Stolat.pl - Wyślij tekst znajomemu

Wyślij tekst znajomemu

Wyślij do:

Treść wiadomości:

Z motywów ludowych Poszli z siecią rybarczycy Na wielkie jezioro, Radują się, weselą się: Będzie rybek sporo. A trzcina szeleści... Radują się, weselą się - Hej! nasz mocny Boże! Jąć gromnicę na ołtarzu Woskową położę... Jąć koronek zmówię cztery I za mszę zapłacę, Tylko dobry daj nam połów, Wspieraj naszą pracę! Poszli zbożni rybarczycy O poranku, w lecie, Zapuścili na głębinę Białe, lniane siecie. Idą na dno siecie lniane, Trzcina w krąg szeleści - O czym prawi chwiejna trzcina? Jakież niesie wieści? Czy o skarbach zatopionych? Czy o rybce złotej, Którą złowił rybak młody, Ginący z tęsknoty? Czy o siostrze trucicielce? Czy o zdradnej żonie, Co, zabiwszy swego męża, Poszła spać na tonie? Z żalu poszła i rozpaczy I śpi do wieczora, A zaś nocą wstaje z głębin, Siada u jeziora. Widzieli ją starzy ludzie: Wyżarte ma oczy, Łono w szmaty poszarpane, Ręka we krwi broczy... Starzy ludzie ją słyszeli - Woła na wsze strony: - Oczy wzrok mi twój wypalił, O mężu zdradzony! Płyną zbożni rybarczycy, Siecie idą na dno - Dobry połów! ciągnij, bracie! Wyciągnąć nie snadno!... Widać, szczupak choć na łokieć, Albo jesiotr duży - Kto się umie wziąć do dzieła, Temu szczęście służy... A trzcina szeleści... Hej! nie szczupak to ni jesiotr - W białe, lniane siecie Ułowili rybarczycy Niewiniątko-dziecię. Niewiniątko ułowili, Niosą je do miasta: Każże dzwonom bić, burmistrzu, Gdzież ta zła niewiasta?! Gdzież ta matka? Gdzież zbrodniarka? Dziewczyna czy pani? Wstydem serca napełniła, Miecz katowski dla niej. Miecz katowski albo topiel Na wieczną pogardę - Każże dzwonom bić, burmistrzu, Sądy sprawuj twarde!... Biją dzwony, po ulicach Głoszą głosiciele: Hańba spadła na gród stary, Wygnała wesele! Na jeziorze, na głębokim, W białe, lniane siecie Ułowili rybarczycy Niewiniątko-dziecię. Burmistrz zasiadł na straszliwe Sądu sprawowanie: Która w duszy ma niewinność, Niech przed sądem stanie! Biją dzwony uroczyste Na kościelnej wieży, Do ratusza, przed burmistrza Orszak dziewic bieży. Spieszą tłumnie, w białych sukniach, Z lilijami w ręku - Nie boją się głosicieli Ani dzwonów dźwięku. Nie boją się błysku miecza, Ni młyńskich kamieni: Jeszcze nam się wian ruciany Na skroniach zieleni! Jeszczeć białe w naszych rękach Nie zwiędły lilije! Która winna, niech jej oczy Mokra rosa pije! Wszystkie zeszły się dziewice Z rucianymi wianki - - - Dzwony biją, a trzcina szeleści - - - Nie ma jednej między nimi, Panny burmistrzanki... A trzcina szeleści... Gdzież ma radość? gdzież me szczęście? Koniec z mą nadzieją?! Wstał pan burmistrz, okiem wodzi, Nogi mu się chwieją. Bijcie, dzwony! Niech głos płynie Nad ranne niebiosy! Zjaw się, córko! chroń od hańby Siwe moje włosy! Biją dzwony, ku jezioru Straszne lecą wieści, Nad jeziorem chwiejna trzcina Szeleści, szeleści... O czym szepce trzcina chwiejna? Czy o rybce złotej, Którą złowił rybak młody, Ginący z tęsknoty? Czy o siostrze trucicielce? Czy o zdradnej żonie, Co, zabiwszy swego męża, Poszła spać na tonie? Ni o siostrze, ni o jęku, Idącym w wsze strony: Oczy wzrok mi twój wypalił, Mężu mój zdradzony! O rybakach trzcina szepce, Którzy w lniane ślecie Ułowili, zamiast rybki, Niewiniątko-dziecię. O tej biednej burmistrzance, Co na brzegu siadła I zoruje, i narzeka, Nieszczęsna, pobladła. U stóp wianek poszarpany, Zmięta lilia biała... Hej! niegodnam ci ja życia, Śmierć mi pozostała!... Szumiej, trzcino! niech twe szumy Idą w świat daleki: Na dnie moje dzieciąteczko Śpi już, śpi na wieki!... A dzwony dzwonią na wieży... Nie będziesz mi w słońcu rosło, Jak ten kwiatek w polu, Patrzeć w oczy mi nie będziesz, Dusza kona z bólu!... Bijcie, dzwony, wstyd mój głoście, Wstyd wypiję do dna, Już mi tylko śmierć została, Swiatam ja niegodna! Przyjdźcie po mnie, pachołkowie, Zapłacę za winę: Niech dziewice spojrzą na mnie, Niech z tej hańby zginę. Niech mi ojciec własną ręką Wydrze serce z łona, Niech się córki swej wyrzecze Matka ma rodzona... Niech odepchnie mnie w żałości Ma jedyna siostra: Gdzież jest kara na zbrodniarkę Za gorzka, za ostra? Spieszcie, spieszcie, pachołkowie - Co prędzej! co prędzej! Przed trybunał zaprowadźcie Widmo mojej nędzy!... Pospieszyli pachołkowie, Przed sądy ją wiodą - Na topielną śmierć skazano Burmistrzankę młodą. Hej! tonęła burmistrzanka Na wielkim jeziorze, Widzi: ojciec łzę ociera - Mój Boże! Mój Boże!... żal jej życia się zrobiło - Tak pięknie dokoła - I na ojca rodzonego żałośnie zawoła: - Ratujże mnie, ojcze drogi, Wyciągnij te dłonie, Niechże córka twa rodzona Tak marnie nie tonie! - Tońże do dna, córko moja, Nieszczęsna, toń do dna, Boś ty świata już bożego Niegodna! niegodna! Biją dzwony, Głucho biją, A trzcina szeleści... Hej! tonęła burmistrzanka Na wielkim jeziorze, Widzi: siostra łzę ociera - Mój Boże! Mój Boże! żal jej życia się zrobiło - Tak pięknie dokoła - I na siostrę swą rodzoną żałośnie zawoła: - Ratujże mnie, siostro droga, Wyciągnij te dłonie, Niechże siostra twa rodzona Tak marnie nie tonie. - Tońże do dna, siostro moja, Nieszczęsna, toń do dna! Boś ty świata już bożego Niegodna! niegodna! Biją dzwony, głucho biją, A trzcina szeleści... Hej! tonęła burmistrzanka Na wielkim jeziorze, Widzi: matka łzę ociera - Mój Boże! Mój Boże! żal jej życia się zrobiło - Tak pięknie dokoła - I na matkę swą rodzoną żałośnie zawoła: - Ratujże mnie, matko droga, Wyciągnij te dłonie, Niech twa córka w tym jeziorze Tak marnie nie tonie! - Nie dam ci ja, córko moja, Tak marnie iść do dna, Choć sędziowie obwieścili, żeś świata niegodna!... Sprawiedliweć trybunały - Sam ojciec rodzony Z łzami w oku kazał dzwonić W te pogrzebne dzwony. Aleć serce twojej matki Wyroku nie powie - Ratujcie mi córkę drogą, Niezłomni sędziowie! Ratujcie mi córkę drogą, Ratujcie jej wiosnę - Albo niech i dla mnie dzwonią Te dzwony żałosne... Zmilkły dzwony na dzwonnicy, Ucichło powietrze... A tylko trzcina szeleści... Powracają w dom sędziowie, A lica ich bledsze... Powracają w dom, za nimi Orszak dziewic bieży: Lilie w ręku, a na skroni Mają wianek świeży... Zmilkły dzwony, tylko trzcina Nad wodą szeleści... O czymże to, szumna trzcino, Przynosisz nam wieści? - Ani o tej rybce złotej, Ni o zdradnej żonie, Ni o siostrze-trucicielce Się ten szum na tonie, Ani o tych rybarczykach, Którzy w lniane siecie Ułowili nie jesiotra, Lecz niewinne dziecię. Ani o tej burmistrzance, Co nad brzegiem siada, Z podeptaną u stóp rutą, żorująca, blada. Szumię sobie hej! o matce, Która poszła do dna Za tą córką, choć ta córka Świata już niegodna... I szumi tak na wieki...