Stolat.pl - Wyślij tekst znajomemu

Wyślij tekst znajomemu

Wyślij do:

Treść wiadomości:

Luno! ty córo niebios wysoka, Boskiej podobna Temirze! Siejesz czystego blask oka Po gwiazdolitym szafirze. Czego z uśmiechem, ku tej dolinie Wychyliwszy się z obłoku, Niskiej przybierasz roślinie, W przyległym grając potoku? Zaliż cię litość, ta cnota bogów, W tej zatrzymuje podróży, że uplatany wśród głogów Wzdycha zefirek do róży? O srebrna siostro złotego brata! Koleją wiernej pomocy, On dniowi ognie rozmiata, Ty lube światło dla nocy. Ale gdy pyszne zdobisz niebiosa, Ziemi swe roniąc słodycze, Jakaż to, proszę, łez rosa Śnieżne spłukała oblicze? Czy cię tam dzika goni potwora Na zodyjaku gwiaździstym? Czyli samotna myśl chora Śłochem oblewa rzęsistym? Czyichże oczu tkliwość nadobna I twarz tak słodka nie ruszy? Ach! słodycz twojej podobna Słynie ranami mej duszy! Co rzekłem?... Nagle zajęły-ć chmury I twoje wdzięki unoszą!... Umykaj w górne lazury I bądź Olimpu rozkoszą! Do czegóż nowe igra wejrzenie Nad obłokami jasnemi? Próżno te chwytam promienie: Ty na niebie, ja na ziemi.