Stolat.pl

Ricarda Huch (pseudonim Richard Hugo)- niemiecka pisarka, historyk i filozof.

Urodziła się w rodzinie kupieckiej, z której wywodzili się znani pisarze: brat Rudolf Huch oraz kuzyni: Friedrich Huch oraz Felix Huch. Studiowała w Szwajcarii, w Zurychu historię i filozofię, ponieważ w tamtych czasach kobiety nie mogły dostawać się na studia. Uniwersytet ukończyła w 1892, mając 28 lat. W trakcie studiów poznała studentkę weterynarii Marianne Plehn (późniejszą pierwszą niemiecką kobietą - profesor w Bawarii) oraz chemiczkę Marię Baum, która opisała Ricardę w swoich wspomnieniach.

Od 1889 do 1894 pracowała jako bibliotekarka w bibliotece miejskiej w Zurychu. W 1892 ukazała się jej pierwsza sztuka teatralna "Evoe". Opracowała kronikarskie zapiski Johanna Jakoba Wicka z XVI w., które zostały wydane w 1895. Korzystając z nich napisała nowele "Teufeleien", wydane w 1897. Pisała też powieści z życia patrycjatu hanzeatyckiego ("Erinnerungen von Ludolf Ursleu dem Jüngeren" z 1893 - "Wspomnienia Ludolfa Ursleu Juniora", wydane w Polsce w 1983. Często tworzyła nowele, jedna z pierwszych to: "Die Hugenottin" (1892), także opowiadania, prace krytyczno i historyczno-literackie).

Po 1894 pracowała jako bibliotekarka w Zurychu i Bremie. W 1897 przeniosła się do Wiednia, gdzie poznała dentystę Ermanno Ceconiego. Wyszła za niego za mąż w 1898, mając 34 lata. Wraz z nim przeniosła się do Triestu. Zajęła się wówczas dziejami Włoch, zjednoczeniem (Risorgimento) i działalnością Garibaldiego ("Die Verteidung Roms" z 1906; "Kampf um Rom" z 1907, "Das Risorgimento" z 1908). Uznanie, jakie wówczsa zdobyła we Włoszech i w oczach Mussoliniego chroniło ją w późniejszych czasach przed prześladowaniami ze strony nazistów. W tym czasie zmarł jej włoski małżonek i wyszła po raz drugi za kuzyna Richarda Huch. Jednak małżeństwo okazało się nieudane.

W latach 1912 - 1932 przebywała z przerwami w Monachium i Berlinie. Pracowała nad książkami biograficznymi i historycznymi: o Bakuninie, czy Wiośnie Ludów w Niemczech. Nawiązała kontakty z feministkami, takimi jak Ika Freudenberg i Gertrud Bäumer.

Po przejęciu władzy przez nazistów, w 1933 wystąpiła protestacyjnie z Pruskiej Akademii Literatury, po wykluczeniu Alfreda Döblina, gdy prezesem był Max von Schillings. Stosunek władz niemieckich był do niej ambiwaletny. Na swoje 80 - te urodziny w 1944 otrzymała depesze gratulacyjne od Goebbelsa i Hitlera. Powszechnie znano jej sympatie anty - nazistowskie, ale wskutek popularności nie chciano jej prześladować. Nie pozwolono także na druk trzeciego tomu "Historii Niemiec" jej autorstwa.

W latach 1935-1947 przebywała u swojej córki i zięcia Franza Böhma w Jenie. Nawiązała tam szerokie kontakty z opozycją anty - hitlerowską. Po wojnie zamierzała zebrać i opublikować biogramy członków ruchu anty - nazistowskiego. Chciała opisać ruch "Białej Róży" oraz historię Sophie Scholl. Śmierć nie pozwoliła jej ukończyć zaplanowanego dzieła.

W 1946 Uniw. Friedricha Schillera w Jenie przyznał jej honorowy doktorat, a władze sowieckiej strefy okupacyjnej zaprosiły ją na pierwszy kongres pisarzy niemieckich. Mimo to Ricarda Huch chciała wyjechać do zachodnich Niemiec; tym bardziej, że jej zięć Franz Böhm został ministrem kultury w rządzie Hesji. Uciążliwa podróż w nieogrzewanym pociągu, przez sektory okupacyjne, pogorszyła tak jej stan zdrowia, że zmarła w pensjonacie w Kronberg im Taunus.