Stolat.pl - Wyślij tekst znajomemu

Wyślij tekst znajomemu

Wyślij do:

Treść wiadomości:

On tymi góry za las obrócił I czarne zaniósł tam oczy. Jakby rad temu, że mnie porzucił, Krok jego zdał się ochoczy. Uparł się, poszedł: a jakby skata, Serce mu było w tej dobici Ni się obejrzał, gdym go wołała, I ślady zatarł po sobie. Złośniku! tyś mię troski nabawił, Z całą uszedłeś pociechą. Samąś mnie teraz, samą zostawił, Jako jaskółkę pod strzechą. Wiatr jęki moje za tobą niesie, Śle one żałość niezmierna: Przyświadcza echo, jęcząc po lesie, żem tobie stała, żem wierna. Ta trzoda ku mnie jest obróconą I głowy smutne pozwiesza: Piesek ninie wiemy widząc strapioną, Łasi się, skacze, pociesza. Ach, on mię kochał za cóż ma rzucić? żadnej nie dałam przyczyny. Bogdanie! musisz do mnie powrócić; Boi u mnie ty sam jedyny! Zbiorę co prędzej, pospletam roże: On może do mnie już leci! Świeży wianeczek na skroń mu włożę, I powiem, że to mej pleci. Gdy go ucieszy dar z mojej dłoni, Napomnę, jak mię zasmucił: On, jak ta róża, pewno się spłoni, że mię, niebaczny, porzucił.