Stolat.pl - Wyślij tekst znajomemu

Wyślij tekst znajomemu

Wyślij do:

Treść wiadomości:

To wieloraki milionooki potwór ukryty we wszystkich swych słoniach i jaźniach brzęczy w elektrycznej maszynie do pisania, elektryczność do samej siebie podłączona, o ile ma druty to ogromna Pajęczyna zaś ja jestem na ostatniej milionowej macce pajęczej, żałobnik przegrany, oddzielony, robak, myśl, jaźń jeden z milionów chińskich szkieletów jeden z poszczególnych błędów ja allen Ginsberg świadomość oddzielona ja który chcę być Bogiem ja który chcę słyszeć nieskończoną najdrobniejszą wibrację wiecznej harmonii ja który oczekuję drżąc swego zniszczenia przez ową eteryczną muzykę w ogniu ja który nienawidzę Boga i nadaję mu imię ja który robię błędy na wiekuistej maszynie do pisania ja Potępiony Ale na drugim końcu wszechświata milionooki Pająk bez imienia wysnuwa się z siebie nieskończenie potwór nie-potwór nadchodzi wśród jabłek, perfum, torów kolejowych, tele- wizji, czaszek wszechświat który zjada i wypija siebie krew z czaszki mojej monstrum tybetańskie z owłosioną piersią i zodiak na moim żołądku ta poświęcona ofiara niezdolna do radości Moja twarz w lustrze, rzadkie włosy, przekrwione worki pod oczami, pedał, rozkład, gadatliwa chuć trr, wrr, tik świadomości w bezkresie łajdak w oczach wszelkich Wszechświatów co usiłuje uciec od swego Istnienia, niezdolny zbliżyć się do Oka Rzygam, jestem w transie, ciało w konwulsjach, żołądek się buntuje, woda z ust, jestem tu w Piekle na pajęczynie suche kości mrowia martwych nagich mumii, Duchy, ja sam jestem Duchem Muzyką wykrzykuję swą obecność pokojowi, każdemu w pobliżu, a ty, Czy ty jesteś Bogiem? Nie, czy chcesz bym był Bogiem? Czy nie ma Odpowiedzi ? Czy zawsze musi być odpowiedź? odpowiadasz; czyż to ja sam mam wedle swego uznania rzec Tak lub Nie -- Dzięki Bogu Bogiem nie jestem! Dzięki Bogu Bogiem nie jestem! Lecz tęsknię za Tak Harmonii chcę by dotarło do każdego zakątka wszechświata, w każdych warunkach Tak, Istnieje..., Tak, Jestem... Tak, Jesteś... My My i musi istnieć To, i Oni, i Rzecz Bez Odpowiedzi to pełza, to czeka, to jest ciche, to sil zaczęło, to są Rogi Bojowe, to jest Wieloraka Skleroza to nie moja nadzieja to nie moja śmierć w Wieczności to nie moje słowo, nie poezja strzeże mego Słowa To Pułapka Duchów, upleciona przez kapłana w Sikkim lub Tybecie rama na której rozpięto tysiące barwnych żyłek, duchowa rakieta do tenisa w której widzę eteryczne fale świetlne co promieniują ze strun świetlistą energią jak przed bilionami lat magiczne zmiany barw na wstęgach które przechodzą jedna w drugą jak gdyby Pułapka Duchów była, miniaturowym odbiciem Wszechświata świadoma czująca część złożonej machiny wysyłająca fale w Czas do Obserwatora przedstawiając w miniaturze swój własny obraz raz na zawsze powtarzany co chwilę w nieskończonych odmianach będąc we wszystkich swych częściach jednakowa Ten obraz lub energia samoodtwarzająca siebie w głębinach przestrzeni od samego Początku w tym co mogłoby być omegą lub Zaśpiewem Om idąc śladem odmian tego samego Słowa krążącego wokół siebie wedle tego samego wzoru co jego pierwotny Przejaw tworząc szerszy Obraz siebie w głębiach Czasu wirując przez wstęgi dalekich Mgławic i wielkich Astrologii zawartych, w imię prawdy, w Mandali wymalowanej na Słoniowej skórze albo we fotografii malunku na boku zmyślonego Słonia, który się uśmiecha chociaż wygląd Słonia jest tu nieistotnym żartem -- mógł to być Znak który trzymał Demon Płonący lub Potwór Przemijania albo we fotografii mojego brzucha w próżni albo w moim oku albo w oku zakonnika który uczynił Znak albo w Oku samego tego czegoś, co spogląda na Siebie po raz ostatni i umiera i chociaż oko może umrzeć i choć me oko może umrzeć bilionooki potwór, Bezimienność, Brak Odpowiedzi, Ukrytość-przede-mną, Byt bezkresny stwór który rodzi sam siebie drży w najdrobniejszej swej cząstce, postrzega równocześnie każdym okiem inaczej Jeden i nie-Jeden chodzi własnymi drogami nie mogę iść za nim I uczyniłem tu wizerunek monstrum i chciałbym zrobić inny ono odczuwa jak Kryptozoidy ono pełza i faluje pod morzami nadchodzi by zająć miasto wdziera się pod każdą Świadomość jest delikatne jak Wszechświat sprawia że rzygam bo boję się że umkną mi jego przejawy zjawia się w każdym razie zjawia się w każdym razie w lustrze wyrywa się z lustra jak morze jest miriadą falowań wyrywa się z lustra i topi obserwatora zatapia świat gdy zatapia świat tonie w samym sobie wypływa jak zwłoki wypełnione muzyką zgiełk wojny w jego głowie śmiech dziecka w jego brzuchu jęk agonii w ciemnym morzu uśmiech na ustach ślepej statuy ono tam było ono nie było moje chciałem go użyć do swych celów by stać się heroicznym lecz ono nie jest na sprzedaż dla tej świadomości ono zawsze kroczy własną drogą ono dopełni wszystkie twory ono będzie radiem przyszłości ono usłyszy siebie w czasie ono chce wypocząć jest zmęczone słuchaniem i oglądaniem siebie pragnie innej formy innej ofiary pragnie mnie daje mi powody daje mi rację istnienia daje mi niezliczone odpowiedzi świadomość bycia oddzielonym świadomość oglądania Mam możność bycia Jednym albo drugim, stwierdzenia, że jestem tym i tym a zarazem niczym ono i beze mnie zadba o siebie ono jest podwójnym Brakiem Odpowiedzi (nie na to imię odpowiada) brzęczy w elektrycznej maszynie do pisania pisze fragmentaryczne słowo które jest fragmentarycznym słowem, MANDALA Bogowie tańczą na swych własnych ciałach Nowe kwiaty rozkwitają w zapomnieniu Śmierci Niebiańskie oczy poza bólem złudzeń Widzę wesołego Stwórcę Wstęgi powstają w hymnie dla światów Flagi i sztandary falują w transcendencji Jeden ostatecznie obraz pozostaje, miriadooki w Wieczności Oto jest Dzieło! Oto jest Wiedza! Oto Przeznaczenie człowieka!