Stolat.pl - Wyślij tekst znajomemu

Wyślij tekst znajomemu

Wyślij do:

Treść wiadomości:

Stary, oślepły słonecznik Sam jeden mi jeszcze pozostał Z wszystkich mych kwiatów-przyjaciół W tym zachwaszczonym ogródku; Słyszałem ci nieraz w nocy, Jak wichr bez miary go chłostał, Nie mogłem mu żadnej dać ulgi, Chyba pociechę smutku - Lepiej się puścić w tan... Upiłem się kiedyś wieczór - Wino zbawienną jest mocą: - Pięścią wytłukłem szybę, W gór łańcuch patrzę daleki - Ponoć to śniegi tam leżą, Ponoć to gwiazdy migocą, Ciężary mroków wilgotnych Na ciężkie mi spadły powieki - Lepiej się puścić w tan... Ponoć to łąki wyschnięte, Bezlistne jasienie przy drodze, To ponoć olchy nad bagnem, To kępy zwiędłych rogoży; Ponoć to ludzkie rozpacze Puściły krokom swym wodze I spieszą w mgławych całunach Na pogrzeb litości bożej - Lepiej się puścić w tan. Ponoć i ja miałem braci, Na straszną gdzieś poszli wojnę Śmierć rzekła mi o tym wszystkim, Całując spiekłe me usta - - : Niech huczy ta czarna głębia, To morze łez niespokojne, Niech wiatrem dyszy jesiennym Ta ziemia, krwią ich tłusta - Lepiej się puścić w tan... Stary, oślepły słonecznik Przez szybę się wciska stłuczoną Do mej wesołej izdebki, Pełnej zapachu wina; Pożegnał się już od dawna Ze swą złocistą koroną, Łyse, szczerniałe skronie Na piersi moje zgina - Lepiej się puścić w tan... Jak pies, tak łasi się do mnie, Do mego tuli się lica: Wielką uczułem kroplę Na rozżarzonej twarzy: Rosa mu z jamy pociekła, Gdzie ongi była źrenica - Stary, oślepły słonecznik Głośno się, milcząc, skarży - Lepiej się puścić w tan. Nie drwij ze siebie i ze mnie, Ty z moich druhów ostatni! Wszyscyśmy na to stworzeni, By błogosławić śmierci! Niech rycerz ginie od stryczka, Jesiotr niech dławi się w matni, Bóg z swego tronu niech spada, Włócznia niech w bok się wwierci Lepiej się puścić w tan! Nie będzie ci ulgą mój smutek: Upił się dzisiaj radością, żeś tak nikczemnie zmarniał, Ty, coś spoglądał w słońce; Inne lekarstwo ci niosę, Co daje próchnienie kościom, A duszę - hej! pijcie ze mną, Pijani śmierci gońce, Puśćcie się razem w tan! Ostatni liść z niego zdarłem, Ostatniem wyłuskał ziarna, Zdrzewiałą, twardą łodygę Ręką chwyciłem pewną: Z korzeni się pod me okna Ziemia sypnęła czarna, Stary, oślepły słonecznik Snadź łzą zapłakał rzewną - Lepiej się puścić w tan... Wstałem nazajutrz - czy zbawca, Czy zbrodniarz? - hej! któż mi to powie! Zbudziłem się w izdebce, Pełnej zapachu wina... Stary, oślepły słonecznik Bez złotej korony na głowie Jużci swojego smutku Do smutków moich nie zgina - Lepiej się puścić w tan...