Stolat.pl - Wyślij tekst znajomemu

Wyślij tekst znajomemu

Wyślij do:

Treść wiadomości:

Z lutnią, po której złote struny biega, Klęczę na rąbku szaty Najwyższego, I białe czoło obracam w tę stronę, Kędy wirują globy rozpędzone. Przejrzystą dłonią wygładzam etery, Echem miarkuje rozśpiewane sfery, By nie przerywać ciszy majestatu... I - pokój... pokój... pokój! szepcę światu. * * * Byłem, gdy z myślą Bóg rozmawiał własną; Bylem, gdy w służbę wziął jutrzenkę jnsna. Byłem, gdy z mgławic, co mu zdobią szaty, Strząsał dzień biały i słoneczne światy. W pierwszem zwierciedle błękitnego morza Jam się przeglądał, zanim weszła zorza, I zanim z pąków wytrysnął rój kwiecia, Ja w rąbku niosłem pokoju stulecia. * * * Tam, kędy z okiem opuszczonem stoję Dogrzmieć nie mogą ziemi niepokoje; żywiołów burze ja trzymam w granicy, Rum jeat skinieniem wszechmocnej prawicy. Kiedy nad zakres do przyszłości biega Harde pytania: "poco? i dlaczego?" Ja w białych palcach wstrzymuję zasłonę, Którą od dzisiaj jutro oddzielone. * * * Między Myak gromu a grzmot stopę stawię, I roaą polnym kwiatom błogosławię. Na skrzydłach moich wioskę twą kołyszę, Smutnych łzy liczę i westchnienia słyszę... W ciszy twych gajów, w poranki majowe, Tęsknem dumaniem poświęcam twą głowę I ducha twego prowadzę po niebie, Byś "siadł i zamilkł i wzniósł się nad siebie". * * * Ja płaszcz królewski rzucam na ramiona Milczącej nędzy, co w ukryciu kona, A dłoń wychudłą podnosząc z barłogu, Samemu tylko spowiada się Bogu. Ja balsam daję na palące rany, Ja dźwigam z tobą ból niepodzielany, Ja tułaczowi pot ocieram z czoła I z samotnikiem zasiadam u stota. * * * Mędrca mądrością jestem i rozwagą, Myślicielowi daję prawdę nagą; A jako źródło, bijące od wieka, Wzmagam, oczyszczam, podnoszę człowieka. Jam jest wymową grobów i cmentarza, Urokiem nocy, powagą ołtarza; Jam jest rapsodem dziejowym ruiny, Pociskiem wzgardy i rumieńcem winy. * * * Kto mnie ukochat, znalazł skarb pogody, Pokoju ducha i ciszy i zgody: Zgiełkliwa zgraja pierzcha i ucieka Od milczącego w zadumie człowieka. * * * Ja jestem słońcem, pod którego żarem Dojrzewa zamysł, i jam jest ciężarem Którego słabi podźwignąc nie mogą... Jestem potęgą, której zdeptać nogą Nie podołają najwięksi mocarze... Ja jestem siłą, co zniewagę karze... Jam broń niewinnych i pomsta straszliwa, Od której zbrodzień tajny dogorywa. * * * Nad popiołami zwyciężonych grodów Otrząsam z skrzydeł nadziejo narodów, Lecących w próżnię, jak wymietna plewa, Którą wiatr przed się drażni i rozwiewa... W bladych klęsk siady postępuję krwawe, Z nędznym skazańcom jedną dzielę ławę; Na zgliszczach śpiewam Hiobowe pienia, I jestem czarną chorągwią zniszczenia. * * * Najbliższy Panu i najmilszy Panu, Ja z perłą padam na dno oceanu, I z ciszą morską odbywam narady, Których z przestrachem słucha sternik blady. * * * Nad bojowiskiem wyciągam ramiona, Jestem modlitwą tego, który kona I jestem krzykiem matki, gdy przybieży Odszukać syna wśród trupów żołnierzy, I krew jej ścinam, i wstrzymuję tętna, I na niej żywej - trupa kładę piętna. A przy kurhanie, co zamknął dzień czynu Ja staję w miejsce pomników, wawrzynu, I tam, gdzie zimny dzicjopis nie słucha, Stepom skon mężnych podaję do ucha. * * * Pod krzyżem Zbawcy, gdy wiara i miłosć Rzuciły w żalu Golgoty pochyłość, Kiedy odchodził setnik do bram miasta, Gdy włos stargany wiązała niewiasta, Gdy noc zgłuszyła żołnierstwa okrzyki, A echa piły rozgwar ciżby dziki; Jam został jeden i słyszałem z drżeniem Jęk Boga... Ziemio! módlmy się milczeniem!