Stolat.pl - Wyślij tekst znajomemu

Wyślij tekst znajomemu

Wyślij do:

Treść wiadomości:

Otóż mój dom ubogi! Też lepione ściany, Też okna różnoszybne, piec nie polewany I niska strzecha moja!... Wszystko tak, jak było, Tylko się ku starości więcej pochyliło! Szczęśliwy, kto na małym udziale przebywa; Spokojny siadł przy stole wiejskiego warzywa, Z swej obory ma mięso, z ogrodu jarzynę, Z domu napój i wierną przy boku drużynę. Obym ja był tak dawniej myślił, oszukany! I w ukrytym gdzie kącie żył raczej nieznany, Gdyby o mnie w powiecie nawet nie wspomniano, I tylko mię sąsiadem dobrym nazywano! Bym się żywił z krwawego rąk moich wyrobku, żył na świecie bez wieści, umarł bez nagrobku. Com zyskał, że rzuciwszy ubogie zagrody, Chciałem nieopatrzony płynąć przeciw wody? I widząc na me oczy, jak drudzy tonęli, Jam sobie myślił: "Oni płynąć nic umieli". Com zyskał, na wysokie pańskie pnąc się progi! Gdzie po śliskich ich stopniach obrażając nogi, Nic się z moim lepszego nie zrobiło stanem, Prócz marnego wspomnienia, że gadałem z panem. Kiedy mię ojciec stary żegnał przy swym zgonie, "Idź, mówił, synu na świat; w jakiej będziesz stronie, Pamiętaj, że na prawdzie nikt nigdy nie traci: Zostawiam cię ubogim, prawda cię zbogaci". Słuchałem cię, ojcze mój, goszcząc między pany; Takem pisał lub mówił, jak był przekonany. Nie brałem sobie za cel ludzkie głosić winy, A jeślim kogo chwalił, nigdy bez przyczyny. Cóżem zyskał, pochlebstwem nie służąc nikomu? Otom wrócił uboższym, niż wyjechał z domu. Nie przeto, święta cnoto, porzucić cię trzeba, że wieku dzisiejszego nic nie dajesz chleba; Choćby mi jeszcze wolniej szczęście miało pociec, Bo i z prawdą pięknie jest, i tak kazał ociec. Trzeba wyznać, jak było, że mi coś dawano: Ale wszystkie godziny życia kupić chciano, żebym, wieczny niewolnik, nosił jarzmo czyje, żył cały komuś, a sam zapomniał, że żyję; A wreszcie mi nadzieją szafowano szczodrze; Nikomum źle nie zrobił ani mnie nikt dobrze. Nadziejo! Czyż ja ciebie w złotej chciał mieć szacie, żeby oczy pospólstwo obracało na cię? żebym słynął majątkiem, drugimi pomiatał? Nie o tom ja pod drzwiami Fortuny kołatał. Jedna wioska do śmierci, jeden dom wygodny, Gdzie bym jadł nie z wymysłem, ale wstał nie głodny; Gdzie bym się nie usuwał nikomu do zgonu, Swym pługiem zoranego pilnował zagonu; Spokojny będąc na tym, co stan mierny niesie, Stałbym sobie na dole, niech kto inszy pnie się. W tym zamiarze praca mię całe życic tłoczy; Nad książkami straciłem i zdrowie, i oczy, Nad książkami, które ja, co gębie odjąłem, Może zbytecznym na mnie nakładem ściągnąłem. Cóż mi książki oddały? Jak niewierna niwa, Co zgubiła nadzieję rolnikowi żniwa; Po wieku mego wiosny niewróconej szkodzie, Nachylony ku zimie, zostałem o głodzie. Za lat Symonidcsów albo Kochanowskich Może znalazłbym sobie Zamoyskich, Myszkowskich, Przy których bym wygodnie wieku mego użył l pismem użytecznym narodowi służył. Dziś zabierz mi kto księgi, ten sprzęt nieszczęśliwy, Do których mię przywiązał nałóg uporczywy; I co mi będzie lepiej w ubóstwie usłużne, Zamieniaj na motyki i żelaza płużne. Porzucę nad pismami myśli kłopotliwe, A serce niech mi tylko zostanie dotkliwe, żebym się mógł nad losem biedniejszych litować I przy pracy miał sposób bliźniego ratować. Maryjo! Siostro moja! Jakżeś się kwapiła! Prawieś wraz z mym powrotem i ty tu przybyła! Czego stojąc w tym kącie z twarzą wyniszczoną, Otoczona dziatkami, nieszczęśliwa żono, Poglądasz mi na ręce, rychło jakim datkiem Wesprę cię, już goniącą majątku ostatkiem. Nędza was jak popadła, tak statecznie gniecie! I tyś także, jak widzę, prawdą szła na świecie. Opłakana rodzino! Wy myślicie, ślepi: ?On był między panami, i nam będzie lepiej". Byłem i byłbym pewnie panom na coś zdatny; To wiem, a tego nie wiem, za com niepopłatny. Stało się! Nie mam swojej, kopmy cudzą grzędę, Podeprzeć tę lepiankę, jeszcze w niej przehędę.