Stolat.pl - Wyślij tekst znajomemu

Wyślij tekst znajomemu

Wyślij do:

Treść wiadomości:

Krainy ciche, krainy spokojne Przeszłam, gdzie rany milczeniem się goją, A teraz wracam w ten bój i w tę wojnę, Jaką duch wiedzie, jawiący treść swoją. Spocznienie było, a teraz są znojne Dnie. Więc się struny pod ręką mi boją I drżą, że na nich to wygram, co jeszcze Budzi w mej piersi jęk, a w lutni dreszcze. Spokojna bądź mi, liro! Ja nie zdradzę Bólu, co przeszedł w duszę twą z mej ręki; Ja cię utulę, ja ciebie ugładzę, Będziemy nucić pogodne piosenki! Jako Ofelię, tak ciebie wprowadzę W dom, gdzie są zgrzyty słyszane i jęki, A ty w te nieszczęść i śmierci komnaty, Śpiewając, rzucać będziesz jezior kwiaty. Więc ludzie, patrząc w twe ciche oblicze I w białość szat twych, co wyszły z płomienia, Jak azbest, cało przez prochy i znicze, Rzekną: "Nie widać w tej piersi pęknienia". O, tak! Nie widać, jaśni królewicze! Pierś ta jest z lodu, z kryształu, z kamienia... Nie pękła! A gdzie na niej ściągam szaty, Tam nie ma rany... Są pieśni i kwiaty.