Stolat.pl

O ciszę modli się żeglarz, o ciszę,
Gdy łódź egejską fala rozkołysze,
A gwiazdy zgasną. Ciszy pragnie, ciszy
Tracki wojownik, gdy krzyk bitew słyszy,

1 Med sajdakiem zbrojny ciszy woła,
Ale jej złotem nikt kupić nie zdoła,
Jeśli życiem sam nie dojdzie do niej.
I chociaż liktor tłum ludzi rozgoni,
To nie odpędzi zgryzoty nikomu.
Gdy lotna troska kręgiem wkoło domu
Pójdzie i nękać go będzie w pobliżu,
Choćby uciekał okrętem ze spiżu,
Choćby z druhami uszedł w cwale koni,
Chyżej od wschodnich wiatrów troska goni.
Czemu się rzucać w pragnienia i smutki
I żądać wiele, kiedy żywot krótki -
Kto w innej ziemi, albo w obcym niebie
Szuka odmiany - uniknież on siebie?
Ten tylko szczęsny, kto się dobrą chwilką
Cieszy i wita złe uśmiechem tylko.

Już mnie nie kochasz, jakeś mnie kochała.
I kiedy wołasz, w głosie twoim słyszę,
Jakby pustyni głuchą dal i ciszę...
I gdy miłosne powtarzasz mi słowa,
Wtórzy im jakiś dźwięk, jak pieśń grobowa.

Więc mi już żegnaj, bo nie mogę więcej
Cierpieć - a kochać nie umiem goręcej...
Wreszcie od bólów i żalów przecieka
Danaid wieczna urna, pierś człowieka.
Cóześmy winni, żeśmy tak niestrojni,
Zawsze spragnieni, zawsze niespokojni?
Cóżem ja winien, że gdy ci się śniło
O szczęściu wiecznym aż gdzieś za mogiłą,
Jam nie mógł pojąć i kochał inaczej,
W żalu i w bólu, w szale i rozpaczy -
Cóżeś ty winna, żeś jest taka czysta,
Choć litosnymi łzami promienista?
Cóżem ja winien, że pieśni, co wiszą
Ponad gwiazd białych niezmąconą ciszą,
Ja nie pochwycę, że ich nie przestroję
Na struny lutni, drżące struny moje?
Cóżem ja winien, że błyskawic snopy
Błękitnych tobie nie padły pod stopy?

Przebacz, zapomnij. Ja miłość dla ciebie
Pod kielichami białych lilij grzebię.
Boś ty mi była wśród obcego świata
Gwiazdą, do której wieczorna pieśń wzlata,
I wszystkie swoje bolę i tęsknoty
Tej siostrze w niebie opowiada złotej.
Boś ty mi dała w długich dniach boleści
Współczucie duszy miękkiej i niewieściej -
Aż potępieńcza znudziła cię praca
Rozpraszać troskę, która wiecznie wraca.

Każdy to sławi, w czym sam ma nadzieję,
Każdy to kocha, przez co sam boleje,
Każdy to uczci, w co sam raz uwierzył,
Każdy to tylko pojmuje, co przeżył.

Każdy z nas światem jest innym w wszechświecie,
A na rzuconej w przestwory planecie
Widać, jak rankiem między gwiazd miriady
Wschodzi maleńka Ziemia, rubin blady.

Gdy się przed tobą z głębi ducha żalę,
Nie mów mi nigdy o sławie i chwale.
Lepiej na szyję zarzuć cieple ramię,
Bo się odwrócę od wargi, co kłamie
I może nawet nie wie, jak mię boli
To słowo puste, a gorzkie w niedoli.

Kochaj mię raczej zawsze i prorokuj
Zwykłego życia nieodmienny spokój,
Mów, że mnie cisza owionie i siła,
2e będziesz wiernie taką, jakąś była,
że kiedy zwątpię, zawsze mnie powstrzyma
Moc twojej duszy, twojemi oczyma,
że będą wiecznie dobre, choć stroskane -
I że ja ciebie kochać nie przestanę.