Stolat.pl - Wyślij tekst znajomemu

Wyślij tekst znajomemu

Wyślij do:

Treść wiadomości:

I cóż z tego, że geniusze Nieśmiertelne dzieła tworzą, że myśliciel swoją duszę Na świątynię zmienia bożą? I cóż z tego, że w tęsknocie Do wieczystej prawdy zdrojów Duchy, pełne niepokojów, Jako orły rwą się w locie? I cóż z tego, że przestrzenie Światła, ciszy i błękitów Myśl, słonecznych pełna świtów, Ukochała nieskończenie? I cóż z tego, że są duchy, Co się trawią własnym żarem, Póki świat dźwiga łańcuchy I w bezprawiu tonie starem?... że wskroś wieków, jak kometa, Gorejąca myśl przelata, że duchowy gdzieś atleta Podwaliny wstrząsa świata, że jest serce, które płacze Nad niedolą wieku swego, że są ścieżki, gdzie tułacze Idą smutni - i cóż z tego? Wszak na ziemi tu, wśród tłumu, Co pięściami się rozpycha, Wśród zamętu, krzyku, szumu, Gdzie sto żądz naraz oddycha, Ani jedno próżne słowo Na warg brzegu nie zastygnie... Ani jedna myśl w malignie Nie zbudzi się świeżą, zdrową... Ani jeden uśmiech pusty Nie powstydzi się, że lata, Różowymi tchnięty usty, Nad ogromem nędzy świata... Ani jeden strój balowy Nie zużyje mniej krwawicy, Ani jeden kwiatek z głowy Nie wypadnie tanecznicy... Ani jedna wina czara Nie drgnie w dłoni biesiadnika... Samolubna żądza dzika Nie wymówi: "czyn, ofiara"; Ani jedna pierś zamarła Ogniem ducha nie zapłonie, Ani jedna wielkość karła Nie zachwieje się na tronie... Tłumu śmiechy i oklaski Nie ominą arłekina, Gdy wieczornych zórz godzina Z wstydu gasi swoje blaski... Ani jeden duch służalczy Nie podniesie zgiętej skroni I nie rzuci ten, co walczy O garść złota, nędznej broni... żadna podłość, żadna zdrada, żadna hańba, co się ima Mroków nocy, drżąca, blada, Nad przepaścią się nie wstrzyma!... Ach! gdy wszelka rana ziemi Bez ratunku jest otwartą, Płakać łzami gorącemi, Tęsknić, konać - czyż to warto?