcę się w tym inspirowali mnie Sacco, Vanzetti, Norman Thomas, Debs, Altgeld, Sandburg, Poe - Błękitne Książeczki. Chciałem być Prezydentem albo Senatorem. nieświadom nieszczęścia - późniejsze sny o klękaniu u zaskoczonych kolan R z wyznaniami mej miłości z 1941 - Jakąż słodycz mi okazał, że go pragnąłem i rozpaczałem - pierwsza miłość - porażka - Później śmiertelna lawina, całe góry homoseksualizmu, Matterhorny chujów, Wielkie Kaniony dup - ciężar na mej melancholijnej głowie - w owym czasie chodziłem po Broadwayu rojąc Nieskończoność jako gumową kulę bez przestrzeni poza nią - co jest na zewnątrz? - wracając do domu na Graham Avenue w cichej melancholii, mijając samotne zielone płoty wzdłuż ulicy, rozmarzony po kinie -) Telefon zadzwonił o drugiej w nocy - Alarm - ona zwariowała Naomi ukryta pod łóżkiem wrzeszczy pluskwy Mussoliniego- na pomoc! Louis! Babcia ! Faszyści ! Śmierć! - szefowa w popłochu - stary pedałowaty służący krzyczy na nią Strach obudził sąsiadów - stare damy z drugiego piętra leczące menopauzę - szramy między udami, czyste prześcieradła, żal po utraconych dzieciach - spopielałych mężach - dzieci kpią w Yale lub leją olej do głów w City College NY - lub trzęsą się w Stanowym Instytucie Pedagogicznym w Montclair jak Eugeniusz - Jej wielka noga podgięta przy piersiach, ręka wyciągnięta Trzymać Się Z Daleka, wełniana odzież na udach, rozwleczony pod łóżkiem futrzany płaszcz - zabarykadowała się walizkami pod siatką łóżka. Louis w pidżamie u telefonu, przerażony - co robić? - Któż to wie? moja wina, że pozostawiłem ją samotności ? - siedzi w mroku na sofie, roztrzęsiony, próbując pojąć - Pojechał rannym pociągiem do Lakewood, Naomi wciąż pod łóżkiem choć on przyprowadził gliniarzy - Naomi krzyczy - Louis co się wtedy stało z twoim sercem? Czy zabiła cię ekstaza Naomi? Wywlókł ją stamtąd, za róg, taksówka, wepchnął ją z walizką, ale kierowca wysadził ich pod apteką. Przystanek autobusowy, dwie godziny czekania. Leżę w łóżku w nerwach, 4-pokojowe mieszkanie, wielkie łoże w salonie, obok stołu Louisa - drżę - wrócił późno w nocy, powiedział mi co zaszło. Naomi przy okienku recept broniąca się przed wrogiem - półki książek dla dzieci, worki do natrysków, aspiryna, garnki, krew - "Nie zbliżać się do mnie - mordercy ! Trzymajcie się z daleka! Nie zabijajcie mnie!" Louis wstrząśnięty przy saturatorze - harcerki z Lakewood - kokainowi nałogowcy - pielęgniarki - punktualni kierowcy - Policja okręgowa, oniemiała - i ksiądz śniący o wieprzach na prastarej skale? Zapach powietrza - Louis wskazujący pustkę? - Klienci rzygający coca-colą - lub zagapieni - Louis upokorzony - Naomi zwycięska - Ogłoszenie spisku. Nadjeżdża autobus, kierowcy nie chcą ich wziąć do Nowego Jorku. Telefony do dra Ojboli, "Potrzeba jej wypoczynku", Szpital dla umysłowo chorych - Lekarze Stanowi z Greystone - "Tu proszę ją wprowadzić, Mr. Ginsberg." Naomi, Naomi-spocona, oczy z orbit, tłusta, suknia nie dopięta z bokuwłosy na czole, pończochy źle włożone - woła o transfuzję krwi - Jedna sprawiedliwa ręka uniesiona - w niej but - boso w Aptece - Wrogowie nadchodzą - jakie trucizny? Magnetofony? FBI? żdanow skryty za rogiem? Trocki miesza szczurze bakterie na zapleczu? Wuj Sam w Newark rozsiewa śmiertelne perfumy w murzyńskiej dzielnicy? Wuj Efraim, pijany mordem w barze polityków, intryga haska? Ciotka Rozalia oddaje mocz przez igły Hiszpańskiej Wojny Domowej ? aż wynajęty za 35 $ ambulans przybył z Red Bank - złapali ją za ramiona - przypięli do noszy - jęczącą, strutą rojeniami, wymiotującą chemikaliami przez Jersey, błagającą łaski od Essex County po Morristown - I znów Greystone gdzie była przez trzy lata - to był ostatni przełom, zawiódł ją znów do Szpitala Obłąkanych - Jakież oddziały - Przychodziłem tam potem, często - stare damy w katatonii, szare jak chmura, jak popiół, jak ściany - siedzą mrucząc na podłodze - Krzesła - pełzają pomarszczone czarownice, oskarżając - błagając mej 13-letniej łaski - "Weź mnie do domu" - Przychodziłem sam patrząc czasami na straconą Naomi, w Szoku - i mówiłem "Nie, jesteś wariatką, Mamo - Ufaj lekarzom". - A Eugeniusz, mój brat, jej starszy syn, studiował Prawo w umeblowanym pokoju w Newark - przyjechał do Paterson nazajutrz - usiadł na zepsutym tapczanie w salonie - "Musieliśmy odesłać ją znów do Greystone" - - zmieszana twarz, tak młoda, potem łzy w oczach, potem płacz na całej twarzy - "Po co?" szloch wibrował mu w kościach policzkowych oczy zamknięte, piskliwy głos - cierpiąca twarz Eugeniusza. Z dala od nas, gdy uniosła go Winda Biblioteki Newark, jego codzienna butelka mleka na parapecie umeblowanego pokoju za 5 $ tygodniowo w centrum przy linii trolejbusowej- Pracował 8 godzin dziennie za 20 $ na tydzień - przez okres Szkoły Prawniczej - pozostawał niewinny tuż obok murzynskich burdeli. Niewinny, biedny prawiczek - piszący wiersze o Ideałach i listy polityczne do wydawcy Pat Eve News - (pisaliomy obaj, demaskując Senatora Borah i Izolacjonistów - i czuliśmy tajemniczość Ratusza Paterson Wkradłem się tam kiedyś - wieża lokalnego Potwora ze szpicem fallicznym i czapką ornamentu, dziwna gotycka Poezja, zrodzona na Ulicy Targowej - sobowtór liońskiego HĂ´tel de Ville- skrzydła, balkon i portale w spiralnym ornamencie, wejście na wielki miejski zegar, ukryty pokój map pełen Hawthorne'a - mroczny Debs w - Urzędzie Podatkowym - Rembrandt palący w ciemnościach- Ciche polerowane stoły w wielkiej sali konferencyjnej - Radni? Bul- war Finansów? Mosca fryzjer intryga - Crapp gangster wydaje rozkazy z wychodka - Szaleńcy w walce ze Strefą, Ogniem, Glinami i Metafizyką Spiżarni - wszyscy umarliśmy - a tam obok przystanku autobusowego Eugeniusz patrzył poprzez dzieciństwo gdzie Ewangelista modlił się szaleńczo od 30 lat, twardowłosy, połamany i wierny swemu pojmowaniu Biblii - pisząc kredą na trotuarze Bądź Gotów Przyjąć Pana Swego- albo ma betonie wiaduktu Bóg jest Miłością - bredził jak bredził- bym ja, samotny Ewangelista - Smierć Ratuszowi) Lecz Gene, młody - w Instytucie Pedagogicznym Montclair przez 4 lata - uczył pół roku i odszedł dalej w stronę życia - przestraszony Problemami Dyscypliny - mrocznym sexem włoskich studentów, nieokrzesaniem dziewczyn wchodzących do łóżka, w nieznajomości angielskiego, w lekceważeniu sonetów - a on nie umiał za wiele - to wszystko porzucił- rozłamał więc życie na dwoje i zapłacił za Prawo - czytał ogromne błękitne ksiegi, jeździł starą windą w Newark 13 mil stąd i ciężko kuł w imię przyszłości napotkał krzyk Naomi na progu swego upadku, na zawsze, Naomi odeszła, my samotni - w domu - on siedzący tam oto- Zjedz trochę rosołu, Eugeniusz. Człowiek Ewangelii szlocha u wrót Ratusza. Tego roku Lou kocha się poetycznie na przedmieściu, kobieta w średnim wieku - sekret - muzyka z jego książki z 1937 Szczery - spragniony piękna- żadnej miłości od czasu krzyków Naomi - od 1923? - teraz utracona na oddziale w Greystone - nowy wstrząs dla niej - Elektryczność po insu- linie 40. Utyła od metrasolu. W kilka lat później wróciła do domu - wiele już dokonaliśmy i wiele zaplanowali - wyczekiwałem tego dnia - moja Mama znów będzie gotować i - grać na pianinie - śpiewać z mandoliną - płucka duszone, Stenka Riazin, linia partyjna w wojnie z Finlandią - Louis w długach - pieniądze zapewne zatrute - tajemnicze kapitalizmy - zszedłem na dół przez długi hall frontowy i oglądałem meble. Nigdy nie pamiętała ich wszystkich. Jakaś amnezja. Sprawdziłem serwetki - zestaw z jadalni został sprzedany- Mahoniowy stół - 20 lat uczuć - sprzedany handlarzowi - ciągle jeszcze mamy pianino - i książkę Poego - i Mandolinę, choć zakurzona i brak jej struny- Weszła do ostatniego pokoju poleżeć i podumać - Wszedłem za nią, by nie zostawała sama - położyłem się na sąsiednim łóżku - nadciągały cienie, mroczne, późne popołudnie - Louis we frontowym pokoju przy stole, czeka - może gotuje rosół- "Nie bój się mnie, wracam właśnie ze szpitala wariatów - Jestem twoją matką -" Biedna kochana, utracona - strach - leżę tam - Mówię "Kocham cię Naomi" - zesztywniały przy jej ramieniu. Chciałem krzyczeć, czy to było nieznośne, samotne złączenie? - Wstała szybko, nerwowa. Czy kiedykolwiek zaznała satysfakcji? I - siada niespokojna ma nowym tapczanie przy frontowym oknie - policzek wsparty na dłoni - oczy zwężone - jakiż los w ten dzień- Dłubie w zębie, wargi w kształcie litery "o", podejrzliwość - stara zużyta pochwa dla myśli - nieobecne spojrzenia z ukosa - jakiś niedobry dług zapisany na ścianie, nie spłacony - i stare piersi Newark zbliżają się- Może słuchała wieści z radio przez druty w swej głowie, pod kontrolą 3 wielkich kijów, które przez zapomnienie zostawili gangsterzy w jej plecach, w szpitalu - rodziły ból w łopatkach- W głowie - Roosevelt, rzekła mi, powinien o tym wiedzieć - Bała się zabójstwa, teraz, gdy rząd znał ich nazwiska - podał je Hitlerowi chciała na zawsze opuścić dom Louisa. Pewnej nocy nagły atak - hałas w łazience - jakby to jej dusza rzęziła - konwulsje i czerwone wymioty z ust - trysnęła z niej biegunka na nas czworo przed toaletą - mocz cieknący spomiędzy ud - wymioty na kafelkowej posadzce zbrudzonej czarnymi odchodami - przytomna- Czterdziestoletnia, z żylakami, naga, tłusta, skazana na zgubę, kryje się za drzwiami obok windy, wzywając Policję i swą przyjaciółkę Rozalię na pomoc- Raz zamknęła się z brzytwą i jodyną - słychać było jej kaszel we łzach przy zlewie - Lou rozbił szklane zielone drzwi, wywlekliśmy ją do sypialni. Potem przez szereg zimowych miesięcy spokój - spacery, samotne po Broadwayu, czytanie "Daily Worker" - złamała rękę na śliskiej ulicy Plany ucieczki od kosmicznego spisku mordu dla pieniędzy - potem zwiała na Bronx do siostry Elanor. I to już inna opowieść o byłej Naomi w Nowym Jorku. Albo to: dzięki Elanor pracowała w Kółku Robotniczym, gdzie adresowała zrobione przez siebie koperty - chodziła kupować puszki zupy Campbella - oszczędzała pieniądze z przekazów Louisa- Potem znalazła przyjaciela, lekarza - Dr Isaac pracował dla Narodowej Unii Morskiej - dziś łysy Włoch stara kluskowata lalka - był sierotą - wykopali go - Stare okrucieństwa- Rozmarzona, siadała na łóżku lub krześle, w gorsecie, mówiąc do siebie - "Jestem gorąca - tyję - Taką miałam piękną figurę przed pójściem do szpitala - Gdybyś mnie widział w Woodbine" - Wszystko to w umeblowanym pokoju przy hali NUM, 1943. Patrzy na nagie dzieci w czasopismach - reklamy pudru dla dzieci, pokarmów z baraniny i marchwi - "Teraz będę myśleć tylko piękne myśli". Miarowe obracanie głowy w tę i we w tę przy letnim świetle z okna, w hipnozie, we wspomnieniu łagodnego snu "Dotykam jego policzka, dotykam policzka, ono dotyka dłonią mych ust, myślę piękne myśli, dziecko ma piękną rączkę".- Albo wstrząs- jej ciała w proteście, wstręt - myśli o Buchenwaldzie insulina płynie jej przez głowę - nerwowy skurcz grymasu w Bezwiedności (tak się wstrząsam, gdy szczam) - niedobre chemikalia w jej korze mózgowej - "No nie myśl o tym. On jest szczurem." Naomi: "A gdy umrzemy staniemy się cebulą, kapustą, marchwią, albo dynią, jarzynami." Ja przychodzę z Columbii i przyznaję jej rację. Czyta Biblię, całymi dniami myśli piękne myśli. "Wczoraj widziałam Boga. Jak wyglądał? No, po południu wyszłam na drabinę - on ma tu w okolicy ubogą chatę, jak Monroe, w stanie Nowy Jork, kurze fermy w lesie. Był stary i samotny, z białą brodą. Zrobiłam mu zupę. Zrobiłam mu nie-złą zupę - z soczewicy, jarzyny, chleb i masło - ikra - siedział przy stole i jadł, smutny był. Powiedziałam mu, Popatrz na tych tam na dole, biją się, mordują. O co tu chodzi ? Czemu z tym nie skończysz? Próbuję, powiedział - To wszystko co mógł, był zmęczony. Już tyle czasu kawaler i zupę z soczewicy lubi". Czasami dawała mi talerz zimnej ryby - grubo siekaną kapustę pełną wody z beczki - nieświeże ziemniaki - zdrowe jedzenie sprzed tygodnia tarte buraki i marchew z cieknącym sokiem, gorące jedzenie coraz bardziej nieznośne - czasami nie mogłem jeść z obrzydzenia - Miłosierdzie jej rąk cuchnęło Manhattanem, obłędem, pragnieniem, by mnie zadowolić, zimna niedogotowana ryba - bladoczerwona przy ościach. Jej zapach - i często nago w pokoju, tak że odwracałem wzrok lub kartkowałem książkę. Raz wydało mi się, że chce, bym się z nią przespał - flirtuje ze sobą przy umywalce - kładzie się na wznak na łożu wielkim niemal jak pokój, suknia odsłania biodra, rozległy obszar włosów, blizny po operacji trzustki, rany brzucha, poronienia, wyrostek, szwy na cięciach idące w dół jak ohydne grube zamki błyskawiczne - nierówne długie wargi pomiędzy udami Nawet woń tyłka? Było mi zimno - później poczułem odrazę, niewielką byłoby dobrze spróbować - poznać Monstrum Łona Poczęcia - Może tak. Czyby ją to obeszło? Potrzeba jej kochanka. Yisborach, v'yistabach, v'yispoar, v'yisroman, v'yisnaseh, v'iyszador, v'yiszalleh, v'yiszallol, sz'meh d'kudszo, b'rich hu. [hebr.: "niech będzie błogosławiona, niech doznaje ran, niech pomnaża wspaniałości, niech wzlatuje wzwyż, niech odsłania wspaniałości, niech doznaje bólu, niech będzie pamiętane, przypominane twe święte imię, twe błogosławione imię"] A Louis w Paterson na powrót w brudnym mieszkaniu dzielnicy murzyńskiej - żyje w mrocznych pokojach - ale znalazł sobie dziewczynę, z którą się potem ożenił, znów zakochany - choć tak zwiędły i nieśmiały, Okaleczony obłąkanym dwudziestoletnim idealizmem Naomi. Gdy wróciłem do domu, po długim pobycie w Nowym Jorku, był samotny - siedział w sypialni, przy stole, obrócił krzesło, by na mnie spojrzeć - płacz, łzy w czerwonych oczach za szkłami- że go wstawiliśmy - Gene nagle do wojska - ona sama w NY, prawie dziecko w swoim pokoju. Louis chodził do centrum na pocztę po listy, uczył w szkole - pozostał przy poezji, opuszczony - jada stroskany u Bickforda przez te lata - które przeszły. Eugeniusz wyszedł z wojska, wrócił odmieniony i samotny - poddał się żydowskiej operacji nosa - szereg lat zatrzymywał dziewczyny na Broadwayu, oddające się za filiżankę kawy - Wrócił na Uniwersytet Nowojorski, bardzo serio, kończyć Prawo.- I Gene mieszkał z nią, jadł krokiety z ryb, tanie, a ona wariowała coraz bardziej - Wychudł, czuł beznadziejność, Naomi przy księżycu w pozach z roku 1920, półnaga na sąsiednim łóżku. a on robił swoje i studiował - dziwaczny syn-pielęgniarka - Następnego roku przeniósł się do pokoju przy Colombii - choć ona chciała być z dziećmi- "Posłuchaj prośby swej matki, błagam cię" - Louis wciąż wysyłał jej czeki - Tego roku przez 8 miesięcy byłem w domu wariatów - w tym tu Lamencie nie wspominam mych wizji- A potem przyszło na wpół szaleństwo - Hitler w jej pokoju, widziała w zlewie jego wąsy- teraz znów boi się Dra Isaaca, podejrzewa jego udział w spisku w Newark - przeniosła się na Bronx, by być przy Reumatycznym Sercu Elanor A Wuj Max nigdy nie wstawał przed południem, choć Naomi o 6 rano słucha w radio wieści o szpiegach - albo wygląda przez okno, bo w dole po pustej parceli łazi starzec z workiem, w czarnym palcie, zbiera pakunki resztek. Edie, siostra Maxa, pracuje - od 17 lat księgowa u Gimbela - mieszka na dole, rozwódka - a więc Edie zabrała Naomi na Aleję Rochambeau Cmentarz Woodlawn wzdłuż ulicy, wielka dolina grobów, gdzie spoczywa Poe -Ostatnia stacja metra przed Bronksem - wielu komunistów w tych stronach. Wpisała się na lekcje rysunków wieczorami w Szkole dla Pracujących w Bronksie - szła na zajęcia samotnic wzdłuż lini kolejki do Van Cortlandt Park - maluje Naomizmy- Ludzi siedzących na trawie w jakimś Obozie Beztroski dawnych pór letnich - świętych o smutnych twarzach, w długich żle skrojonych spodniach, po szpitalnym leczeniu- Przed Lower East Side panny młode z niskimi chłopcami - zbłąkane pociągi kolejki naziemnej nad dachami babilońskich mieszkań Bronksu- Smutne malarstwo - lecz ona tak właśnie wyrażała siebie. Jej mandolina przepadła, struny pozrywane w jej głowie, próbowała. W imię Piękna? a może jakiejś starej Wieści o życiu? Ale zaczęła kopać Elanor, zaś Elanor miała chore serce - przychodziła na górę i godzinami wypytywała o szpiegów - Elanor wyczerpana. Max w biurze, aż do nocy zajęty składami cygar. "Jestem wielka - jestem naprawdę piękną duszą - i dlatego oni wszyscy (Hitler, Babunia, Hearst, Kapitaliścci, Franco, Daily News, lata dwudzieste, Mussolini, żywi zmarli) Chcą mnie zamknąć - Babcia to szef pajęczej sieci- " Kopała dziewczyny, Edie i Elanor - Budziła Edie o północy mówiła jej, że jest szpiegiem, a Elanor szczurem. Edie robiła cały dzień i miała tego dość - Organizowała związek. - A Elanor zaczęła umierać, na, górze, w łóżku. Krewni mnie wezwali, gorzej z nią - Tylko ja zostałem - Poszedłem na metro z Gene, żeby Ją odwiedzić, jadłem stęchłą rybę- "Moja siostra szepcze do radia - Louis musi gdzieś tu być w mieszkaniu - jego matka uczy go, co ma mówić - KŁAMCY! - Ugotowałam dla moich dwóch dzieci - Grałam na mandolinie -" W minioną noc obudził słowik mnie/ W minioną noc gdy cisza trwała/ i śpiewał w złotym blasku pełni/ ze wzgórz na których zima biała - Faktycznie. Popchnąłem ją na drzwi krzycząc "PRZESTAĹ KOPAÄ ELANOR!" patrzyła na mnie - pogardliwie - umrzeć - nie do wiary, jej syn taki naiwny, taki głupi - "Elanor to najgorszy szpieg! Ona roznosi rozkazy!" "Nie ma drutów w pokoju" - krzyczę na nią - walka do ostatka, Eugeniusz słucha na łóżku - cóż ma robić, by uciec od okropnej Mamy -"Cale lata jesteś bez Louisa - Babunia już nie może chodzić -" Ożyliśmy wtedy wszyscy razem - nawet ja i Gene i Naomi w mitologicznym pokoju kuzynki - wrzeszcząc na siebie do Ostateczności - Ja w kolumbijskiej kurtce, ona na wpół rozebrana. Ja tłukę ją po tej jej głowie widzącej Radia, Kije, Hitlerów - cały zespół Przywidzeń - rzeczywisty - jej własny wszechświat - bez drogi, co by gdzieś wiodła - do mnie - Bez Ameryki, nawet bez świata- że jesteś taki jak wszyscy mężczyźni, jak Van Gogh, jak Hannah w obłędzie, ciągle to samo - aż do zguby - Grom, Duchy, Światłość! Widziałam twój Grób ! O, dziwna Naomi! Mój - zapadły grób! Szema Y'Israel - Jestem Swul Awrum - ty - i śmierć? Twa ostatnia noc w ciemnościach Bronksu - Ja przy telefonie - przez szpital do tajnej policji. Stało się to, gdy ty i ja byliśmy sami, w uszach miałem krzyki na Elanor która oddychała ciężko na łóżku, wychudzona- Nie zapomnę, pukanie do drzwi, twój strach przed szpiegami-na mój honor, Prawo wkracza - Wieczność wkracza do pokoju - ty do łazienki, nie ubrana, kryjąc się przed ostatecznym heroicznym losem patrzysz mi w oczy, zdradzona-finał, ratują mnie gliny od szaleństwa-. od twej stopy nad chorym sercem Elanor, twój głos do zmęczonej Edie, wracającej od Gimbela do zepsutego radia - Louis potrzebuje rozwodu, chce sity żenić - Eugeniusz śpi, ukryty na 125 ulicy, gdzie wyciąga od Murzynów forsę na nędzne meble, broniąc czarnych dziewcząt- Protesty z łazienki - że jesteś zdrowa - ubierasz bawełnianą suknię, swoje buty, wówczas nowe, bierzesz portmonetkę i wycinki z gazet - nie twoja uczciwość- gdy na próżno starałaś się szminką urealnić usta, patrząc w lustro czy Choroba to Ja czy auta policji. albo Babunia- szpieg, lat 78 - Twoja wizja - Babunia pnąca się po murze cmentarza z workiem politycznego kidnapera - albo to co widziałaś na murach Bronksu, w różowej koszuli o północy, wyglądając oknem na pustą parcelę- Ach Aleja Rochambeau - Park Widm - ostatnie szpiegowskie mieszkanie Bronksu - ostatni dom dla Elanor i Naomi, tu te komunistyczne siostry straciły swą rewolucję- "Dobrze - niech Pani włoży płaszcz - chodźmy - mamy wóz na dole - czy pan też pojedzie na posterunek?" Potem przejazd - trzymam dłoń Naomi, i jej głowę przy mojej piersi, jestem wyższy - całuję ją i mówię zrobiłem co najlepsze - Elanor jest chora - i Max ze swoim sercem - Trzeba- Do mnie - "Czemuś to zrobił?" - "Tak proszę pani, syn musi opuścić panią za godzinę" - Ambulans przybył po paru godzinach - wyjechał o 4. rano gdzieś ku Bellevue w nocne centrum miasta - na zawsze pozostała w szpitalu. Patrzyłem jak ją zabierają - machała ręką ze łzami w oczach. Po dwóch latach, po podróży do Meksyku - ponury na równinie niedaleko Brentwood, zarośla i trawa wokół stacyjki kolei przy drodze do domu wariatów- nowy ceglany gmach centralny na 20 pięter - zagubiony wśród wielkich trawników miasteczka wariatów na Long Island - ogromne księżycowe miasta. Szpital rozpościera ogromne skrzydła nad drogą ku małej czarnej dziurze - drzwi - wejście poprzez krocze- Wszedłem - zabawny zapach - znów korytarze - windą w górę - do szklanych drzwi Oddziału Kobiecego - do Naomi - dwie pielęgniarki białe dorodne - Wyprowadziły ją, Naomi patrzy - ja dyszę - Miała atak- Nazbyt wychudzona - postarzała Naomi - wiek wdarł się w białe włosy - luźna suknia na chudym ciele - twarz zapadnięta, stara! zwiędła policzki starej baby- Jedna ręka sztywna - ciężar pięćdziesiątki i menopauzy, osłabiona atakiem serca, kulejąca - pomarszczona - blizna na głowie, lobotomia ruina, ręka zanurza się w śmierci- O kobieto z rosyjską twarzą, długie włosy zwieńczone kwiatami, mandolina na kolanach- Komunistyczne piękno, siedzi tu poślubiona latem wśród stokrotek, szczęście obiecane w zasięgu ręki- święta matko, uśmiechasz się do swej miłości, twój świat zrodził się na nowo, nagie dzieci biegają po polu usianym kwiatami mniszku, Pożywiają się w gaiku drzew śliwkowych na skraju łąki i odnajdują chatę, gdzie białowłosy murzyn uczy ich tajemnic swej beczki na wodę - błogosławiona córko przybyła do Ameryki, chciałbym znów słyszeć twój głos, przywołujący muzykę twej matki, w Pieśni Naturalnego Frontu- O sławna muzo, która zrodziłaś mnie z łona, dałaś possać pierwszego mistycznego życia i nauczyłaś mowy i muzyki, z twej cierpiącej głowy podjąłem Wizję po raz pierwszy- Torturowana i bita po głowie - Jakież szalone halucynacje potępionej wywiodły mnie z mej czaszki ku poszukiwaniom Wieczności aż odnajdę Pokój dla Niebie, Poezjo - a dla całego rodzaju ludzkiego przywołam Ĺšródło, Śmierć, matkę wszechświata! - Noś teraz już zawsze swą nagość, białe kwiaty we włosach, twe małżeństwo zamknięte w niebiosach - żadna rewolucja nie naruszy tego panieństwa- O piękna Garbo mojej Karmy - wszystkie fotografie z Obozu Nicht- Gedeiget z roku 1920 nietknięte - na nich wszyscy nauczyciele z Newark Ani Elanor nie umrze, ani Max nie czeka na swe widmo - ani Louis nie wycofa się z tej Szkoły- Wróć! Naomi! Stracona! Przyszła ponura nieśmiertelność i rewolucja mała złamania kobieto - spopielały wzrok wnętrz szpitali, na skórze szarość szpitalnej odzieży- "Jesteś szpiegiem?" Usiadłem przy nędznym stole oczy pełne łez "Kim ty jesteś? Louis cię przysłał? - Druty -" w jej włosach, gdy biła się po głowie - "Nie jestem złą dziewczyną nie zabijaj mnie! - Słyszę sufit - wychowałam dwoje dzieci -" Ostatni raz byłem tam przed dwu laty - Zacząłem płakać - Ona patrzyła - pielęgniarka przerwała spotkanie - Poszedłem skryć się w łazience, białe ściany w toalecie "Straszne" płaczę - zobaczyć ją znowu - "Straszne" - jak gdyby była martwa pogrzebem w niej gnijącym - "Straszne!" Wróciłem, krzyczała jeszcze bardziej - zabrali ją - "Ty nie jesteś Allen" - Spoglądałem jej w twarz - przeszła obok, nie patrząc- Otwarli drzwi do Oddziału - weszła - nie oglądając się, nagle spokojna - Patrzyłem - Wyglądała staro - na krawędzi grobu - "Wszystko to Straszne!" Następnego roku opuściłem Nowy Jork - Na Zachodnim Wybrzeżu, w chacie w Berkeley myślałem o jej duszy - że w życiu, w jakiejkolwiek cielesnej formie, spopielałej lub maniackiej, poza radością- w obliczu jej śmierci - przed oczyma - moja była ta miłość Naomi, moja to matka ciągle wśród żywych - wysłałem jej długi list - i napisałem hymny dla obłąkanej - Dzieło miłosiernego Pana Poezji. który zdeptaną trawę zazielenia, osypuje skały w trawę - albo Słońce czyni wiernym ziemi - Słońce wszystkich słoneczników i dni na jasnych stalowych mostach - które świeci starym szpitalom - jak mojemu podwórzu- Pewnej nocy Orlovsky u mnie po powrocie z San Francisco - Whalen w swym spokojnym krześle - telegram od Gene, Naomi nie żyje- Za domem oparłem głowę na ziemi w krzakach przy garażu - sądziłem że było z nią lepiej- nareszcie - nie będzie samotnie oglądać Ziemi - 2 lata samotności była nikim, dochodząc sześćdziesiątki - stara kobieta wśród czaszek - niegdyś długowłosa Naomi z Biblii- albo Rut płacząca w Ameryce - Rebeka postarzała w Newark - Dawid pamiętający swą Harfę, teraz prawnik w Yale albo Swul Awrum - Izrael Abraham - ja - na pustyni śpiewający Bugu - O Elohim! - i tak do końca - 2 dni po jej śmierci dostałem od niej list- Znów Dziwne Proroctwa ! Pisała - "Klucz jest w oknie, klucz jest w blasku słońca za oknem - Mam ten klucz - Ożeń się Allen, rzuć narkotyki - klucz jest w ryglach, w blasku słońca w oknie. Kocham, , , , , , , , , , twoja matka" która jest Naomi- Hymmnn W świecie który on stworzył wedle swojej woli Błogosławione Pochwalone Wysławione Uwielbione Wywyższone Imię Świętego Jedynego, Błogosławion niech będzie Pan! W domu w Newark Błogosławi on niech będzie! W domu wariatów Błogosławion niech będzie! W domu Śmierci Błogosławion niech będzie! Błogosławion w Pederastii! Blogosławion w Paranoi! Błogosławi on w mieście! Błogosławion w Księdze! Błogosławion, który mieszka w mroku! Błogosławion! Błogosławion! Błogosławiona bądź Naomi we łzach! Błogosławiona bądź Naomi w trwodze! Błogosławiona sławiona sławiona w chorobie! Błogosławiona bądź Naomi w szpitalach! Błogosławiona bądź Naomi w samotności! Błogosławion twój triumf niech będzie! Błogosławione twe rygle niech będą! Błogosławiona niech będzie samotność twych ostatnich lat! Błogosławion niech będzie twój upadek! Błogosławion niech będzie twój atak! Błogosławione niech będzie zamknięcie twych oczu! Błogosławiona niech będzie chudość twych policzków! Błogosławione niech będą twe uwiędłe uda! Błogosławiona bądź Ty, Naomi, w Śmierci! Błogosławiona Śmierć niech będzie! Błogosławiona Śmierć niech będzie! Błogosławion niech będzie Ten, który bierze smutek do Nieba! Błogosławion niech będzie w kresie! Błogosławion niech będzie, który buduje Niebiosa w Ciemności! Błogosławion sławion sławion niech będzie! Błogosławion niech będzie! Błogosławiona niech będzie Śmierć nas Wszystkich! III Oby tylko nic zapomnieć pierwszych chwil, gdy piły tanią sodę w archiwach Newark, oby tylko widzieć, jak płacze na szarych stołach długich sal swego wszechświata oby tylko znać osobliwe myśli: Hitler przy drzwiach, druty w jej głowie, trzy wielkie kije wbite w jej plecy, głosy w suficie wrzeszczące jej brzydkie śpiewki sprzed trzydziestu lat, oby tylko ujrzeć przeskoki w czasie, luki pamięci, łoskot wojen, krzyk i ciszę wielkiego elektrycznego wstrząsu, oby tylko ujrzeć jak maluje niezdarne obrazki kolejek nad dachami Bronksu jej braci zmarłych w Riverside albo w Rosji, Ją samotnią w Long Island gdy pisze ostatni list - i jej postać w słonecznym oknie "Klucz jest w blasku słońca w oknie w ryglach klucz jest w blasku słońca", oby tylko na czas wrócić na ciemną noc do żelaznego łóżka, gdy słońce zachodzi za Long Island i bezkresny Atlantyk wyrykuje ku swym bliskim wielkie wezwanie Bytu wrócić z Koszmaru Nocy - z podzielonego stworzenia - gdy podczas śmierci głowa jej leżała na szpitalnej poduszce - w ostatnim spojrzeniu - cała ziemia jak jedno wielkie Światło swojsko przyćmione - żadnych łez przy tej wizji- Ale klucz trzeba zostawić za sobą - w oknie - klucz w blasku słońca - dla żywych - którzy mogą ująć- w dłoń ten plaster śwatła - i otworzyć drzwi - i spojrzeć w tył by ujrzeć Stworzenie wszelkie zapadające z błyskiem w ten sam grób, wielki jak wszechświat, wielki jak tykanie szpitalnego zegara nad białymi drzwiami- IV O matko co pominąłem O matko czego zapomniałem O matko żegnaj w długim czarnym bucie żegnaj z Partią Komunistyczną i podartą pończochą żegnaj z sześcioma ciemnymi włoskami na brodawce piersi żegnaj w starej sukni i z długą czarną brodą wokół pochwy żegnam ciebie i twój miękki brzuch twój strach przed Hitlerem twe usta pełne nieprzystojnych anegdot twe palce zgniłych mandolin twe ramiona tłustych werand w Paterson twój brzuch strajków i kominów twą brodę Trockiego i Wojny Hiszpańskiej twój głos śpiewający dla podupadłych robotników twój nos z nieprzystojnej śpiewki twój nos woni kiszonych ogórków z Newark twoje oczy twoje oczy Rosji twoje oczy braku forsy twoje oczy błędnych Chin twoje oczy Ciotki Elanor twoje oczy głodujących Indii twoje oczy szczające w parku twoje oczy upadającej Ameryki twoje oczy upadku przy pianinie twoje oczy krewnych z Kalifornii twoje oczy Mamy Rainey gdy umiera w ambulansie twoje oczy Czechosłowacji zaatakowanej przez roboty twoje oczy chodzące wieczorami na kurs malarstwa w Bronksie twoje oczy zabójcy Babuni, którego widzisz na horyzoncie patrząc ze Scho- dów Przeciwpożarowych twoje oczy biegnące nago z mieszkania wrzeszczące w hallu twoje oczy odprowadzane przez policję do ambulansu twoje oczy przywiązane do stołu operacyjnego twoje oczy z usuniętą trzustką twoje oczy operacji wyrostka twoje oczy poronienia twoje oczy usuniętych jajników twoje oczy szoku twoje oczy lobotomii twoje oczy rozwodu twoje oczy ataku serca twoje oczy samotne twoje oczy twoje oczy twoją Śmierć wśród Kwiatów V Kra kra kra kraczą kruki w białym słońcu nad nagrobkami w Long Island Panie Panie Panie Naomi pod tą trawą pół mego życia mojego życia które jest także jej kra kra moje oko pogrzebie ta sama Ziemia, na której odgrywam Anioła Panie Panie wielkie Oko które patrzy na Wszystko i płynie w czarnej chmurze kra kra dziwny płacz Istnień wyrzucony w niebo znad falujących drzew Panie Panie O Zęby ogromnych Krańców mój głos w bezkresnej przestrzeni Szeolu Kra kra wezwanie Czasu wydarło ze stopy i skrzydła chwilę wszechświata Panie Panie echo w niebiosach wiatr wśród poszarpanych liści krzyk pamięci kra kra wszystkie lata moje narodziny sen kra kra Nowy Jork autobus zepsuty but wielka uczelnia kra kra wszystkie Wizje Pana Panie Panie Panie kra kra kra Panie Panie Panie kra kra kra Panie (dla Naomi Ginsberg)