Stolat.pl - Wyślij tekst znajomemu

Wyślij tekst znajomemu

Wyślij do:

Treść wiadomości:

Przeszłość - wielka pramogiła, W której leżą ojców kości, Zapasowa ruchu siła, Utajony dech ludzkości; Skarbiec święty, skarbiec stary, Kędy wieki porzucały Zbroje swoje i sztandary, Hasła, barwy, ideały; Przeszłość - wielkie ludów zbrodnie, Bohaterów wielkie czyny, Zażegnięte walk pochodnie, Uschłe wieńce i wawrzyny, Karty, ryte krwią i mordem, Rozszarpane burz zawieją, Skry, skrzesane starym kordem, Co nam dotąd dusze grzeją. Przeszłość - czarny kir żałoby, Nieśmiertelne hymny chwały, Cisza, która strzeże groby, Jak archanioł śmierci biały; Gorejące wspomnień znicze, Echo zwycięstw i rozpaczy, Talizmany tajemnicze Na wątpiącą pierś tułaczy... Przeszłość - pieśń, od której jeszcze Dziś chwytają ludy dreszcze, Pieśń ta, którą ideały Nad kołyską im śpiewały. Przeszłość - ołtarz i świątnica; Przeszłość - pręgierz, kaźń, niesława; Przeszłość - życia tajemnica, Co z popiołów zmartwychwstawa... Oto budzi się i dyszy, Obejmuje świat w ramiona I krzywd dawnych mści się w ciszy, Aż zostanie odkupiona. Przeszłość - dramat, w którym dzieje Wywołują mar gromady... Tłum się trwoży, wzrusza, śmieje, Lecz myśliciel patrzy blady. Przyszłość - jutrznia zróżowiona, Świt błękitny, świt daleki, Do którego wszystkie wieki Wyciągają swe ramiona; Czyn zwinięty, jak w zawiązku, W tajemniczym myśli kwiecie; Prąd, co ruchy-budzi w świecie, Wznosząc sztandar obowiązku; Sny narodów, ludów hasła, Zapał walki, klęsk pociecha, Wiara ziemi niewygasła, Co z błękitów się uśmiecha; Zagon żyzny, zlany potem Tych szlachetnych, co go orzą, Zasiewany ziarnem złotem - Prawdą jasną, prawdą bożą. Nieugięta, niecofniona, Nieodmienna idzie, cicha; Szermierz, walcząc o nią, kona, Ale ludzkość nią oddycha. I cóż łączy te dwa światy, Jak ogniwa dwa łańcucha? Teraźniejszość - ptak skrzydlaty, Myśl, czyn, słowo, tchnienie ducha.