Stolat.pl - Wyślij tekst znajomemu

Wyślij tekst znajomemu

Wyślij do:

Treść wiadomości:

Bóg odpowiada moim potępieniem! Jestem unicestwiony poezja wytarta z płomienistej płyty nagrobnej moim kłamstwom odpowie robak w moim uchu moim wizjom ręka co zamknie mi powieki bym nie widział własnego szkieletu mojej tęsknocie bycia Bogiem drżące mięso owłosionej szczęki które pokrywa mą czaszkę jak skóra potwora żołądek rzyga winem duszy, trup na podłodze bambusowej chaty, mięso ciała pełznie w stronę swego losu, koszmar rośnie mi w mózgu Brzęczący hałas wszelkiego stworzenia, które wielbi Zabójcę swego; świergot ptaków w Nieskończonym, szczekanie psów jak odgłos rzygania, żaby rechoczą Śmierć wśród drzew Jestem Serafinem i nie wiem ku czemu wchodzę w Próżnię Jestem człowiekiem i nie wiem ku czemu wchodzę w Śmierć -Chryste Chryste biedny bez nadziei przybity do Krzyża między Wymiarami - by ujrzeć Niepoznawalne! martwy gong wibruje w ciele i rozległy Byt wchodzi w mój mózg z oddali która żyje wiecznie Nic prócz Boga tego nie utrwali! Jego Obecność w Śmierci, Obecność przed którą nie ucieknę zmienia mnie z Allena w Czaszkę Starą Jednooką pełną snów wśród których nie budzę się lecz umieram -ręce wciągnięte w mrok straszną Ręką - ślepe ruchy robaka, cięcie - łopata jest Bogiem samym Cóż za kłąb spotworniałych ciemności sprzed początku świata wrócił mnie nawiedzić niosąc ślepy rozkaz! mógłbym opróżnić tę świadomość, uciec do miłości w Nowym Jorku; i zrobię to, biedny żałosny Chrystus zlękniony przepowiednią Krzyża, Nieśmiertelny -- Uciec ale nie na zawsze - Bóg nadejdzie, godzina nadejdzie, dziwna prawda wkroczy we wszech świat, śmierć jak dawniej ujawni, że Jest a ja będę rozpaczał, że zapomniałem! zapomniałem! mój los powróci, choć umrę od tego Cóż jest święte, gdy całym wszechświatem jest Rzecz? wpełza w każdą duszę jak narząd wampira śpiewający przy księżycu wśród chmur -- ja biedna istota przykucam pod brodatymi gwiazdami na mrocznym polu w Peru by zrzucić swój ładunek - Umrę ze strachu, że umieram! Nie tamy czy piramidy lecz śmierć a nam trzeba się gotowić na tę nagość, biedne kości wyssane do sucha Jego długimi ustami mrówek i wiatru, nasze dusze zabite dla przygotowania Jego Doskonałości ! Nadeszła chwila, On odkrył swą wolę na zawsze i żaden odlot w dawny Byt dalszy niż gwiazdy nie znajdzie schronienia w tym ciemnym rozchwianym porcie nieznośnej muzyki Nie ma ucieczki w Siebie, skoro stoję w płomieniach ani w Świat wydany na Jego bomby i Pożarcie! Rozpoznać Jego moc! Puść moje ręce - moją czaszkę przerażoną - bo wybrałem miłość do samego siebie - - swoich oczu, nosa, twarzy, penisa, duszy - a tu Niszczyciel bez twarzy! Bilion drzwi do tego samego nowego Bytu! Wszechświat wywraca się na nice by mnie pożreć! i potężny wybuch muzyki nadbiega zza nieludzkich drzwi