Stolat.pl - Wyślij tekst znajomemu

Wyślij tekst znajomemu

Wyślij do:

Treść wiadomości:

II. Janosik i kupcy Idą takie czasy Różnymi drogami, Kiedy się zrównają Góry z dolinami. Bierze Janik wody, Bez kładki i mostka, Z nim razem Baczyński I Napierski Kostka. Lotem przeskakują Jak płomyki skrawe I wierszyk, i przełęcz, I staw, i siklawę. Tak szli rozmyślając, Jakby też najprędzej Można świat góralski Wyrwać z jego nędzy. I co by uczynić, By wnet zapomniały Kozice, co znaczą Sent-iwańskie strzały. Tak idąc, swej myśli Całkiem zaprzedani, Odrębują sople Od skalistych grani. Lód się rozpryskuje, Słońce przebłyskuje, Czują radość w sercu Harnasiowe zbóje. Tak idąc, tak pędząc Wśród skoków, hołubców Napotkali w drodze Miszkułacklch kupców. Miszkułackie kupcy Nawyknieniem starem Wyruszyli w drogę Z kosztownym towarem. W beczkach drogie wino Wiozą do Krakowa, W kufrach się niejeden Altembasik chowa. Jedwab na żupany, Atlas na kontusze, Twarde złotogłowia I mięciutkle plusze. "Jakżeż to być może - Janosik zawoła - By taka nierówność Władnęia dokoła. Hejże, hej, powiadam, Jakżeż to być może, By ten chodził nago, A tamten w bislorze. Niech chodzi, niech chodzi, Jak mu się podoba, Jedno niech ma portki Góralska osoba. Miszkułackie kupcy - Tak do kupców powie - Ja pójdę wasz towar Rozprzedać w Krakowie. Wam, panowie kupcy, Zostać tu wypada, Od luf sent-iwańskich Chronić kozic stada. Jest ich tutaj pełno Na Hrubym, Krywaniu, Lubią na tym skalnym Legiwać posłaniu." Co rzekł, to uczynić Było mu drobnostką: Pomknął do Krakowa Z Baczyńskim i Kostka. Towar pośród mieszczan Sprzedał należycie I zakupił wełny Na chłopskie okrycie. "Widzę beczki wina, Zacne to napoje, Rad bym pokosztować, Ale to nie moje." Po niejakim czasie Powrócił z podróży Do Ciemnych Smereczyn, Pod krzak dzikiej róży. Miszkułackich kupców Zawezwał do siebie, Obliczył się jasno Jak słońce na niebie; "Za tom nabył płótna, Za tom kupił wełny, Macie tu, kupcowie, Mój rachunek pełny. Coś z tego rachunku I wam się należy, Jako żeście dobrze Strzegli moich zwierzy. A to wam za drogę, To mnie za fatygę: Nikogo nie golę, Nikogo nie strzygę. Rozdam między biednych To swoje groslwo I zbuduję w Dębnie Kościół, istne dziwo. Warn się tutaj żadna Krzywda, snadź, nie stała, A już wasza dusza Będzie bardziej biała." Z takich obrachunków Kupcy byli radzi: Takiego zbójnika Spotkać nie zawadzi. Ida takie czasy Różnymi drogami, Kiedy się zrównają Góry z dolinami.