Stolat.pl - Wyślij tekst znajomemu

Wyślij tekst znajomemu

Wyślij do:

Treść wiadomości:

Wyszedłem na nabrzeże doku, gdzie ładują puszki bananów, usiadłem pod ogromnym cieniem lokomotywy linii Southern Pacific by patrzeć na zachód słońca nad wzgórzami pudełkowych domów i płakać. Jack Kerouac, kumpel, siedział przy mnie na pogiętym zardzewiałym żelaznym palu, mieliśmy te same myśli o duszy, otępiali, melancholijni, smutnoocy wśród splątanych stalowych korzeni drzew maszynerii. Oleista woda rzeki odbijała czerwone niebo, słońce zapadało za grzbiety wzgórz San Francisco, żadnych ryb w strumieniu, pustelnika w tych górach, tylko my o wilgotnych oczach, skacowani jak starzy włóczędzy na rzecznym nabrzeżu, zmęczeni ale sprytni. Popatrz na Słonecznik, powiedział, a był tam mamy- szary cień na tle nieba, wielkości człowieka, suchy, sterczące na szczycie starych trocin Zerwałem się zachwycony - to był mój pierwszy słonecznik, wspomniałem Blake'a - moje wizje - Harlem i Piekła rzek Wschodniego Wybrzeża, dzwoniące mosty, Sandwicze Joes Greasy, wózki martwych dzieci, czarce zdarte opony zarzucone, nie naprawione, poemat z nabrzeża rzeki, prezerwatywy i garnki, stalowe noże, nic porządnego, tylko wilgotny brud i jak brzytwa ostre wytwory odchodzące w przeszłość a szary Słonecznik trwał o zachodzie słońca, sponiewierany, z okiem zapchanym przez sadz, smog i dym starych parowozów pierścień krzywych płatków obwisły, połamany jak zdeptana korona królewska, ziarna wypadłe z tarczy, z prawie-bezzębnych ust słonecznej aury, promienie słońca ginęły w jego owłosionej głowie podobnej do wyschłej pajęczyny drutów, liście sterczące z łodygi jak ramiona, ruchomy korzeń w trocinach, kawałki gipsu wypadłe spomiędzy czarnych gałązek, martwa mucha w jego uchu, Mój słoneczniku, jakże nieświętą rzeczą byłeś; O moja duszo, kochałem cię wtedy ! I Brud nie pochodził już od człowieka lecz od śmierci i ludzkich lokomotyw, cały ten strój z pyłu, ten welon skóry pociemniałej od dymu lokomotyw. sadza na policzku, powieka czarnej nędzy, zakopcona ręka, członek, narośl wytworu gorszego-niż-brud - przemysłu - nowoczesności - cała ta cywilizacja plamiąca iwą złotą szaloną ,koronę i te mroczne myśli o śmierci i oczy w pyle i braku miłości, pędy i wyschłe korzenie gdzieś w swojskiej stercie piasku i trocin, gumowe dolary - zabawki, skóra maszynerii, kiszki i jelita auta, które płacze i kaszle, puste zapomniane puszki o zardzewiałych językach, nieszczęsny dzień, cóż jeszcze mógłbym wymienić, wypalony popiół chujokształtnego cygara, cipy taczek i mleczne piersi aut, dupy wytarte od siedzenia, zwieracze prądnic - wszystko to wplątane w twe zeschłe korzenie - a ty tam przede mną o zachodzie słońca, w całej chwale swego kształtu ! Doskonałe piękno słonecznika! doskonałe wspaniałe ukochane istnienie słonecznika! słodkie oko natury dla nowego księżyca hipstersów, zbudziłem się żywy i podniecony w cieniu zachodu chwytając złoty powiew wschodzącego słońca! Ile much brzęczało wokół ciebie czystego mimo brudu, gdy przeklinałeś niebiosa kolei i swą kwietną duszę? Biedny martwy- kwiat! kiedy zapomniałeś, że jesteś kwiatem? kiedy spojrzałeś na siebie stwierdzając, że jesteś bezsilną brudną starą lokomotywą? upiorem lokomotywy? widmem i cieniem niegdyś potężnej szalonej amerykańskiej lokomotywy? Nigdy nie byłeś lokomotywą, Słoneczniku, zawsze byłeś słonecznikiem! A ty Lokomotywo, jesteś lokomotywą, nie zapomnij ! I wziąłem gruby szkielet słonecznika i zatknąłem go u mego boku niczym berło, i wygłosiłem kazanie przed własną duszą a także przed duszą Jacka i przed każdym, kto zechce wysłuchać, - Nie jesteśmy workiem brudu, nie jesteśmy wstrętną tępą zakurzoną lokomotywą bez duszy, wnętrze każdego z nas to piękny złoty słonecznik, każdemu z nas dane jest własne nasienie i dane są inne ciała, złotowłose nagie, które wyrastają na szalone czarne uroczyste słoneczniki o zachodzie, a my śledzimy je pod cieniem obłąkanej lokomotywy na nabrzeżu w San Francisco siedząc na stosach puszek, doznając wieczornych wizji.