Stolat.pl - Wyślij tekst znajomemu

Wyślij tekst znajomemu

Wyślij do:

Treść wiadomości:

Czegoś, brzozo, nad strumieniem Zasmuciła twe kędziory? Czy wiatr może ostrym tchnieniem Ponadpsowaił białe kory? Czyli może twoje soki Stary, siwy mróz powarzył? Czyli strumień tej epoki Z ziemi korzeń twój obnażył? Bo bywało tymi laty - Nie tak smutnaś, brzozo, była, Gdym nad brzegiem rwała kwiaty, A pod tobą wianek wiła. Siostro Olgo! - brzoza powie - Ni mróz stary, ni mróz siwy Zwarzył zima moje zdrowie, Ani potok natarczywy Obmył latem me korzenie, Białe prątki, liść zielony Nie zwarzyło wiatrów tchnienie: Lecz z dalekiej, wschodniej strony Najechali tu Tatary, Koło stóp mych stłukli wrzosy, Oberwali me konary, I palili wielkie stosy, A gdzie oni ogień kładą - Nigdy darń tam nie zieleni, A gdzie oni polem -jadą - Stanie czarne jak w jesieni; Gdzie ich konie potok brodzą - Pić z tej wody już nie łechce, Gdzie ich strzały raz ugodzą, Wiecznie ból tam ustać nie chce, A za nimi kara Boża Wschodzi jak za klątwą szkoda, Liche wiatry dmą od morza, Padalcami pełznie woda, Wschodni mór, co ludzi zmiata, I szarańcza, co kraj głodzi. żal, że słońce to dla świata Z tamtej strony także wschodzi!