Stolat.pl - Wyślij tekst znajomemu

Wyślij tekst znajomemu

Wyślij do:

Treść wiadomości:

Usta by moje milczały jak trumna, Gdyby o skargi chodziło mi własne; Bo ja też umiem stać cicha i dumna I pod wiatr czoło mieć jasne. Z życiem przywykłam rachować się twardo I własną dolę odrzucać z tej szali, Na której serce milionów się pali I drży, zdeptane pogardą. I wiem, że teraz jest pora ciemności, W której się duchy wzajemnie druzgocą, Nim światło wejdzie i spokój przyszłości Nad walką świata i nocą. Ale mam w sercu miłość i ból taki, Co w piersi mojej płomienie zażega; Więc biję w skrzydła i wzlatam, jak ptaki, I krzyk z ust moich wybiega. Zbudzić bym chciała i rozgrzać tym krzykiem Tych, co zasnęli, zastygli wśród drogi: Mniejsza, że nikt mnie nie nazwie słowikiem, Lecz ptakiem burzy i trwogi. Nie przyszłam po to, by pieścić wam uszy I z kwiatów składać wiązankę różowa. Lecz by niedoli milczącej dać słowo I sięgnąć do waszej duszy! Głos mój - wiem - wzięci i zniknie w tym gwarze Wieku, co huczy jak wicher na ziemi; Lecz kiedyś przecie powiedzą nędzarze: "Płakał ktoś łzami naszemi!"