Stolat.pl - Wyślij tekst znajomemu

Wyślij tekst znajomemu

Wyślij do:

Treść wiadomości:

Nad młodą ziemią Helios wstał, Ogniste rozwiał włosy, W egejską czarę złoto lał, Na Pelion sypał rosy. Egejska czara, pełna wód, Stu wysep łono trąca; Stu wysep Helios zbudził lud, Nim wyschła rosa drżąca. I powstał lud, i w światła zdrój Obrócił twarz młodzieńczą, A był z tych, co gdy idą w bój, To hełmy mirtem wieńczą. I z tych był, którym w ręku miecz W jasny się piorun zmienia I których stopa wprzód i wstecz Odciska ślad istnienia. I z tych był, których lutni dźwięk Wiosenną ma pogodę I nie zna, co jest płacz, co jęk, I życie śpiewa młode. I stało piękno, jako bóg, Nad jego ziemią błogą; I chodził w świat, i wracał w próg Ozutą kwieciem nogą. I w blaski słońca podniósł gród, Pod którym wzgórza klęczą, I stała mądrość mu u wrót Siedmiopromienną tęczą. A sława siała laurów siew Na drogę jego męską, Czy wroga tłumił niby lew, Czy sam był rażon klęską. I równą chwałą błyszczy się Wskroś wieków jego zbroja, Czy Termopile świat ją zwie, Czyli ją mieni Troja. I wyschły wody mnogich rzek, I koło czasu warczy, A nie wie świat, czy większy Grek Pod tarczą, czy na tarczy. I siała sława laurów siew Na jego młodą głowę, Czy w marmur zaklął ducha wiew, Czy ludzką dał mu mowę. I równą chwałą błyszczy się Gwiaździstych dzieł plejada, Czyli ją ziemia Wenus zwie, Czy Edyp, czy Iliada. I przeszły fale mnogich wód, Wiejące modrą szatą; I nie wie świat, co większy cud: Czy Fidiasz, czy też Plato. I śmiał się Helios, z dzieła rad, I sypał ziarna złote Na każdy greckiej stopy ślad, Na greckich rąk robotę. I rzekł: "Nim przejdę niebios próg Tam, gdzie mnie gasi morze, Z tej młodej Grecji, jakem bóg, Lud nieśmiertelnych stworzę!" I wyżej boskie czoło wzbił, Płomienniej rozwiał włosy: I każdy strumień słońce pił, I każda kropla rosy. I chyżej puszcza strzały swe, Ognisty wóz pomyka, Aż w drodze tej, czy chcąc, czy nie Przebudził niewolnika. Zaczęła psuć się jakoś wnet Słonecznych rąk robota, Kiedy spodlony, nagi grzbiet Z ciemności wzniósł helota. Przecudna linia greckich ciał Spaczyła się dziwacznie, Gdy nędzarz ten, co dotąd spał, Swój łachman wstrząsać zacznie. Sokrates, Fidiasz, Eschyles, A nawet Plato boski Poczuli w oczach słoność łez, Na czołach bruzdy troski. Więdnieje pieśń, więdnieje kwiat, Klasyczna forma pąka I nowa treść w nią, nowy świat Przewciela twarda ręka. A w lirach brzmią, nie znane wpierw, Zadumy smętnej tony; I mirtów gaj podgryza czerw, Podgryza laur zielony. I choć stał niemo nędzy syn, Z bezmyślną, tępą głową, Zmniejszał się przy nim każdy czyn, Malało każde słowo. I choć nie skarżył się na nic, Krzywd własnych nieświadomy, Wybiła bogom bladość z lic, Warknęły z dala gromy. Poczerniał Pelion, gdy nań cień Wyschniętych upadł kości, A cisza pełna wonnych tchnień Zatrzęsła się z żałości. I ujrzał Grek na niebie swem Odbity cień nędzarza, Jak nagle się pod wichru tchem W olbrzyma przeobraża... I ujrzał, jak ten olbrzym-duch Swą mroczną dłoń wyciąga I w piersi Grecji gasi ruch, I słońcu jej urąga. I ujrzał, jak się w życia tło Rozpływa mroczne ciało, I Fatum nazwał bóstwo to, Które go zabić miało. Na próżno Helios pęki strzał Z żywego puszcza złota, Olbrzymi mrok nad Grecją stał, Dopóki stał helota. I nim koń słońca w morzu pił, Zamierzchły wód zwierciadła, I młoda Grecja w pełni sił I w pełni piękna - padła.