Stolat.pl - Wyślij tekst znajomemu

Wyślij tekst znajomemu

Wyślij do:

Treść wiadomości:

Serce mi pęka, światło się umyka Sprzed oczu moich. Wszysftko, co kochałem, Jak Bóg dalekie lub jak chmura znika; Pierś jednak żyje i oddycha - szałem, Choć ręka śmierci przytknięta do serca. Chyba czas przyjdzie, czas, uczuć morderca, Co wszystko zjedna, pogodzi, zabije, Na starych gruzach z róż świeżych uwije Nowa koronę lub nauczy szydzić Z ułud młodości i młodość pochowa; A pierś ma wtody, dawnych marzeń wdowa, Co czciła dawniej - będzie nienawidzić! . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Iskra geniusziu na cóż mi się zidała? Tliła się tylko w głębiach mojej duszy. Dziś nie dojrzana, już tak wątła, mała, Ze może jutro wśród ducha katuszy Wymrze jak perła długo nie noszona, Zniknie jak kropla w południowym skwarze, Jako kwiat, w pączku nie rozwity, skona, I sam zostanę, jak staro ołtarze, Na których leżą węgle i popioły, Lecz bogów nie ma ni ofiar, ni woni. Przechodząc obok, szydzi lud wesoły, Starzec lub dziecię chyba łzę uroni! Gdybym nie kochał śmiertelnej piękności I ust nie złożył na widomym czole, Byłbym tą iskrą, spadłą mi z wieczności, Pożar rozniecił na ziemskim padole I duszę moją pozaludniał tłumem żyjących myśli, z nich skleił posłaci Wspaniałe, wielkie, boskich skrzydeł szumem Byłbym się wyniósł nad głowy współbraci! Dziś już za późno! Dusza jestt jak ciało: Gdy się raz psuje, a nadpsutej części Od zdrowych siłą nie oderwiesz całą, Złe się rozbiegnie i Wszędzie zagęści. Lecz ciało tylko, szczęśliwe, umiera, Ciała, przebrane, tylko cichną jęki: Duch nieśmiertelny sam siebie rozdziera, Nie ma dla niego ostatecznej męki! Ból, co w nim rośnie, róść musi jak życie, Krzewić się, bujać, szumieć i rozlegać, Wciskać się gwałtem lub Wdzierać się skrycie I jate krew żyły, tak myśli obiegać! . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Duch na dwie tonie ciągle się rozkłada: Z szczytów otchłani sam woła na siebie I sam z jej głębi smułtno odpowiada; Rozdarty wiecznie, myślą sródzi w niebie, A sercem w piekło coraz niżej apada Z pochodnią w ręku na własnym pogrzebie! Bo zlać się w jedno i zgodzić nie zdoła Ani też całkiem rozpaść się na dwoje. Do wskazanego raz wepchnięty koła, Sam z sobą toczy nieśmiertelne boje, Nie mogąc skonać, a co chwila kona Podwójnym bólem. Jedna jego strona Niszczy się jadem śmiertelnych miłości, A druga żalem niebieskiej litości! Rozum, co w górze, choć, sądząc, przeklina, Równie samotny jak przeklęte serce; Wszędzie nieznośnie, bo wyrok i wina W każdej się życia zmieszały iskierce! Ach! życie wtedy szydeirabwem się zdaje! Ręce wznosimy ku widmu nicości; Ach! tam, wśród nocy, tam gdzieś leżą raie, Zwane grobami, kędy nasze kości Wraz z duchem zasnął Nam się tyfflso marzy Nie znana dotąd wiecznej ciszy niwa; Sal nieprzespany i pokój cmentarzy Równe to fałsze jak dola szczęśliwa! Świat, jako wielki, jest pirzegrainej polem! Świat, jako wielki, jest rozbicia skalą! Trudem bez końca, wiekuistym bólem Wszystko się dzieje i wszystko się stało!