Stolat.pl - Wyślij tekst znajomemu

Wyślij tekst znajomemu

Wyślij do:

Treść wiadomości:

XXXI Pożółkły znużone pola, Niebiosa coraz to bledsze, żądnymi piersiami chłonę Ciche, jesienne powietrze. Rozglądam się naokoło - Niebujnie tu, niebogato, A przecież mi nie żal dzisiaj, że się prześniło lato. W tej pustce, w tym wyczerpaniu, Które mi w oczach rośnie, To samo odczuwam życie, Jak w pełnej, kwitnącej wiośnie. Przystaję na długiej miedzy, Ku rżyskom nakłaniam lica, Z powiędłych kępek ta sama Wyziera mi tajemnica... Mgły jakieś nieuchwytne Las osnuwają bury, Nieśmiało migocą w słońcu Śniegiem pokryte góry. Urocza, smętna martwota, Zda się, iż śmierć jest gdzieś bliska, Na pochyłościach wierchu Jesienne dymią ogniska. Nieletni, wątły pastuszek Okiem mnie wita lękliwie - Jeszcze się bydło pasie Na tej wychudłej niwie. Jeszcze jest jakaś czerstwość Na niwie tej wypalonej - Z wrzaskiem niesamowitym W krąg się zwołują wrony. Gdzieś lecą, gdzieś giną w dali, Wzięły ze sobą zmorę - Garść pełną zoranej gleby Do chciwej ręki biorę. Upajam się jej zapachem, I dzisiaj tak samo on świeży - O rodzicielko żywota, O święta, płodna Macierzy! O skarbie ty mój najdroższy, Rozstać się z tobą nie mogę - Zielone jeszcze sitowie Z uśmiechem zaszło mi drogę. Na gruzem zasłanej miedzy Jałowiec krzewi się młody, Dziś barwy mu odmieniły Fijoletowe jagody. Skąpo się fala toczy Potokiem, co wysechł w lecie, Spomiędzy chwastów nad brzegiem Samotne żółcieje kwiecie. Ostatnie to już - zapewne! O innych nie usłyszycie, Lecz ja w tej pustce dzisiejszej To samo odczuwam życie. W tym wyczerpaniu, co dzisiaj Świat tak cudownie mroczy, Ta sama wszak tajemnica Dziwem otwiera mi oczy. Powiędły, przymarły pola, Niebiosa coraz to bledsze, żądnymi piersiami chłonę Ciche, jesienne powietrze.