Stolat.pl

Proszę nie dotykać
zapalonego słonecznika
doktorze
poparzy pan ręce

Nie trzeba zamykać
okien
Sowa zaczęła śpiewać
kołysankę Gershwina

To nie luminal
doktorze
to płatki jaśminu

Normalni ludzie
nie jedzą
płatków jaśminu

W czarnym dzbanku
na podłodze
są jak małe słońca

Przychodzą rozjaśniać
pochmurne dni smutku

Kiedy odchodzą
przez biały próg
szronu
tęsknię za nim
na brzegu
pustego dzbana

Wtedy przychodzi
rudy Van Gogh

Gdybym żył
mówi
pożyczyłbym ci je
na każdą zimę

Nasturcjo ruda
latarko lata
świeć nam
w dzień chmurny

Słoneczniku długonogi
wyznawco słońca
nie odwracaj od nas
przyjaznej twarzy

Pokrzywo zakurzona
patronko rowów
nie uśmiechaj się złośliwie
gdy się całujemy

Trawo kwitnąca
piwnico zielona
skryj nas
głęboko

Rozchodniku upalny
płonący nad ziemią
spal nas
w swym ogniu

Osaczają mnie
zepsute zamki w drzwiach
połamane parasolki
oderwane nogi od lalek

Umiałeś
jednym ruchem ręki
skleić
rozbity dzbanek
by czekał
na przybycie kwiatów

Potrafiłeś
gestem czarodzieja
przytknąć
oderwane kółko
od dziecinnego wózka
by potoczyło się
ze śmiechem
w ptaki

Umiałeś
w ociemniałą lampę
tchnąć
światło

Osaczają mnie
rozbite dzbanki
okulałe wózki
wypalone lampy

Osacza mnie ciemność