Stolat.pl - Wyślij tekst znajomemu

Wyślij tekst znajomemu

Wyślij do:

Treść wiadomości:

Płoche świata koleje Tylko umysł trudzą: Płonne znowu nadzieje Tylko serce łudzą. w takiej niestałości Opak wszystko idzie; Skryję się w samotności, Gwoli mojej bidzie. Tu myśli dolegliwe Dla siebie odkrywam; Tu me uczucia tkliwe Dla siebie opiewam. Nie zna mojej nikt rany, Którą leczę łzami: Same niech głuche ściany Będą jej świadkami. Miła samotność zda się, Lecz razem i nudzi. Umysł otucha pasie, Niedola go trudzi. Na los oporny w smutku żal każe narzekać; Ufność lepszego skutku Znowu radzi czekać Albo w mym umartwieniu Łzy po twarzy leję; Albo w cichym milczeniu Rozważam nadzieję. Łzy do żalu potrzebne Folgę mi sprawują; Nadzieje znów podchlebne Gorżki los cukrują. Wyrok przeciwny nieba Okrutnie mię boli. Cóż mam czynić? potrzeba Boskiej ulec woli. Fortuna, co mię smuci, Może też pocieszy: Może promyk swój rzuci I radość przyśpieszy. Może zbyt ostre głogi W róże się odzieją; A pomyślną żal srogi Zgładzi się koleją. Serce niechaj roztropne Ból ponosi cicho: Może wzdy swego. dopnę, Jak przeminie licho.