Stolat.pl - Wyślij tekst znajomemu

Wyślij tekst znajomemu

Wyślij do:

Treść wiadomości:

Hej, odłogiem leży nasza rola, Choć są ziarna, nie ma rąk do siania, Twardą będzie dzieci naszych dola, Twardą będzie, pełną krwi i łkania, Gdyż odłogiem leży nasza rola, Choć są ziarna, nie ma rąk do siania. Na sąsiednich zagonach dokoła Tak się tłumnie roi lud roboczy, Kraje bruzdy, choć pot ciecze z czoła, Piele zielsko, choć zachodzą oczy, Na sąsiednich zagonach dokoła Tak się tłumnie roi lud roboczy. My na miedzy, co dzieli dwa łany, Nasz i obcy, w wierzb płaczących cieni, Zapadliśmy snadź w sen nieprzespany, Usnęliśmy, snadź rychło znużeni, Na tej miedzy, co dzieli dwa łany, Nasz i obcy, w wierzb płaczących cieni. Wicher ku nam od mogił zawiewa I jak złodziej do wnętrza się wciska, Myśl podcina, że już nie dojrzewa, Studzi zapał, tak że już nie błyska, Ach! ten wicher, że ku nam zawiewa Od tych mogił i w wnętrze się wciska! Prawda, ludzi chodzących w żałobach Trudno winić, że cmentarz ich życiem, że szelesty poczęte na grobach Są ich marzeń serdecznych spowiciem, Prawda, ludzi chodzących w żałobach Trudno winić, że cmentarz ich życiem. Lecz grób smutkiem, smutek to bezczynność, A czas płynie i żniwo się zbliża, Hej, ubiegnie sąsiadów nas zwinność I plon zniesie do swego spichlerza. Nas zagłodzi ta smutku bezczynność, Gdy czas płynie i żniwo się zbliża. Ach! odłogiem leży nasza rola, Choć są ziarna, nie ma rąk do siania, Twardą będzie dzieci naszych dola, Twardą będzie, pełną krwi i łkania, Gdyż odłogiem leży nasza rola, Choć są ziarna, nie ma rąk do siania.