Stolat.pl - Wyślij tekst znajomemu

Wyślij tekst znajomemu

Wyślij do:

Treść wiadomości:

XXVIII A ci, co zaznawszy znoju, Legli na wieki w tym boju, Niech spoczywają w spokoju. Pokładłeś ich. Panie Boże, I żaden już powstać nie może Na tym skrwawionym ugorze. Skosiłeś ich ostrą kosą I już swych głów nie podniosą, Krwawą obmytych rosą. W żołnierskiej, szarej odzieży, We krwi skąpany świeżej Hufiec przy hufcu leży. Nim osunęły się plecy, Któż w świętej trosce kobiecej Gromnicznej nie skąpił im świecy? Któż im przymykał powieki, By ślepo szli w odmęt daleki Wszystko chłonącej rzeki? Aby ich uczcić i siebie, Któż myślał o godnym pogrzebie, Jak każą na ziemi i niebie? Bez ojca usnęli i matki I leżą pobladłe, by płatki, Na tej pościeli tak rzadkiej. Na tej pościeli tak krwawej Z śmiertelnej legli obławy, Czekają odejścia nawy. O nawo ty przecierpliwa! Twych żagli całunne przędziwa Wichr ostateczny podrywa. Odpłyń! nie czekaj tak zdradnie, że ci ich więcej wypadnie Zgarnąć i zmieścić na dnie. Psy-wichry urwały się z smyczy - Odpływaj! masz dosyć zdobyczy. Już o nią głąb morza nie ryczy. Już paszcza ziemi niesyta O dalszą karm się nie pyta, Krwią przepełniła jelita!... Odchodzą w nieznane strony - Ni siostry, ni lubej żony W tej chwili niewyprzedzonej. Ofiar zbrodniczych stuleci Nie ujrzą już drobne dzieci - Przestrach im w oczach świeci. Idzie ich biedne mrowie, Prowadzą je ręce wdowie I staruszkowie-dziadowie. Niejeden chyba miał brata - Pewnie nim burza pomiata Na drugim krańcu świata. A może tuż u rubieży Przy bracie rodzonym leży, We krwi ubroczon świeżej. Może ich rzucą pospołu Tu do spólnego dołu, Spólników krwawego mozołu. Zali braterskim zwyczajem Spojrzą na siebie wzajem, Spólnym idący krajem? Pod spoiną kroczący władzą, Gdzie świat się przyoblókł sadzą, Czyż sobie ręce podadzą?... Oczyś wyłupił im kulą, Łokcie bez dłoni się tulą Pod zakrwawioną koszulą... Dajże im, groźny Panie, Wieczne odpoczywanie, A ziemia niech ze krwi powstanie!...